Wedstrijd

Standard distance OCR WC

Zaterdagochtend. Stiekem voel ik toch wat zenuwen door mijn lijf gieren. Ook al heb ik strakke afspraken met mezelf, ik voel toch een beetje druk. Ik ben al lang blij dat ik pas sinds een week of twee weet dat ik aan deze wedstrijd deel ga nemen, anders had je me weken geleden al op kunnen vegen!

[heading size=4 style=underline]Play by the rules[/heading]Met een verwachte temperatuur van boven de 20 graden en een strak blauwe lucht hoef ik voor één ding niet bang te zijn: onderkoeling. Tel daarbij op dat dit jaar geen waterdoorgangen of slides in het parcours zijn opgenomen, dus dat risico is gereduceerd tot 0. Ik blij. Daarnaast heb ik mezelf een paar regels opgelegd om dit weekend zonder kleerscheuren door te komen: geen risicovolle sprongen, geen ramps en de load carry wandelen en niet rennen. Nou, heel duidelijk allemaal. Daarmee kon ik wel vooruit. Hoeveel penalties me dat zou gaan kosten had ik nog geen idee van. Terwijl de meeste atleten er vandaag alles aan zouden doen om hun bandje te behouden, was mijn doel om het tempo er in te houden. Mocht ik een obstakel niet in één keer halen, dan kon ik altijd nog een retry doen, maar om net als vorig jaar uren in de retrylane te gaan staan had ik nu geen zin in. Hoe anders kan je mindset zijn als je jezelf andere doelen stelt! Ik voelde me er in ieder geval goed en relaxt bij.

[heading size=4 style=underline]Let the journey begin[/heading]Mijn wave zou pas om 12.40 uur starten, op het heetst van de dag. En warm was het! Eigenlijk was ik heel blij met de Spartan races die ik in Tirol en Barcelona had gelopen. Qua hoogtemeters en temperatuur waren de omstandigheden nu minder zwaar dan ik ‘gewend’ was. Alleen de obstakels waren in deze race een stuk technischer. In het startvak kon  niets die grote grijns van mijn gezicht afhalen. Terwijl coach Pain zijn fantastische moitvational speech deed had ik alleen maar zin om te starten. img_20161015_174807_0Volgens mij is mijn mojo weer helemaal terug! Eindelijk gingen we van start. Een deel van het parcours had ik gisteren al kunnen testen en ook vandaag was de voet weer stevig ingetapet. De eerste hindernissen zouden niet de lastigste moeten zijn, maar ’s ochtends bleek de elite al enorme moeite te hebben gehad met een mini ramp. Nota bene de 2e hindernis van de race, maar omdat deze in de schaduw lag, was deze tot ver in de ochtend spekglad en kostte het iedereen grote moeite om boven te komen! Voor onze wave hingen er al touwen naar beneden, waarvan ik nu juist weer het idee had, dat dat bij onze wave (de ramp was nu kurkdroog in de zon) niet nodig was. Na ja, deze kreeg ik dus gewoon in de schoot geworpen, dus mij hoor je niet klagen.
14753828_1109004119213267_8127548636441190147_o

[heading size=4 style=underline]Easy does it[/heading]De eerste klim van de dag was een flinke en bijna iedereen wandelde naar boven. Kwam mij mooi uit, want ik had naast mijn nieuwe voetblessure nog een oudere aan de ander voet (iets met achilles en scheve botjes), die vooral niet blij is met klimmen. Dus wandelen waar moest en weer hardlopen zodra het weer kon. Tempo er in houden, dat was één van de doelen vandaag. Dat ging best goed, want de eerste kilometers bestonden vooral uit afstand afleggen. Een muurtje, een stuk tijgeren (en tegelijkertijd een berg gelletjes van iemand meenemen die ze verloren was), inverted walls, cargo net, horizontale pijpen, de q-steps die we ook vandaag weer met zijwaartse plank mochten nemen, het ging allemaal wel heel erg smooth. Maar ik wist dat ik nu mijn bandje in kon gaan leveren op de Dragon’s Back. Ook nu durfde ik de sprong niet te wagen, met nog kilometers aan parcours voor me en een teamevent de volgende dag. Dag bandje! Ook vandaag was ik er niet rouwig om. Ik kon snel mijn weg vervolgen. Helaas was de Samurai Rig alleen afgesloten. Had ik me er net zo op verheugd! Maar de eerste lus was bijna volbracht. Ik kwam bij de Platinum Rig uit. Voor vandaag was hij iets anders ten opzichte van de vrijdag. Dit keer had ik geen retry nodig en vloog ik er in een noodvaart doorheen! Ok, mede dankzij een voorganger die een erg kleverig goedje had gebruikt, die mij vooral heel gemakkelijk door de brede monkeybars heen hielp. Dat ik hier twee jaar geleden nog zo ongelooflijk stond te klooien kan ik me bijna niet meer indenken! Vol goede moed dus door.
14708274_10210965216673540_2879490501803256700_n
[heading size=4 style=underline]Bijna spijt[/heading]De wreckbag was vrijdag al enorm zwaar en eigenlijk was het vandaag het plan dat we nu niet halverwege om draaiden, maar all the way up moesten! Zo blij dat de organisatie daar van terug was gekomen. Dus net als gisteren tot halverwege de helling, een trapje op en af en weer terug. Ik begon er zo waar plezier in te hebben met die zak! Nadat ik de zak had ingeleverd, mochten we weer omhoog stampen. Sabine, die in een later startvak gestart was, kwam voorbij en deze klim liepen we aardig bij elkaar in de buurt. Fijn om elkaar wat steun te kunnen geven in een klim waar geen einde aan leek te komen! De obstakels die we tegen kwamen waren nog steeds niet van het kaliber HELP. Het leek me allemaal erg makkelijk af te gaan en bijna had ik spijt dat ik de Dragon’s Back geskipt had! Als de obstakels allemaal zo makkelijk gingen, had ik nog best voor een goede eindklassering kunnen gaan door mijn bandje te behouden! Maar daar wilde ik zo min mogelijk aan denken. Ik moest het nu even doen met het lijf met een paar beperkingen, waarbij het gewoon noodzakelijk was om risico’s te vermijden. So be it.

[heading size=4 style=underline]My little hell[/heading]Boven aangekomen kwamen echt een paar leuke obstakels. Allereerst de Skull Valley 2.0. Het obstakel dat me vorig jaar mijn bandje kostte. Dit jaar een stuk simpeler (serieus er zaten knopen in de touwen… KNOPEN!!) en ik kwam er moeiteloos doorheen. Direct gevolgd door een Platinum Rig voor dwergen.
14610915_1812358872314484_3153048452145731126_nHij was maar zo’n meter hoog en de grond mocht niet geraakt worden. Eindelijk heb ik ook eens iets aan mijn geringe gestalte. Met een paar handige aanwijzingen van de vrijwilliger kwam ik ook hier gemakkelijk doorheen, terwijl de retrylane een aardige omvang had aangenomen. Ik begon tijd binnen mijn startwave te winnen! Stiekem baalde ik nu nog meer van mijn ingeleverde bandje. Maar gelukkig niet voor lang. Na de weaver (het meest pijnlijke obstakel als je het mij vraagt) ging het in eens hard met de penalties. Een ramp hier en een ramp daar bracht mijn totaal al op 3. Ik kwam bij de Stairway to Heaven aan, waar ik Helen en zondags teammaatje Arielle tegen het lijf liep.
14657387_10210989571002383_1337970231640921121_nVia soort van traptredes moest je je optrekken omhoog, een traverse naar de andere kant maken en weer naar beneden. Dit was eigenlijk het enige obstakel waar ik vooraf al twijfel over had. Als ik namelijk eenmaal boven was en zóu vallen, dan kon dit nog wel eens heel naar uitpakken… Ik besloot toch een poging te doen, gewoon om te kijken of ik mezelf überhaupt wel omhoog kon werken. Voor ik het wist hing ik bovenin te bungelen! Ik durfde de traverse (heeeeerlijk die valangst) met geen mogelijkheid te maken. Stel nou dat ik viel en verkeerd op de voet terecht zou komen… En zo klauterde ik nog sneller aan dezelfde kant weer terug. Laat maar! Heerlijk als je zelf geen druk ervaart en gewoon voor jezelf de keuze kunt maken om het lekker niet te doen.

[heading size=4 style=underline]Almost till the end[/heading]Met de lange obstacleruns van Spartan in de benen, leek de afstand van 15 kilometer een peuleschil. Naar mijn gevoel kregen we ook minder hoogtemeters voor de kiezen en waren de paden hier goed begaanbaar in vergelijking met vele paden tijdens het WK van voorgaande jaren. Het begon me ook op te vallen dat qua obstakels er heel wat minder mindfuckers tussen zaten dan afgelopen jaren en ik ‘miste’ ook echt wat nasty obstakels. Aangezien ik nu al dik over de 10 kilometer zat en ik het einde van het parcours gisteren al in de short course had gehad, voorzag ik nu geen penalties meer. Vrolijk huppelde ik over de mtb baan (echt ik loop hier liever dan ik fiets, wat een paden!) en kwam nog een paar niet te lastige obstakels tegen, zoals een netklim, evenwichtspaaltjes (het oppervlak was zo groot dat ik dit zelfs met het grootste gemak deed!), een leuke zijwaartse boulderwand a la Spartan’s Castle Wall en touwklimmen (hoe krijgen sommigen het toch steeds voor elkaar om bovenin het touw los te laten en naar beneden te donderen…).

[heading size=4 style=underline]Flying high[/heading]Ik hoorde de speaker steeds duidelijker en de laatste kilometer was ik al flink afgedaald. De finish kon nu niet ver meer zijn. Terwijl ik onder luide aanmoedigingen van mede MIT’ers de bocht om vloog en nog een muurtje mee pakte bevond ik me nu op bekend terrein. Serious, was dit het al? Bijna dan… De monkeybars en horizontale pijpen vormden geen probleem en ook de Ierse Tafel werd nu vlotter genomen.
ocrwc-2016-dag-2-9Weer heel veel lol had ik op de Suspended Walls, echt één van mijn favoriete obstakels van dit jaar. De Skyline zorgde wel voor wat oponthoud en door zweethandjes gleed ik er van af. Omdat ik voor de Urban Sky graag nog wat grip over wilde houden en mijn handen van de Stairway to Heaven toch een tikje hadden gekregen zwaaide ik doei naar de Skyline en vervolgde mijn weg.
ocrwc-2016-dag-2-4Dit keer heel soepel door de Urban Sky heen en over de eindmuur en ik stuiterde bijna mijn eigen pan uit van enthousiasme! Huppelend kwam ik over de eindstreep met een grote glimlach op het gezicht en even later in het bezit van een nog grotere medaille.
14713680_10210966885155251_6596128916901417926_nOok deze kan niemand me meer afnemen! Heerlijk gelopen, mijn grenzen goed bewaakt en ook al is het jammer van het bandje ik voel me na deze finish zoveel beter dan na vorig jaar! Winst winst winst! Als je dan ook nog eens op een voorlopige 23e plek staat in het klassement van je age group kan je dag toch niet meer kapot? De rest straalde ik als een zonnetje en huppelde ik door Blue Mountain Village.
ocrwc-2016-dag-2-2-logo

Foto’s: Harm Dommisse, OCR WC, Juffrey Turley

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!