Wedstrijd

Sprinter Trail

Keek ik nu meer op tegen de Petzl Night Trail of tegen de Sprinter Trail, die beter bekend staat als de Kamikaze Trail? Die naam doet deze trail eer aan. Met een ongekend aantal hoogtemeters op een parcours van 4 kilometer kun je echt helemaal stuk gaan. Letterlijk en figuurlijk.

[heading size=4 style=underline]Skyhigh[/heading]Heel blijven, dat is het doel. Maar daarbij een cut off van 45 minuten terwijl er dik 300 hoogtemeters overwonnen moeten worden…  Met die ongelooflijk stramme benen… Ai ai ai! Dus ik kneep hem. Ik was voor deze trail zelfs gewoon zenuwachtig! Dat kwam mede door het kaartje van het hoogteprofiel, waarbij de laatste afdaling zowat loodrecht omlaag ging… Kamikaze he….
De start vond plaats in het dorp bij de sporthal. Voor ons op loopafstand, dus strompelden we, met nog iets stijvere benen dan in de ochtend, richting het startterrein. Je pikte de Xtrailers en nu echt zo uit! Bijna niemand liep nog soepel! De lopers die enkel deze trail liepen of voor de winst zouden gaan waren fanatiek aan het inlopen en eigenlijk was dat nog niet eens zo’n slecht idee. Ook Tom en zijn pa liepen deze trail mee en met ongelooflijke tegenzin werden we na de kidsrun toch echt gesommeerd het startvak in te gaan. Wat ik nog nooit eerder meemaakte: het was dringen om naar achteren in het startvak te komen! Laat de fanatiekelingen maar lekker voor me uit gaan, dan kan ik lekker mijn eigen tempo lopen.

[heading size=4 style=underline]Kamikaze[/heading]Er werd afgeteld en iedereen spoot er vandoor. Maar wat we gewend zijn van de andere trails was ook hier het geval: opstopping bij een smal bruggetje gevolgd door de eerste klim. Ok, dit is wel erg rustig voor een sprinter trail. Steil omhoog en nog meer steil omhoog, totdat we op het mtb-parcours waren. Gierende ademhaling.  De route kennen we nu een beetje. Vol gas door de haarspeldbochten en ook de pukkeltjes, waarbij je in een grote pas naar beneden en een grote pas omhoog overheen dendert, worden steeds leuker.  Zo waar genoot ik er gewoon van! We slingerden over alle paadjes die we tegen kwamen en het grappige was dat je dus ook steeds slierten lopers overal heen en weer zag schieten. Soms zoekend naar de pijlen om vervolgens weer ergens achter een boom de diepte in te verdwijnen. De ene afdaling was nog steiler en gladder dan de andere. Bij de ene kon je volle vaart naar beneden vliegen, terwijl bij de andere je toch wat voorzichtiger moest zijn, omdat het spekglad was door de regen die dit weekend zo af en toe viel.
1910637_822263007786945_1391353443056253047_nIk was vriendlief al kwijt geraakt, maar zat vlak achter Lennard. Achter me kwam een groepje lopers steeds dichterbij. Wat nu? Het was te smal om in te halen en ik ging echt niet aan de kant. Maar één optie: het tempo ging omhoog en de afdalingen gingen snoeihard. Met de handen achter me gleed ik als een krab naar beneden, schoot onder het lint door van het pad af, klom er weer op en schoot in de groep lopers, die me op de hielen zat, verder over het pad. Was ik nu echt met een kamikaze-actie bezig? Een onbekend stuk waar we nu liepen die eindigde in een houten huisje… Een wat? Die laatste lange heeeeele steile afdaling was de glijbaan in de speeltuin! Het was even wachten tot ik aan de beurt was, maar eenmaal beneden stond Michelle meteen met de camera in de hand. Ik vrolijk zwaaien, terwijl ik op sta. Met de meest charmante kop op de foto. Hoor ik achter me een kreet, zat de volgende loper al achter me! Met een idiote sprong sprong ik uit de baan (gelukkig staat dat niet op de foto) en zette het op een lopen. Nog nagierend van het lachten sprintte ik Lennard voorbij. Die liet dat niet op zich zitten en nek aan nek kwamen we over de finish. Dit was leuk!! Door de behouden start geen goede tijd, maar onze tweede plek bij de mixed teams hadden we wel gehandhaafd.
10551867_613608278738367_1221503547_n
[heading size=4 style=underline]Herstel-food?[/heading]Tijd voor friet? Wat? Ik aan de friet? Jup, ik had zowaar zin in frietjes. En bier. Kwam goed uit, want Nederland speelde de troostfinale en die keken we met Tom en zijn pa in de kroeg op de hoek, vlakbij ons hotel. En laat deze kroeg nou heel veel lekkere biertjes hebben. Nu dacht mijn lijf alleen iets anders dan mijn hoofd en die liet na 2 biertjes (en de 2e helft was nog laaaaang niet afgelopen) weten dat het welletjes was. Ik viel nog net niet in slaap, maar toen ik uiteindelijk in bed lag, was ik zo weg. Dromend van afdalingen glijpartijen en kapot gaan op de steile kilmmetjes.

Foto’s: Ludo-Grafica.nl en Michelle

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!