Wedstrijd

Spartan European Team Championships

Dag 2 van het Spartan European Championship in Andorra. Vandaag staat het team event op het programma. Het onderdeel waar ik in eerste instantie niet aan mee zou doen.

[heading size=4 style=underline]Team up![/heading]Een team bestaat uit twee dames en twee heren en daarvoor wordt gekeken naar de klassering van de individuele race. Nu scheelden Sabina en ik welgeteld 1 seconde, omdat we samen hadden gelopen. Maar de knie van Sabina liet het niet toe om nog een race te lopen op zondag en na het medaillefiasco was ik eigenlijk gebrand op een soort van revanche. Daarmee in het achterhoofd dat mijn hoofd wel revanche wilde, maar mijn lichaam me toch aardig in de steek liet dit weekend. Mijn bijna overmoedigheid na Tirol werd dit weekend even flink de kop in gedrukt. Misschien maar goed ook. Maar van mijn gevoel in Tirol iedere berg aan te kunnen was niets meer over: liefst wilde ik er zo hard mogelijk van wegrennen, maar ja, als je niet helemaal lekker bent door de hoogte kun je maar beter niet te hard wegrennen.
Spartan Race Andorra
[heading size=4 style=underline]Chilly[/heading]Ok, een slag om de arm. Ik zou in principe zondag aan de start staan, mits ik een goede nachtrust had gehad en me enigszins mens voelde op zondagochtend. Dat leek goed te gaan. Ik voelde me redelijk normaal, alleen een lichte zweem van hoofdpijn, maar dat mocht geen naam hebben. Ontbijt er in, spullen bij elkaar schrapen en op weg naar de start. Het had vannacht opnieuw gesneeuw en de bergen waren zo mogelijk nóg witter en mooier dan gisteren. Maar het was ook kouder! Zo’n -6 graden, al lag de gevoelstemperatuur rond de -10. Maar ik verwachtte ook nu de zon weer snel over de bergen te zien komen en de temperatuur stijgt dan snel. Ik koos dus voor dezelfde kledingcombi als gisteren.
Spartan Race Andorra
[heading size=4 style=underline]Short leg[/heading]Vóór de start hadden we een briefing. Alexander, Elte, Gabriél en ik vormden team Nederland en we kregen een shirt waarmee we duidelijk herkenbaar waren. Vervolgens moesten we bepalen wie welke leg zou lopen.
Spartan Race AndorraHet parcours was zoals de Super, die die dag op het programma stond, met een paar extra obstakels en lussen voor ons. Dit parcours was opgedeeld in vier delen van verschillende lengte. Aangezien ik toch niet helemaal fit was en vooral veel zou moeten wandelen, voelde ik me het meest comfortabel bij de kortste leg. Dat was in dit geval de eerste leg, van ongeveer 3 kilometer met absoluut niet de spannendste obstakels erin. Een paar muurtjes, de over-onder-door en een chain carry. De start van de eerste leg betekende alleen wel dat ik dus in de ijzige vrieskou moest starten. Terwijl de rest van het team eerst naar de wisselzone werd gebracht, liep ik met de andere eerste leg loopsters (toevallig allemaal vrouwen) naar de start. Daar sta je dan met 8 dames, te wachten in de kou, bezig met je warming up.
Spartan Race AndorraIedereen had spanning, iedereen had een beetje angst en dat schepte een band. Het was heerlijk gezellig bij de start en in mijn poncho en met heatpack in de handen had ik het ook niet koud. Nog een warme knuffel van mijn teamgenootjes, die ondertussen ook bij de start aan waren gekomen en toen was het tijd om ons op te stellen voor de start.
Spartan Race Andorra
[heading size=4 style=underline]Hard starten[/heading]Mijn tactiek van de dag: volle bak starten want kapot ga ik toch. Maar dan sta ik in ieder geval niet voor schut op al het beeldmateriaal dat van de start over internet heen gaat. En zo geschiedde. Ik zat mooi in de middenmoot tot de eerste klim en daar legde ik het meteen af.

De hartslag schoot weer tot maximaal, mijn ademhaling gierde door de longen en de bergen dansten voor mijn ogen heen en weer, terwijl ik zelf moeite had om op de been te blijven en me te focussen op de ondergrond. Want dat was nu wel even een serieus dingetje… Met maar 7 loopsters voor me was het goed letten op de sporen.
Spartan Race AndorraDoor de sporen te volgen zocht ik mijn weg, maar wonderbaarlijk genoeg gingen alle sporen langs het eerste obstakel af… Hadden we niet over deze muurtjes moeten gaan? Ik wist het niet meer. Ondertussen zat er een motorcrosser achter me als bezemwagen, dus verdwalen kon ik in ieder geval niet. Maar een vragen blik zijn kant op leverde me geen duidelijkheid op. En zo passeerden we nog meer obstakels, die volgens mij toch echt in de route hadden moeten zitten.

[heading size=4 style=underline]Dansen met Olaf[/heading]We klommen verder omhoog, een weg zoekend op de oneffen ondergrond en ondertussen dansten er allemaal Olafjes om me heen. Echt helder in het koppie was het niet nee… De chain carry. Dat kan ik. Al is het maar langzaam nu. Ik begon als laatste aan de carry, terwijl de eerste dames al weer klaar waren. Ik ploeterde omhoog, mijn evenwicht zoekend als ik weer weg gleed. De vrijwilliger bovenaan vroeg of het goed ging. Mijn antwoord duurde hem te lang en was ook niet naar zijn zin. In het Spaans schreeuwde hij iets naar beneden. Terwijl ik mijn weg naar beneden zocht, kwam een andere vrijwilliger mijn kant op lopen en vroeg bezorgd of het wel ging. Ik mocht ook echt wel stoppen hoor! WAT?? Stoppen?? Ben je gek ofzo? Ik zat op 1,5 km dus was ‘al’ op de helft van mijn leg. Ik ging mijn teammaatjes toch niet in de steek laten? Vervolgens schreeuwde zij weer iets naar de motorcrosser, die beneden op me stond te wachten. Iets van ‘hou haar in de gaten’ ofzo? Geen idee waar ik heen moest, maar ik werd naar beneden verwezen. Volgens het profiel zou ik nu alleen nog hoeven te dalen.
De over-onder-door was zo genomen en ik kwam nu bij een heel mooi stuk bos. Grote losse keien bepaalden het parcours en er liepen 7 verschillende sporen. Ik moest goed letten op de lintjes van het parcours om niet af te wijken. Aan de verse sneeuw te zien was ik de enige die op het parcours was gebleven… Hier volgde nog een korte steile afdaling op de kont naar beneden, waar vriendlief onderaan stond te fotograferen. Ik moest een breed goed beloopbaar pad op en daar was ineens de wisselzone. Ik had nog niet eens 2 kilometer gelopen!
Spartan Race Andorra
[heading size=4 style=underline]Teamies!
[/heading]Gelukkig was Alexander al in de zone aanwezig. Ik had dan wel aangegeven niet snel te zijn, maar een parcours dat een kilometer korter is, zorgde er wel voor dat ik veel sneller bij de wissel was dan verwacht. Snel wisselden we de enkelband en kon Alexander op weg. Zijn leg was zo’n 6-7 kilometer en het serieuzere klimwerk begon. Jammer genoeg was het voor ons niet te volgen hoe het daar ergens op het parcours ging. Ik had het idee dat Alexander pas net op het parcours was, toen de eerste lopers alweer in de wisselzone kwamen! Maar Alexander was ook snel en had er voor gezorgd dat in plaats van 8e we nu 5e lagen! Kon Elte dit vasthouden? De meeste teams hadden de dames in de eerste twee legs en de over het algemeen sterkere mannen in de laatste twee legs. Alexander had hier dus van geprofiteerd. Elte had flinke tegenstand en moest ietsje inleveren, voordat Gabriél aan de laatste leg kon beginnen. Haar lus was het beste te volgen voor de omstanders. Na een goede speerworp tijgerde ze de berg op en verdween omhoog. Maar vanaf de finish konden we haar vervolgens zien dalen. Alleen had ze plotsseling een paar lopers vlak achter zich, die haar in de afdaling voorbij gingen. Gabriél was één van de weinige dames die de 4e leg deed, dus had ze alleen maar mannen tegenover zich staan.
IMG_20170917_110413Maar het verschil maakte ze in de rig, waar de Zwitser een fout maakte en 30 burpees kon doen en Gabriél er probleemloos doorheen ging. Direct een chain carry, die ze volle bak omhoog rende. Haar achtervolger moest hier wandelen. Kon Gabriél dit volhouden tot de finish en had de Zwitser echt de handdoek in de ring gegooid? Wij besloten bij het laatste obstakel het parcours op te komen. Zo namen we gezamenlijk de slippery wall en moesten we nog een sprint nemen om Gabriél bij te benen, omdat die niet te stoppen was.
Spartan Race Andorra
[heading size=4 style=underline]Trots![/heading]Wat een waanzinnige finish en ik ben zó trots op mijn teamgenootjes!
Spartan Race AndorraSuperblij dat ik dit mee heb mogen maken, ook al was ik niet fit en ook al was ik absoluut geen aanwinst voor het team in deze staat van ontbinding. Het was een ervaring die ik niet had willen missen. En de medaille? Tja… Dan krijg je bij de finishe de reguliere Supermedaille. Voor de 2 kilometer die ik gelopen heb een rare gewaarwording. Deze hoor ik nu helemaal niet om mijn nek te hebben hangen!
Spartan Race AndorraMaar ik had even wat anders om me meer zorgen over te maken. Nadat ik gefinished was begon de hoofdpijn alleen maar erger te worden. Eten, drinken, het hielp allemaal geen bal. Uiteindelijk besloten om naar het hotel terug te gaan, waar ik urenlang heb liggen slapen. De hoofdpijn nog steeds niet weg rond etenstijd, dus het afsluitende dinertje heb ik even aan me voorbij laten gaan. Gelukkig konden we in het hotel aanschuiven en at ik twee voorgerechtjes, waarna ik weer onder de wol dook. De volgende dag voelde ik me gelukkig ok, maar wat moet dit worden tijdens het Spartan World Championship in Lake Tahoe over twee weken…?

Foto’s finish en team: Harm Dommisse

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!