Wedstrijd

Spartan European Championship Andorra

Andorra, een staatje tussen Frankrijk en Spanje. Ontzettend klein, in een scheet ben je er doorheen gereden. Middenin de Pyreneeën, dus mooi bergachtig. Uitermate geschikt voor het European Championship Spartan Race 2017. Laat ik  me daar in Duisburg nu voor gekwalificeerd hebben.

[heading size=4 style=underline]Road to Andorra[/heading]Donderdags heb ik met Gabriél op Schiphol afgesproken.
Spartan Race AndorraSamen vliegen we naar Toulouse, huren daar een auto en rijden vervolgens in een paar uurtjes naar het hotel in Andorra. Dat redden we niet voor het donker en als we de bergen in rijden is het nog behoorlijk mistig ook. In de middle of nowhere doemt een verlicht gebouwtje op en worden we gesommeerd te stoppen. Paspoortcontrole. Aha, dat zal dan wel ergens rond de grens van Andorra zijn. Na de controle vervolgen we onze weg weer in de mist, totdat we door een tunnel rijden en daarna onder een heldere sterrenlucht terecht komen. Wat een verschil zeg! Binnen no time zijn we vervolgens bij het hotel en kunnen we inchecken. Na het diner plof ik direct op bed neer en ben weg.

[heading size=4 style=underline]Sneeuw..??![/heading]Vrijdag hebben we een dagje de tijd om te ‘acclimatiseren’. Ok, aan de hoogte wen je niet in één dag, maar deze dag is wel nodig om onze shock te boven te komen. Na het ontbijt besluiten we naar het startterrein te rijden om te kijken hoe het er bij ligt. Onderweg maken we nog even een stop, zien een camper met de neus onder een dikke laag sneeuw, kijken even verder dan ons neus lang is en zien in de verte witte bergen. WIT. Nu was ons wel ter ore gekomen dat er sneeuw lag, maar om dat in september in levende lijve te zien, is wel een heel rare gewaarwording. Gabriél en ik kijken elkaar flabbergasted aan en tijdens de rit naar het startterrein wordt het steeds stiller in de auto…
Spartan Race AndorraWe weten niet of we moeten lachen of huilen. Maar hallo, sneeuw! Hoe hoger we stijgen (hotel ligt op 1500m en het startterrein op 2100m) hoe meer sneeuw we in de berm zien liggen en… het begint zelfs te sneeuwen. Het doet nogal surrealistisch aan en tegelijkertijd krijg ik een kerstgevoel. Aangekomen bij de start zijn de wegen nog prima begaanbaar, maar alles om ons heen is wit. Witter dan wit! Het opbouwen van het terrein is nog in volle gang en we besluiten even rond te wandelen. Met Olaf.
21761363_1527530507308310_1591166153396887187_nWant ondertussen heb ik een mini-sneeuwpopje gefabriceerd, dat we kunstig afwerken met een neus, ogen, armen en knoopjes. Na onze verkenningstocht, waarbij we nog oog in oog komen te staan met loslopende koeien besluiten we het voor gezien te houden en naar Encamp te rijden waar we onze startnummers op moeten halen.

[heading size=4 style=underline]Route touristique[/heading]Ook al zijn we daar vroeg, het is al aardig druk met atleten die hun startpakketten op komen halen. En gelukkig sta ik vlak achter achternaamgenoot Frank, want per ongeluk heeft hij dus mijn startpakket meegekregen. Gelukkig wordt dat direct recht gezet. Na nog even met de namewall op de foto en de shop leeg gekocht te hebben, zetten we koers naar het hotel.
IMG_20170915_153528Vriendlief komt niet veel later ook aan. De berg die boven het dorpje uittorent heeft een mooi uitzichtpunt en voordat we gaan eten besluiten we daar nog even naar toe te rijden. Het is ondertussen helemaal open getrokken en we hebben een waanzinnig uitzicht over de bergen om ons heen. En daarvan is een aantal toch behoorlijk wit.
IMG_20170915_191219Na een te smerige maaltijd is het tijd om te gaan slapen. Morgen staan we aan de start van het EK! Alleen wat te dragen? Ik heb alle mogelijke combinaties maar vast uit de koffer getrokken. Vannacht wordt veel sneeuw verwacht, maar overdag stijgt de temperatuur tot ongeveer 10 graden. Heatpads in alle soorten en maten en thermodekentjes liggen al klaar. De organisatie heeft het protocol voor de winterraces van kracht laten gaan en ook een noodfluitje is verplicht om mee te dragen, evenals een noodblanket.

[heading size=4 style=underline]Koude start[/heading]Een goede nachtrust verder en een wekker die veel te vroeg gaat. Het is bijna niet voor te stellen dat het 600m hoger helemaal wit is. Bij ons in het hotel is het alleen maar nat van de regen. Ontbijten doen we op de kamer omdat we te vroeg zijn voor het buffet. In alle vroegte rijden we naar het startterrein en we worden weer meegezogen het witte winterwondeland in. Aangekomen bij de start worden we omgeven door de witte bergen om ons heen. Onwijs indrukwekkend. Hier lopen wij zo door de sneeuw de skipiste op te ploeteren. Of eraf. Het parcours bestaat eigenlijk uit drie lussen die steeds weer rond het startterrein uitkomen en dan weer de wildernis in verdwijnen. Als Spartan Brand Ambassador heb ik toegang tot onder andere de mediaruimte. Laat dit nu de ideale ruimte zijn om de spullen achter te laten en zo lang mogelijk warm binnen te kunnen zitten! Totdat het toch echt tijd wordt om me naar de start te begeven. De temperatuur ligt onder het vriespunt, maar de vooruitzichten voor de rest van de dag zijn gunstig. Ik heb gekozen voor een lange tight, een baselayer, longsleeve en handschoenen.
Spartan Race Andorra
[heading size=4 style=underline]High in the sky?[/heading]Met de elite dames sta ik in het startvak. In totaal zijn we met drie Nederlanders: Gabriél, Sabina en ik. Ik besluit achterin te starten, want ik verwacht dat ik de hoogte direct ga voelen en ik wil niet te hard van start en meteen op mijn tandvlees lopen. Nou, dat gebeurt dus wel. Althans, niet te hard van start, want ik kom namelijk geen meter vooruit op de ongelijke ondergesneeuwde ondergrond. Ik lijk wel schaatsen onder te hebben! Maar dat tandvlees… nou… die hoogte hakt er direct in. Binnen 100m schiet mijn hartslag door het plafond. Nu stond ik al niet vast op de benen, maar met een hoge hartslag lijkt de hele wereld om me heen te draaien. Dit voelt niet goed… En dat gevoel verdwijnt ook niet. Samen met Sabina loop ik achteraan en sluiten wij de hekken van de elite dames. Het is meer hiken dan rennen. Niet alleen zijn de klimmetjes steil omhoog, maar de hartslag is ongekend hoog en met de besneeuwde ondergrond is de kans op een misstap erg groot. De obstakels vallen nog mee, de bekende lagere muurtjes, onder-over-door en een cargonet. Ondertussen bewegen de bergen van links naar rechts, gaat de grond van onder naar boven en draait mijn hoofd alle kanten op. Is dit hoogteziekte? Ik heb het nooit eerder meegemaakt, maar dit voelt ronduit ***.
Spartan Race Andorra
[heading size=4 style=underline]Never quit[/heading]Zo ploeteren Sabina, die zich ook niet top voelt, en ik voort over het prachtige witte parcours. We lopen het EK! Al had ik me er iets anders van voorgesteld. Deze race gaat geen race tegen de klok worden, maar een race tegen mijn eigen ik. Hoelang kan ik dit geslinger voor mijn ogen volhouden? We klauteren via een mooie singletrack omhoog. Althans, ik denk dat het een singletrack is: we volgende de sporen in de sneeuw en proberen ondertussen op te letten of we de markeringslintjes tegen komen. Bovenop de berg wacht ons een mooi winters uitzicht over een meer… en de eerste burpees als we allebei de Olympus niet halen. Daar liggen we dan op de koude grond. Maar we kunnen ons vervolgens warm slepen met de eerste loadcarry. Een waanzinnig steile afdaling, die deels op de kont afgelegd wordt, brengt ons na de eerste lus weer bij het startterrein, waar direct na de inverted wall Dirk staat. Terwijl we even ons verhaal doen, komt Hanno achter ons aan over de wall en zet zijn weg voort. Die weg gaat recht omhoog de skipiste op. Ik moet even moed verzamelen. Dit gaan een zware klim worden. Ieder pas omhoog lijk ik duizeliger te worden en als ik dan ook nog eens een gelletje wel erg omhoog voel komen vraag ik me toch ernstig af of dit wel verstandig is… We zitten pas op 8 kilometer en ik zit er nu al doorheen. Vervolgens komt ook nog eens vriendlief naar beneden wandelen met een meisje die om de haverklap over haar nek gaat van de hoogte en het liefst wil ik mee naar beneden. Maar nee. Ik wil Sabina niet alleen laten lopen en bovendien wil ik die finishermedaille hebben! Geen idee hoe lang we er over gaan doen, maar die finish moeten we halen! Al was het omdat ik anders mijn 3e Trifecta vandaag niet in ontvangst kon nemen.

[heading size=4 style=underline]Carry on[/heading]De weg naar boven was een zware. De zon begon ondertussen al aardig zijn best te doen en ik heb het geen moment koud gehad. Eigenlijk had ik eerder het idee een laag uit te doen. Boven aangekomen kregen we de zandzak carry voor de kiezen, dwars tussen de koeien door.
Spartan Race AndorraEen stukje iets vlakker en dalen, zodat we eindelijk weer een paar meters konden maken op een iets hoger tempo dan wandelen tot we bij de bucket carry kwamen. Ik kijk hier altijd enorm tegen op, maar de afstand viel reuze mee en eigenlijk sneller dan verwacht kon ik mijn bucket weer legen. Deze grote last viel in ieder geval van de schouders. Vervolgens viel ik van de slackline en had ik mijn 2e serie burpees aan de broek. Op dat moment wist ik nog niet dat het hierbij zou blijven. Alles was een grote uitdaging vandaag en stap voor stap zetten we onze route voort.

[heading size=4 style=underline]Spear throw victory![/heading]Het parcours was enorm afwisselend. Na een flinke lus over de toppen van de bergen, die vooral kaal waren, daalden we zo’n 400m af richting een dal met meanderende stroompjes, bossages en meadows. De sneeuw was al aardig aan het smelten en de paden waren beter zichtbaar. Al was het nog behoorlijk verraderlijk met de hoge pollen gras en de diepe kuilen die er onder verscholen lagen. Langzaamaan kwamen we weer dichterbij het startterrein en kwamen er weer meerdere obstakels in beeld, zoals de bender, die ik enorm leuk vind en die ik het liefst over and over again zou willen doen, en kon ik even bijkomen bij de rope climb, waar Sabina burpees aan de broek kreeg. Ik was zelf nog nauwelijk beneden of ik hoorde een enorme klap naast me van een knul die nogal hard kennis maakte met de zwaartekracht. Het leek gelukkig mee te vallen en Sabina en ik konden onze weg vervolgen. Ik had een hard hoofd in de spear throw, maar wonder boven wonder gooide ik eens (met een enorm mooie worp) raak en kon ik een vreugdedansje met de vrijwilliger niet nalaten. Hierna gingen we de derde en laatste lus in.
Spartan Race Andorra
[heading size=4 style=underline]Snot, tranen en geen medaille[/heading]Volgens onze inschatting (het parcours zou 25 km zijn), zou het nog zo’n 7-8 km tot de finish zijn. We waren aardig leeg gezogen door de hoogte en doordat we ons nog steeds niet mens voelden. Ondertussen had ik er ook een stekende hoofdpijn bij gekregen en konden we nog even lekker onder het prikkeldraad door tijgeren en weer een pittig klimmetje omhoog maken.
Spartan Race AndorraMaar deze klauterpartij was minder zwaar dan de voorgaande. De afdaling was wel een uitdaging. Sabina had al een km of 10 last van haar knie en dat werd er niet minder op. Sterker nog, de afdaling was voor haar een regelrechte hel. We ploften even neer, even een hap lucht en een knuffel. Dit gaan we gewoon afmaken, die finish én die medaille zijn voor ons! Voetje voor voetje verder en de multirig beneden was voor ons beiden een moment van lol en een traan. Spartan Race AndorraSabina nailde deze voor de eerste keer en kon een paar tranen niet bedwingen, waarop ik met haar mee snotterde. Wat we op dat moment nog niet wisten, was dat de finish echt letterlijk om de hoek was. Terwijl wij nog dachten een paar kilometer verder te moeten, scheidden alleen een lege trench (alle waterobstakels waren vanwege de kou uit het parcours gehaald), een paar klauterobstakels en het finishvuur ons van de finish!
Spartan Race AndorraEindelijk! Na ruim 6 uur, 22 kilometer en zo’n 1400 hoogtemeters waren we binnen! Allebei kapot, allebei hondsberoerd, maar o zo blij dat we het toch uit hadden konden lopen! Het lachen verging ons alleen heel snel toen bleek dat de medailles voor de EK-deelnemers op waren. OP. In de zin van: ze zijn er niet meer… WTF!!! Die medaille had ons op de been gehouden! Een doorverwijzing naar de medaillestand leverde ons alleen de mededeling op dat ze nagestuurd zouden worden. Gelukkig kon ik wel mijn 3e Trifecta in ontvangst nemen en stond ik niet helemaal met lege handen, maar wat een ongelooflijke teleurstelling was dit!
Spartan Race Andorra
[heading size=4 style=underline]Recover[/heading]Tja en dan ben je gefinished en heb je niet de medaille om je nek hangen die er hoort te hangen. Tel er bij op dat ik, ook al ben ik fysiek niet meer actief, me nog steeds niet lekker voel en ik het liefst met mijn hoofd onder de dekens duik. Na toch nog de sfeer van de dag op te snuiven besluiten we om terug te gaan naar het hotel. Een beetje rust zal goed doen, zodat ik de avond weer een beetje mens ben om mee te gaan eten. Dat doen we met Denny, waar ik heel wat kilometers in Tirol mee samen heb gelopen, in Encamp. Een goede maaltijd verder ben ik gereed om onder de wol te duiken. Pijnstiller er in en hopen dat het morgen beter is. Want ik besluit last minute om toch deel te willen nemen aan het team event, mits ik me wat beter voel dan vandaag. Ik moet en zal met een medaille naar huis keren…

Foto header: Harm Dommisse

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!