Spartanrace Sprint Duisburg

Met de Spartanrace Super al letterlijk in de benen werd het dan toch ook tijd om me klaar te maken voor de Sprint, al stond mijn hoofd er niet echt naar. De misselijkheid voerde een beetje te veel de boventoon.

[heading size=4 style=underline]I’ll go![/heading]Ok, eerlijk is eerlijk: het was heerlijk vertoeven in het zonnetje. Met z’n allen zaten we op het grote grasveld te relaxen. En ik zat met lange tanden mijn lunch te eten, dat me echt niet smaakte. Maar er moest voeding in, wilde ik überhaupt aan de start kunnen staan van de Sprint! Die kramp in de kuiten kon verschillende redenen hebben. Vochttekort geloofde ik niet, maar mogelijk te weinig zouten? Of was toch het zwemmen de oorzaak? Zo koud was het water anders niet… Ik haalde mijn startnummer op en maakte mijn kleding in orde en toen was het toch echt al tijd om naar het startvak te gaan. Shit. Nu al? Ik moest nog even naar het toilet. Voor de zekerheid, je weet maar nooit.

[heading size=4 style=underline]Sprint on[/heading]Als één van de laatste kroop ik zo stijf als een plank over de muur het startvak in en voegde me bij de Nederlandse groep. Het aftellen begon, nog een paar keer AROOOOO en daar gingen we, ik vanuit de achterste gelederen. Wonder boven wonder voelde het hardlopen aan de kuiten nog niet eens zo verkeerd! Ik liep nog aardig soepel. En ook de achilles was weer tot bedaren gekomen en zou zich deze race niet meer roeren. Maar die misselijkheid. Die was niet verdwenen. Die werd met vlagen juist erger…
De eerste paar kilometer van het parcours waren hetzelfde als tijdens de sprint . De over-onder-over-onder en het tijgeren gingen snel voorbij. Ook het slepen met het zandzakje ging gemakkelijk. Nu was er ook een paadje in het bos, waar wij nog een weg moesten zoeken. Dat maakte het lopen al een stuk makkelijker! De horde langs de roeibaan vormden dit keer een serieus opstakel. Niet dat ik er niet overheen kwam, integendeel. Maar er met de buik opliggen veroorzaakte een enorme golf van misselijkheid. Er hadden niet méér hordes moeten staan, anders was het echt einde maaginhoud! Gek genoeg moest ik van dit obstakel even bij komen. Tempo lag laag. Vervolgens weer onder het net door een soort van bunker op. De heuvel met net was leuker geweest zonder net, nu liep je te gemakkelijk om hoog. De afdaling liep ik een stukje op met Wesley, die vandaag voor een marathonafstand ging (2x Super en 3x Sprint…. holy shit). Tijd voor weer wat zwemmen, waarna we het bosje in moesten waar ik tijdens de Super bijna op mijn plaat ging. Dit keer al duidelijk en goed begaanbare paadjes door de Spartanen die er voor ons al overheen gedenderd waren. Weer een stukje water en het lange stuk lopen. Weer liep ik het grootste deel van de race alleen en dat was niet heel erg gunstig voor mij dit keer. Ik wilde er de brui aan geven. Ik liep voor mijn gevoel te slenteren, kwam niet vooruit en iedere golf van misselijkheid brachten me dichterbij opgeven. Toch ploeterde ik door, Over de muur, het bruggetje over, waar de splitsing was met de Super. In plaats van de grote lus te lopen, werden we nu eigenlijk al direct richting finishterrein terug geleid. Mocht qua afstand ook wel, want de Sprint is korte afstand en ik zat nu al over de 4 kilometer heen, wat dus betekende dat het parcours in ieder geval langer was dan 5 kilometer. In het bosje nog even een band de lucht in trekken, appeltje eitje.

[heading size=4 style=underline]Fly high[/heading]Het laatste stuk. Een lange rechte lijn naar het finishterrein met enkel de schuine muur nog op het pad. Ik liep overigens in de staart van de laatste Super lopers. Nu was het parcours in principe ruim genoeg, maar ik bedacht me wel dart de snelle elite Sprint lopers toch aaardig wat last hiervan hebben kunnen ondervinden… Nou ja, ik niet. Ik kachelde de ene na de andere loper voorbij. Door de trenches, die nog steeds niet modderig waren, richting de brug. Om nog snel een paar Super-lopers voor te zijn voerde ik het tempo even op. Geen tijd om op het vlonder de instructie van de vrijwilliger af te wachten. Ik rende zo door en plonste in het water, terwijl ik nog ergens achter me hoorde “Je hoofdband!”(in het Duits dan he) en ik in de lucht nog terug riep “Jaaaaaaaaaa!!”. Laatste stuk zwemmen en nu werd mij duidelijk waar de kramp in de Super vandaan was gekomen. Mijn schoolslag doe ik vrij intensief en daarbij komt er toch een andere spanning op de kuiten te staan. Voorzichtig het water uitkruipen, even wandelen om te voelen hoe de kuiten voelden. Dat ging goed. Ik klauterde de cargo op, waar ik weer ergens anders een krampje op voelde komen.

[heading size=4 style=underline]To cramp or not to cramp?[/heading]Dit keer nam ik de tijd bij de multirig. Ik zou en moet daar gewoon overheen moeten komen! Handen goed droog gemaakt en ook nog even zand in de handen gewreven.
Et voila, als een aapje slingerde ik me een weg naar de bel. Zie je wel! Helaas ging het bij het speerwerpen weer niet goed. Hij zat wel in het hooi, maar de balen waren niet steving gebonden. De speer vond geen stevigheid en terwijl de punt in de dummy hing, stuiterde de achterkant van de speer op de grond. KAK!! Toch nog burpees aan mijn broek! En das niet fijn als je misselijk bent. Ze leker uuuuuren te duren! Eeeeindelijk kon ik mijn weg vervolgen. Over het netje, het watermuurtje en daar was weer het vuur. Het vuur was nu eerder wat smeulend hout, het spannende was er wel af. Alleen zou ik nu weer met kramp over het vuur springen?
Het viel gelukkig mee en ik landde keurig op voeten die nu wel normaal onder de benen stonden. Na de medaille in ontvangst genomen te hebben zocht ik het dichtsbijzijnde hek op om even overheen te hangen. De buik protesteerde hevig en de misselijkheid was er nog steeds. Wat is er toch aan de hand? Na ja, ik hoefde nu niet meer te racen, dus zocht ik, na een finishfoto, mijn tas op en ging me omkleden. Dat was een gezellige Nederlandse boel in de kleedruimte en aangezien ik zo min mogelijk wilde bewegen, het daar lekker koel was in de schaduw, bleef ik er even plakken om me vervolgens met de meiden van MIT terug naar het grasveld te gaan om de prijsuitreiking bij te wonen.

[heading size=4 style=underline]Shit…[/heading]Na een enorm leuke, maar vreemde dag door de misselijkheid, was het tijd om naar huis te gaan. Daar ontdekte ik, waarschijnlijk, waarom ik de hele dag zo misselijk was. Ik had nog een deel van mijn ovenschotel van vrijdag over. Lekker makkelijk dacht ik. Opwarmen en eten! Deel 1 ging goed, maar het eten…. GATVERDAMME! Het was gewoon vies! Echt. Niet. Lekker! Terwijl ik de ingrediënten anders stuk voor stuk wel lekker vind… De schotel ging dus linea recta de prullenbak in… Jammer, maar wat vies is, is niet goed. Dus mogelijk ligt daar de oorzaak van de misselijkheid. Gelukkig niet ziek dus!