Spartan Super

Eindelijk stond ik zaterdag aan de start van een Spartan Race. Zo ongeveer de ultieme OCR die je minstens een keer meegemaakt moet hebben. Dan niet meteen eentje, nee joh, ik doe er gewoon twee. De Super en de Sprint konden namelijk prima gecombineerd worden.

[heading size=4 style=underline]Hilly Sparta[/heading]Vrijdag reed ik met vriendlief dus richting Keulen, waarbij we vlakbij de startlocatie een hotelletje hadden geboekt. Naar onze smaak iets te kneuterig (tot teddyberen in bed en gebloemde gordijnen aan toe). ’s Middags reden we naar het Spartan terrein, waar we al een blik konden werpen op de obstakels op het start-/finishterrein. Om eerlijk te zijn zagen die er niet echt heftig uit. De heuvels waar we doorheen reden daarentegen wel!

[heading size=4 style=underline]Super[/heading]Na een niet echt fijne nachtrust, een irritante mug, een misselijkheid waar je u tegen zegt en waardoor ik met moeite mijn ontbijt naar binnen kon stouwen, vertrokken we naar ‘Sparta’. Vanaf de parkeerplaats was het nog een flink stuk lopen en toen we de startnummers hadden en de bagage hadden gedropt was het ook al tijd om richting de start te gaan voor de Super. Als Spartans werden we het startvak ingeloodst, terwijl we luid AROO riepen. De warming up liet ons al direct zweten, want we werden volledig vastgezogen in de kleffe modder, die die nacht was ontstaan door de vele regen. Het startschot klonk en we renden de motorcrossbaan op, die met steile klimmetjes al meteen je hartslag flink liet stijgen.

[heading size=4 style=underline]What the…[/heading]We liepen eerst de Super van 13 kilometer. Via de motorcrossbaan renden we de velden in en vervolgens het bos. De omgeving was schitterend, het parcours uitdagend en het weer zat echt goed mee. Een beetje bewolkt en spetjes, maar zeker niet koud. De eerste muurtjes werden zonder problemen genomen, maar ik had een ander probleem… Al de hele ochtend was ik misselijk en na het startschot was dat niet weg… Ik kan nog wel eens startstress hebben, maar dit was anders. Om de haverklap stond ik dus vol op de rem, omdat ik… nou ja… zeg maar even iets tegen moest zien te houden… De muren werkten dus ook niet echt mee waar ik met mijn buik bovenop lag en ook het obstakel waarbij je puur op armkracht over een gelijke brug moet voortbewegen zorgde dat ik even een minuutje moest bij komen. Shit, wat zat ik te balen. Want eigenlijk waren de obstakels die we tegen kwamen helemaal niet zo zwaar. Sterker nog: als ik er zonder hulp overheen/doorheen/onderdoor/omhoog kom, zijn de obstakels gemakkelijker dan tijdens een Strong Viking.
Wel pittig was het zeulen met een stuk boomstam een onwijs steile heuvel op. Maar ik zag op de stapel een heel mooi stammetje liggen. That’s mine!
Die kon ik dus heel gemakkelijk op de schouder laten rusten, terwijl een kort stammetje bijna alleen in de armen meegenomen kon worden. Direct na deze ronde konden we weer een steile helling omhoog. Die hadden we de vorige dag vanuit de auto gezien en dat was ook de steilste van de dag. De lus die we liepen bestond vooral uit veel lopen, een obstakel hier en daar en lopen. De obstakels waren vooral geclusterd rondom het start/finishgebied, waar je halverwege nog een keer langsaf kwam. Omdat ik zo’n moordend hoog (NOT) tempo had, liep Sebastiaan die een half uur later was gestart, ons in de rug. Wel heel gezellig, want hij besloot bij ons te blijven. Konden we mooi elkaars strafburpees tellen. Ik kreeg ze aan mijn broek bij de evenwichtsbalk. Die was zo spekglad dat ik na twee stappen alweer op de grond in plaats van op de balk stond. Een f*kking evenwichtsbalk! En 30 burpees als straf… fok it… Maar Sebastiaan kon nog harder schelden… Bij het banden hijsen liet hij de band los in plaats van hem gecontroleerd te laten zakken. Burpees!

[heading size=4 style=underline]I feel Sparta[/heading]We konden even een stuk door zonder burpees. Althans, strafburpees… Ik stond om de haverklap op de rem om te burpen… Gelukkig waren de obstakels niet al te zwaar. Het bandenflippen was een makkie. Het net nam ik weer met een swing over, al deed ik hem dit keer iets rustiger omdat Duitsers die move schijnbaar niet goed kennen en daar een hartverzakking van lijken te krijgen. We kwamen nu weer bij het Spartan terrein en werden op een bups aan obstakels getracteerd. De slide was easy, al presteerde ik het weer om achterwaarts kopje onder te gaan. Zeiknat kwam ik bij de monkey bars aan. Met veel moeite haalde ik het net… niet! (*^@$^@
Echt waar, Sparta was te klein! Ik was zo over de zeik van mezelf en dat geneuzel van vandaag dat ik met veel geweld, gemopper en gespat in de modder mijn burpees deed. Steeds driftiger plofte ik plat op de grond.
Het muurtje dat volgde was vervolgens een eitje. Nog mopperend dook ik de modder in om een stuk te tijgeren. Behoorlijk pittig, want de sproeier zorgde er voor dat het een grote glibberbende was en de steentjes maakten het er niet comfortabeler op… Onderweg moest ik een paar keer stoppen in de hoop dat ik alles binnen hield. Op mijn rug gleed ik onder het prikkeldraad door naar beneden, waarbij ik ik het gevoel had dat mijn broek van mijn kont af werd geschuurd. Hij was nog heel… gelukkig! Ik koelde pas een beetje af toen ik na wat geklim en geploeter op de motorcrossbaan in de trenches dook.

[heading size=4 style=underline]I am Spartan[/heading]Het volgende lusje ging weer het bos in, waar we met een zandzak weer een heuvel op werden gestuurd. Deze was lichter dan de boomstam en goed te doen. Zandzak er af, burp en door. We naderden de finish van onze Super. Aan de ene kant was ik daar blij om, want mijn buik leidde een eigen leven. Aan de andere kant erg jammer, want ik genoot van het parcours en de obstakels. We renden de hoek om en kwamen bij het speerwerpen aan. Nu heb ik in een ver grijs verleden wel eens aan speerwerpen gedaan tijdens een meerkampje… Maar om nu te zeggen dat ik raak kan gooien in een strooien pop… Ja dus! Terwijl vriendlief en Sebastiaan hier grandioos faalden door de poppen in het hoofd te willen raken (waar de speer natuurlijk niet in blijft hangen…) kon ik even een burpje wegslikken, terwijl de heren hun 30 burpees in ontvangst konden nemen. Vervolgens nog een bandje trekken, door een modderpoel onder balkjes door en een paar meter een touw inklimmen, waar het schijnbaar toch wel ongebruikelijk is dat je de bel wèl haalt: er lagen zoveel mensen burpees te doen!
Onze laatste bocht en dat was het punt waar we het meest smerig werden. Weer een stuk tijgeren en omdat ik de ondergrond nu wel kende besloot ik te rollen, waardoor ik als een modderfiguur en naast misselijk nu ook duizelig was. Ik zwalkte naar de container waar we met netten overheen moesten. Nog even zwalken tussen de bokszakken door en met z’n drietjes maakten we een mooie sprong over het vuur om te finishen. In een wereldtijd…

[heading size=4 style=underline]One down…[/heading]Na onze medailles, t-shirt en drinken in ontvangst te hebben genomen en nog even een finishfoto maakten hadden we tijd genoeg om een beetje bij te komen voor de Sprint, die om 13.30 zou starten. Het was niet koud, douchen had geen zin, ik moest naar het toilet en ik had honger. Das in ieder geval een goed teken. Op hoop van zegen dat alles er in zou blijven zitten. Met mijn eetlust was in ieder geval niets mis en het alcoholvrije biertje zat er na een uur ook in. One down… one to go…

Foto’s: Sportograf.com