Scheuren door Zandvoort

Vorige week zondag begaf ik me weer eens op oude, vertrouwde grond. Een hardloopparcours. Zonder obstakels! Zou ik het nog wel kunnen? Een halve marathon aan één stuk lopen, zonder over een muur te hoeven klimmen of onder prikkeldraad door hoeven te kruipen, geen speer die in het luchtledige blijft hangen in plaats van in een hooibaal blijft steken met 30 burpees tot gevolg? We zouden het gaan zien. Want dit jaar mocht ik voor Runner’s World van start op de Zandvoort Circuit Run.

[heading size=4 style=underline]Back on track[/heading]Met Spartan buddy Kelly reed ik naar Zandvoort met het plan samen van start te gaan en er een lekkere trainingsloop van te maken. Het weer was fantastisch: beetje zon, heeeeel klein beetje wind en vooral een fijne temperatuur om te lopen. In de pitbox konden we na ontvangst door Runner’s World de start zien van de andere afstanden, koffietje erbij en… Daar kwamen oude loopvriendjes binnen! Lieve mensen die ik zo lang niet gezien heb, wel online volg, onwijs heb gemist en ik nu weer ein-de-lijk IRL mocht begroeten! En het grappige: het was als de dag van gisteren dat we elkaar voor het laatst echt gesproken hadden, als vanouds.

[heading size=4 style=underline]On the road again[/heading]Met de start om 12.10 werd het tijd om ons klaar te maken, de saucijzenbroodjes aan ons voorbij te laten gaan en ons via de pit naar de startvakken in de pitlane te begeven. Ik was uitgelaten! Alsof ik voor het eerst sinds jaren weer eens mijn hardloopschoenen uit de kast had getrokken stuiterde ik door het startvak heen. Prima warming up overigens, gekke dansjes doen. Toen het startschot en daar gingen we op weg. Ik ging van start met Kelly, John en Pascal en merkte dat het tempo de eerste kilometers op het strakke asfalt van het circuit al aardig op werd getrokken. Maar de benen voelden prima en ook de hartslag bleef keurig in de juiste zone. Lekker doorstiefelen dus. Op naar het strand waar we eerst een stukje noordwaarts liepen tegen de wind in, om vervolgens via een afgang het strand op te gaan voor 7 kilometer zand happen. Gelukkig in zuidelijke richting, zodat we de wind in de rug hadden. Het strand lag er hier nog prima beloopbaar bij. Maar dat veranderde na een kilometer of 3, toen we de strakke vloedlijn in eens over zagen gaan in mul zand. MUL ZAND! Weet je hoe zwaar dat loopt! Dat was direct ook te merken aan het tempo. En mijn rug. Want vrijdag en zaterdag had ik pittige krachttrainingen bij Huub gehad met zaterdag deadlifts (ok, wel ietsje lichter als anders) op het programma. Mijn lichaam was voor de start dus ‘een beetje stijf’(om het woord spierpijn maar niet te noemen, maar eigenlijk was dat het dus). Maar goed, die rug. Flinke verzuring in de onderrug en door het steeds wegglijden van mijn voeten in het mulle zand had ik constant een vervelende druk on de onderrug. Een paar keer moest ik echt even stoppen en gelukkig kon Kelly de zeurende pijn in de rug verlichten door heel hard de knokkels in de spier te duwen. Zo holden, stopten, holden, stopten we de volgende 4 kilometer over het strand, totdat we eeeeindelijk het duin over mochten.

[heading size=4 style=underline]Half way and further[/heading]Eindelijk verharde ondergrond! Dat was ook direct te merken aan het tempo, dat ging weer lekker omhoog. Een beetje tegen de wind in boksen, heuveltje omhoog stoempen en lange passen naar beneden. Ik was het nog niet verleerd. Maar merkte ook dat mijn lijf dit ook niet geheel meer gewend is. De spanning in de rug was draaglijker dan op het strand, maar ik was blij dat Zandvoort in zicht kwam. Niet alleen liepen we wat beschutter tegen de wind, Zandvoort is vooral heel gezellig om doorheen te lopen, waardoor de laatste kilometers echt voorbij vliegen!

Finishvlaggen aan de gevels, de winkelstraat afgeladen vol met supporters, muziek, nog meer muziek, nog meer supporters, high fives en nog twee kilometer te gaan. Ik was er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Althans mijn rechterbeen en rug vooral. Ik was dan ook blij dat we het circuit weer opgingen. Met de laatste meters van strak asfalt onder de voeten finishten we net boven de 2 uur. Prima trainingsloopje!

Dat werd gevierd met eerst een berg aan fotomateriaal mèt medaille fabriceren bij de snelle bolides die geparkeerd stonden om vervolgens in de pitbox verwend te worden met heerlijke broodjes. Uiteindelijk was het dan toch tijd om afscheid te nemen van iedereen om naar huis te gaan. Zandvoort je was weer fantastisch. Volgend jaar opteer ik toch een ander getijde dan vloed. Dank je wel Runner’s World voor weer een te gekke loop!