Wedstrijd

Strong Viking dive in the deep

Terwijl ik vrijdags in de tuin lig te braden en snak naar een koude douche, kan ik niet wachten tot het zaterdag is. De Strong Viking Water Edition zal de nodige afkoeling geven! Al was het zaterdag wel iets minder zonnig en zat er een duiveltje op de schouder…

[heading size=4 style=underline]Hello sunshine![/heading]Toen ik zaterdagochtend mijn bed uitkwam was het strakblauw. Nog geen half uur later was de lucht helemaal betrokken. Net als drie weken geleden tijdens de Hills Edition! Maar dit keer waren de voorspellingen voor de loop van de dag beter. Kledingkeuze was dan ook snel gemaakt: korte broek en shirtje dit keer. Ook wel zo makkelijk met al dat water: minder gezeul met natte kleding.

[heading size=4 style=underline]Hello enemies…[/heading]Aangekomen in Wijchen moest ik toch eerst wel even op zoek naar de zin om te gaan lopen. Today it was time to face some of my worst enemies… Sinds het WK heb ik een angst voor ongecontroleerde luchtacrobatiek (lees: vallen) ontwikkeld en iedere wedstrijd lijk ik er steeds minder vat op te krijgen… Deze editie zou ik met een paar obstakels in aanraking komen waar ik mezelf moest zien te overwinnen. Iets waar ik een jaar geleden niet warm of koud van werd kan me nu lichtelijk in paniek doen schieten. En dat is een understatement…

[heading size=4 style=underline]Hello Kimberlie![/heading]Samen met Hills-buddy Kimberlie stond ik in het startvak van Odin, terwijl het begon te regenen. Dit keer was het drukker in het startvak dan tijdens Hills, maar nu was er dan ook geen marathonafstand te lopen.
11427246_458131624346727_1277763396518840783_nNa de warming up, OORAAAAH’s en succesknuffels schoot een internationaal deelnemersveld het parcours op. Ik miste die heuvels uit de vorige editie totaaaaal niet! Na het touwklimmen kwamen we al snel bij de Mud Mile en zaten we tot onze oren onder de modder. Net als de vorige keer mochten we het in de battle weer tegen elkaar opnemen. Het werd 1-1 nadat we werden gevraagd nog maar ff door te meppen en ik een duw kreeg van Floor en tegen de vlakte ging. Anders had Kimberlie het echt afgelegd! Wacht maar tot bij de Brothers editie… Revenge! Door de koeienstal, evenwichtsbalkjes en de log road die deze keer in een sloot was geplaatst. De apenhang kwam er aan. Ik keek een beetje beteuterd naar mijn korte broek… 10665953_10152792571767161_6408792051653305835_nOeps… dit was niet handig… Ik voorzag al enige schrammen… Aan de overkant voelde ik die ook! Het modderbadje met trenches en mud crawls verzachte het leed een beetje. Pijn vergeldt je namelijk met andere pijn: de steentjes schuurden de knieën kapot en Kimberlie en ik stonden al doodsangsten uit dat we deze zomer alleen nog maar in lange broeken rond konden lopen. Zo helemaal glibberig van de modder werd Raise the Sail nog een uitdaging. Nog meer evenwichtsbalken die door Kimberlie vervloekt werden en toen stonden we in eens voor een nieuw obstakel: Storm the Castle.

[heading size=4 style=underline]Hello show-off[/heading]De half ronde castlewall was door de regen en modder spekglad en iedereen had de grootste moeite om boven te komen. Ik koos een hoekje waar een paar mannen boven over de rand hingen om een handje te helpen. Mijn eerste poging strandde volledig en volle vaart gleed ik weer naar beneden om in het gras tot stilstand te komen. Ook de tweede poging mislukte, maar de 3e poging kwam ik met geploeter en een bijna-Michelangelo-momentje boven en kwam tot de ontdekking dat het Spanjaarden waren.
RunAndreaRun Strong Viking ocr obstaclerunOok Kimberlie werd geholpen. Bij de Viking Jump kwam de ware aard van de Spanjaard boven toen hij zijn shirt uittrok en een salto achter over maakte. Show-off… Ik volgde met een gilletje. Dit was nog maar een klein vijandje. Naar beneden springen het water in kan nog best gecontroleerd. Zodra er een vluchtelement om de hoek komt kijken begin ik hem te knijpen. Daarom was ik maar wat blij dat de Flying Ragnar direct na de jump kwam. Die leek in ene wel heel erg laag! Ben ik de vorige keer nog het water ingesprongen, dit keer deed ik een poging om de trapeze te pakken te krijgen. Ze hingen alleen toch een stukje verder dan de vorige keer en ik raakte hem net met de vingers aan. Na een mooie zweefvlucht plonste ik in het water. Eeeehmm… had ik hier niet in mijn broek moeten schijten…? Dat deed ik de vorige keer dus wel, maar na de jump was dit een peuleschil! Enemy down! Een overwinning op mezelf en mijn stomme angst…

[heading size=4 style=underline]Hello Rig[/heading]De euforie duurde nog even voort, want het volgende obstakel was de Platinum Rig. Zonder problemen werd de Rig genomen en huppelden Kimberlie en ik vrolijk weer verder. Het ging lekker! De Hammer Banger was zo gefikst, de Iceman stelde dit keer nog minder voor (nog minder koud dan Hills) en na nog wat wiebelen op evenwichtsbalken vertrokken we voor een lange lus weer van het hoofdterrein. Die lange lus kenmerkte zich wederom weer door lange stukken lopen en minder obstakels. Maar wel een paar leuke obstakels. Bij Gunnors Struggle (hangend aan een bezemsteel over twee dwarsliggende balken hupsen) was ik voor ik er erg in had al aan de overkant. Dachten we de log road al gehad te hebben (ploeterend door het water), kregen we er nog eentje voor de kiezen! Nog een nieuwe: de weaver! Die ik spijtig genoeg tijdens het WK links moest laten liggen vanwege mijn rugblessure, nu kon ik er vol lol doorheen rollen!
10156091_10152792709742161_1846082082493608359_n
[heading size=4 style=underline]Hello little monkey[/heading]
Het laatste deel van de route kregen we weer water voor de kiezen en kon ik eeeeindelijk (Kimberlie werd al gek van mijn gezeur om pontons) bommetjes maken. Dat lachen verging me echter snel… De Fjord Drop doemde voor ons op. De glijbaan van 14 meter hoog, waar je met een noodgang vanaf zeilde om vervolgens door te lucht te vliegen en op het water te klappen… Terwijl we de trappen opklauterden kreeg ik het Spaans benauwd. En nee, die Spaanse gasten waren in geen velden of wegen te bekennen. Ik durfde nog net over het randje te kijken, maar de angst nam de overhand. Die ongecontroleerde drop van de glijbaan riep allemaal beelden op en ik wist niet hoe snel ik naar beneden moest komen. Via de trap wel te verstaan… Kakzooi… Er moet echt heel snel iets gebeuren met die spoken in mijn hoofd… Met nog een kilometer te gaan en een kop vol zorgen was ik blij dat de laatste ‘wèl leuke’ obstakels voor me opdoemden. RunAndreaRun Strong Viking ocr obstaclerunNog wat pontons en de monkey bars die deze keer soepeler gingen dan de vorige keer. Nu nog de Walhalla Steps en een dansje op de eindstreep om vervolgens Rik op de schouders te nemen voor een epic finishfoto!
RunAndreaRun Strong Viking ocr obstaclerun
[heading size=4 style=underline]Hello smile[/heading]De regen had plaatsgemaakt voor de zon. Evenals mijn totale ‘geen zin om te starten’ was omgeslagen in een vrolijke bui. In ieder geval was één angst overwonnen. Een stapje verder, maar er zijn er nog zo veel te gaan… Dat ene stapje voerde gelukkig de overhand. Dus de rest van de middag kon ik genieten van het zonnetje, de sfeer, de mensen, de andere Vikings en heel veel gezelligheid. Bedankt iedereen die deze dag fantastisch maakte en vooral Kimberlie voor je gezelschap!
11425217_840186982732091_1540708850728236788_n

Foto’s: Marvin van der Sloot, Eric Beatse, Willem Peters, Gertjan van Voorden, Strong Viking

 

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!