Short course: one down

One down… Ik zei het vorige week na de finish van de Spartan Beast in Barcelona met het oog op nog twee te lopen races. Toen liep het even heel anders dan gepland. Even was ik bang dat mijn ‘geheime missie’ van het afgelopen weekend ook de soep ik zou lopen. Gelukkig zat ik daar helemaal naast!

[heading size=4 style=underline]My journey[/heading]Vrijdagochtend om een uurtje of 7 sta ik in Blue Mountain Village bij de registratiedesk om mijn startpakketten op te halen voor de 3 km op vrijdag en 15 km op zaterdag. Hoe vroeg het ook is, het is behoorlijk druk met atleten. Niet alleen voor het ophalen van de startpakketten, maar ook voor de short course die om 9 uur van start gaat. Voor het eerst tijdens het WK is er namelijk een sprintafstand van 3 kilometer. De sfeer is gemoedelijk en relaxt en met mijn startpakketten begeef ik me naar de Athlete Lounge. Een ruimte waar we ons voor kunnen bereiden op onze races, waar de briefings worden gehouden en die in directe verbinding staat met het startgebied. Ik voel me enorm ontspannen. De 3 km short course race ik namelijk niet als wedstrijd, maar als journeywoman, de recreantengroep zeg maar. Geen druk op de ketel en een mooie test om te zien wat de voet wel en niet kan na de misstap van vorige week tijdens de Beast in Barcelona. Er zit een scheurtje in een bandje tussen twee middenvoetsbeentjes, maar ik heb er met wandelen geen last van. Wat de reactie gaat zijn met hardlopen, ongelijke ondergrond en obstakels? Géén idee! De voet is in ieder geval ingetapet en ik zie de short course race als mooie warming up voor de standard distance op zaterdag en de teamrace op zondag.

[heading size=4 style=underline]Relaxt[/heading]Mijn start is na de competitie wave en voor de elite. Gelukkig zit ik niet in de eerste wave, want het is ’s ochtends behoorlijk fris, maar zodra het zonnetje er door komt is het al meteen een stuk warmer. Iets té warm voor een lange tight en longsleeve, kom ik later achter.
Onze wave is maar klein, dus de mannen en vrouwen starten gezamenlijk. Voor dat starten hebben ze een leuke methode bedacht: in rijtjes worden steeds 16 (bij de competitie en elite 8) atleten tegelijk om de twee minuten het parcours op gestuurd. Zo heb je een gedosseerde doorstroming, maar heb je tegelijkertijd geen idee hoe je er voor ligt ten opzichte van de andere lopers. Ik sta een beetje te ontspannen in het startvak en moet nog even wakker worden als we van start mogen gaan.

[heading size=4 style=underline]De drie regels[/heading]Het parcours van 3 kilometer zit voor mij vol verrassingen. Ik heb het parcourskaartje vooraf wel gezien, maar ben niet op onderzoek uitgegaan wat nu al die obstakels inhouden. Alleen de Dragon’s back baart me zorgen. Aangezien ik geen risico wil lopen met mijn voet is dit het punt waar ik waarschijnlijk mijn bandje kwijt ga raken. Ik heb mezelf namelijk een paar regels opgelegd voor dit weekend:
1. Geen risicovolle sprongen
2. Geen ramps
3. Load carry wandelen en niet rennen
Het eerste deel van het parcours is omhoog, met onderweg een paar lage muurtjes waar je overheen kunt springen. Ik hou het tempo bewust een beetje laag en ben blij dat we de Q-steps (twee lage schuine wandjes, waar je á la Ninja Warrior doorheen kunt rennen) ook via een zijwaartse plank mogen nemen. We draaien naar beneden en daar is de Dragon’s Back. Ik weet dat ik hem kan, maar durf het niet aan met de voet (valt onder regel 1) en lever lachend mijn bandje in bij de vrijwilliger. Het volgende obstakel is de Platinum Rig Samurai, maar deze bestaat enkel uit palen en staande boomstammen. Goed te doen dacht ik. Maar met mijn onwijs gladde tight glij ik uit de een na laatste boom. Omdat de wachtrij voor de retry veel te lang is laat ik ook hier mijn nummer noteren en vervolg mijn weg. Morgen gewoon een korte tight aan en het glijprobleem is opgelost.

[heading size=4 style=underline]Rigs to love[/heading]Nog een Platinum Rig! Deze staat zo ongeveer midden in het Blue Mountain Village en het is er druk met supporters. En atleten die in de retrylane staan. De instap van deze hindernis moet ik even uitvogelen. Een lang touw, t-stuk, kort touwtje ring. Vanuit het touw rechtstreeks naar het t-stuk en het korte touw werken voor mij niet, maar als ik met mijn voeten in een voetklem in het touw blijf en me via het t-stuk en het korte touw een weg naar de ring zwaai kom ik door het lastigste stuk heen. De monkeybars zijn alleen ook nasty. Ik kan er alleen met de vingers aanhangen, omdat de balken rechthoekig zijn en mijn handen te klein zijn om er omheen te vouwen. Wonderbaarlijk genoeg gaat me dit eigenlijk best goed af! Alleen nog een paar ringen, een stukje enteren en nog een paar ringen scheiden me van het einde van dit obstakel. Ok, deze was té leuk!! Stond ik twee jaar geleden echt nog een partij te klooien in een Platinum Rig, nu kan ik met verschillende technieken en de opgebouwde kracht toch best lekker meekomen!

[heading size=4 style=underline]3k of joy[/heading]Wat volgt is de gewraakte wreckback. Een zak van zo’n 25 kilo, waar we mee de skiheuvel op moeten. Deze race maar tot halverwege de heuvel, maar morgen moeten we all the way up… Gestaag en pasje voor pasje loop ik door.
Een jonge knul heeft het moeilijk en zijn wreckback glijdt van de rug. Ik gooi de mijne af om hem te helpen de wreckback weer in de nek te leggen. We blijven bij elkaar in de buurt lopen en ik krijg hem zo ver dat ie door blijft lopen, ook al wil hij maar wat graag stoppen. Met een last van de schouders heb ik nog een klein lusje te volbrengen. Een muur vormt geen probleem, maar nu gaan de technische onderdelen volgen. Leuk! Allereerst een combi van monkeybars en tijgeren, gevolgd door een Ierse Tafel. Ik ben eigenlijk een beetje verbaasd hoe makkelijk me dit af gaat…
Een nieuw obstakel is de Suspended Walls, een soort van boulderen op loshangende muurtjes. Een onwijs leuk obstakel, die ik liefst nog een paar keer zou doen! Ook de Skyline is een nieuwe, waarbij we als het ware naar beneden rodelen en onderweg een paar keer over stop heen moeten hoppen. Rick staat met zijn Urban Sky als voorlaatste obstakel.
Deze heb ik al een keertje kunnen testen tijdens het EK OCR van de zomer en ook al verdiende het niet de schoonheidsprijs (ik draaide in het wiel een rondje extra… ziet er uit als drogende was), ik kwam er gemakkelijk door. Nog de eindmuur, een juichend eindsprintje en voila! Done! One down! Two to go… Jeetje dit was ook snel voorbij zeg!

[heading size=4 style=underline]No risk = more fun[/heading]Met een mooie witte medaille om de nek kon ik alleen maar breed smilen. Wat een geweldige testronde was dit! Het tapen van de voet had prima gewerkt, echt 0,0 reactie in de voet! En ook al had ik mijn bandje ingeleverd, ik was blij dat ik geen risico had genomen en eigenlijk heel fris over de finish kwam. Bleek ik nog als 3e gefinished bij de journeywoman ook! Niet dat dat er iets toe doet, want om in de prijzen te vallen moet je elite of competitie starten. Maar een goed begin is het halve werk en dit gaf veel zelfvertrouwen voor de race van zaterdag.

[heading size=4 style=underline]Ik wil nog niet naar huis![/heading]Tel daar bij op dat het ’s middags vooral heel gezellig was. Ik kwam steeds meer Nederlanders tegen en het lijkt ieder jaar alleen maar gezelliger te worden. Groepsfoto’s bleven dan ook niet uit.
Er was ook lekker veel te zien en te doen. De sponsoren stonden met stands, waar je allerlei materialen kon testen en kopen, de WC OCR gear wordt ieder jaar mooier en de collectie is nu enorm uitgebreid. Watertanden! Nog leuker is de ruilmarkt die in de Athlete Lounge was opgezet. Ik had een paar kledingstukken ingeleverd, waar ik coupons voor terug kreeg, waarmee ik weer andere goodies terug kon ‘kopen’. Aangezien het hele weekend nieuwe dingen werden aangeleverd, hield ik het nu bij een Spartan vestje en leverde ik mijn WK OCR mouwtjes in om te ruilen voor een andere maat (deze waren binnen no time al veel te klein!). In de Lounge konden we trouwens ons tegoed doen aan ijsjes en drinken en Blue Mountain Village bood meer dan genoeg mogelijkheden voor eten, drinken, zinloze souvenirs, etc. Wie genoeg energie over had kon ook nog rodelen of het touwparcours afleggen, of met de kabelbaan naar boven (of lopend). De nieuwe locatie, de goed verzorgde faciliteiten en een fikse groei van het aantal deelnemers maakten dit WK nu al tot epic.

[heading size=4 style=underline]Bijtanken[/heading]Eigenlijk ging deze dag dus veel te snel voorbij. Omdat vriendlief en ik nog een uur in de auto naar ons hotel in Barrie moesten, gingen we niet al te laat terug. Na even opgefrist te hebben, kozen we voor een pasta buiten de deur in een goed aangeschreven restaurantje in Barrie. Ik was het bijna vergeten van vorig jaar, maar Canadezen hebben niet overal gevoel voor sfeer. Keiharde verlichting en een airco op turbostand zorgde voor een kille avond! En dat terwijl de temperaturen buiten echt top zijn! Morgen maar insmeren, de verwachting is veel zon en ruim 20 graden! Met onze buiken vol (het eten was echt wel goed) dook ik in het hotel meteen in bed. De wekker zou ook zaterdag weer ‘heerlijk’ vroeg afgaan…

Foto’s: Harm Dommisse (header) en OCR WC.