Strongmanrun 2015

Vraag me niet hoe het gelukt is, maar zondag stond ik weer helemaal schoon aan de start van de Strongmanrun, nadat ik de dag ervoor StrongSisterrun had gelopen. Weer een dag vol modder en plezier voor de boeg, al eindigde het even iets minder goed…

[heading size=4 style=underline]D-day![/heading]Goh wat sliep ik vannacht vast zeg. Toen de wekker ging had ik eigenlijk weinig zin om op te staan. Maar vandaag was juist een dag waar ik al maandenlang enorm naar uitkijk! Strongmanrun it is! Dus hup, weer richting Hellendoorn. Dit keer ging vriendlief mee, die zou gaan fotograferen. Bepakt en bezakt kwamen we aan in Hellendoorn, waar we dit keer met de parkeerkaart dichtbij konden parkeren. Het weer zat nog niet echt mee en het terrein was nog ongeveer leeg. Geen rij voor de dixies, geen rij voor de shirts en goodybags, bijna geen kip te bekennen. Wat een verschil met de dag ervoor, terwijl ik nu ongeveer evenveel tijd voor de start had als bij StrongSister. Dus in no time was alles opgehaald en gedumpt, nadat ik met vriendlief even in de perskamer geschuild had voor de regen. Kon ik meteen Marian even een knuffel geven.

[heading size=4 style=underline]Sandwichen[/heading]Weer op tijd vertrok ik richting het startvak waar het dit keer sneller volstroomde met dames en heren. Ik stond redelijk goed vooraan en in een doorkomend zonnetje was het een stuk aangenamer dan de dag ervoor. De cheerleaders vlogen door de lucht voordat het wederom keiharde startschot klonk.
Dit keer was de start toch een heel stuk minder fijn. Van achteren werd er zo hard geduwd dat we helemaal klem zaten in de startsluis! Halloooo je kan niet doooooor iemand heen! Stelletje idioten. Met al de nodige kneuzingen in bezit en een net geen klem zittende hand kon ik me door het poortje heen wrikken. Eindelijk lucht… De Skyfall was na wat reparaties weer open. De dag ervoor bleken er veel enkels gesneuveld te zijn door een defect. Laten we hopen dat dat vandaag uit zou blijven. Vandaag was de blubber bij de start nog een stuk dieper, gladder en smeriger! Met moeite bleef ik op de been. Hup, het parcours op en gaan met die banaan… Althans… dat was het plan in eerste instantie. Maar al in de eerste kilometer voelde ik aan mijn benen dat de StrongSisterrun er iets meer in zat dan ik had gedacht! Al had ik niet verwacht twee dagen achter elkaar te kunnen knallen, dus daarom schakelde ik maar over op plan B: relaxed lopen en gewoon enorm gaan genieten van vandaag! Het qualifier shirt deed ik op deze manier alleen absoluut geen eer aan voor mijn gevoel…

[heading size=4 style=underline]Hell’s Deep[/heading]Met een extra lusje door het dorp kwamen we op de een bekend deel van het parcours. Via de strobalen ging het weer het bos in naar Hell’s Deep, de enorme zandkuil. Na de eerste doorgang kregen we nu nog een pad te verwerken met lage muurtjes. Prima te doen, maar door de drukte om me heen was het wel oppassen dat niemand elkaar in de weg zit. Weer met grote sprongen Hell’s Deep in en kruipend onder de hekken naar boven. Oeps… die benen waren eigenlijk best wel leeg… Bij het grote veld met de militairen die ons onder het prikkeldraad doorschreeuwden nam ik eerst even een gelletje en gaf burgemeester Anke, die bij de blubberbak stond een stevige knuffel. Vandaag niet onder de balken door maar er overheen. Dat kwam me stiekem eigenlijk wel goed uit, want het was behoorlijk druk in de bakken en ik had geen zin in gedrang en te verzuipen in het harnas.

[heading size=4 style=underline]Ouch[/heading]Glibberend werd de weg vervolgd en het zwaarste deel van het parcours wachtte me op: langs het spoor moesten we ontelbare keren (ok, stuk of 5 keer, maar het leek veel meer) de zandheuvel op en weer af en weer op en weer af. De kuiten hadden het zwaar en ik was blij dat het zwembad in zicht kwam. De afkoeling was alleen een pijnlijke: vanuit het water door houten ramen heen klauteren. Nu dacht ik me handig door het raam te laten glijden maar de knieën kwamen keihard in aanraking met het houden frame. Keer twee… Dat werd een dik ei op de knie. In de straten van Nijverdal stond het publiek rijendik langs het parcours, onwijs tof! Over de grote hooibalen en door het schuim. Maar het meest hilarisch was de fietstunnel die volledig onder water stond. Koud water… En nog meer water toen we van de brug de Regge in jumpten! Volledig verzopen en benen vol lood kwam ik bij het touw over het water. Omdat het als qualifier niet toegestaan was het water te raken begon ik eerst meteen cat crawl (in apenhang had ik met de rug meteen in het water gehangen), kon ik ook op het touw even blijven hangen om te relaxen. Vervolgens het laatste stukje apenhang en weer verder. Nog een kilometer of 6 volgens de enthousiaste vrijwilligers die iedereen waarschuwde voor slipgevaar in de modder. Een van de opstoppingen van vorig jaar was de muur, maar dit jaar bleek het onmogelijk hier een file te krijgen: 50 meter lengte! Geniaal! Ook altijd geniaal blijven de modderige trenches. Ik weet niet hoe ze hier hun modder creëren maar die was bij alle modder obstakels van sublieme glibberige kwaliteit!

[heading size=4 style=underline]Soaking wet[/heading]In dit deel van het parcours zat behoorlijk wat water en met een pittige regenbui op ons dak waren we tot op het bot doorweekt. Het water van de Regge begon zelfs aangenaam aan te voelen! Via het net de brug op, over pontons, water weer in. Supergaaf was het obstakel dat middels een prijsvraag aan het parcours was toegevoegd. Een muur op klauteren, terwijl een scherm van water naar beneden kletterde. We stonden nu recht voor de deur van De Wilgenwaerd. En dan sta je in je natte kloffie voor de monkeybars. Met natte handjes, uiteraard… KAK! Ik heb dan zo weinig grip! Daarom zocht ik tactisch de meest droge route uit. Als een aapje slingerde ik naar de overkant waarbij ik stiekem probeerde een bar over te slaan, maar net te weinig reach had. Dan maar op safe. ‘Droog’ (niet nog natter dan ik al was dus) aan de overkant hoorde ik dat ik nu 2^e lag bij de qualifers: een van de andere dames had het hier niet gered.

[heading size=4 style=underline]Welkome kramp[/heading]Kak, ik was leeg. De benen hadden geen zin meer, zwaar, lood, pap, modder. Stiekem blij dat een andere qualifer voor me plotseling kramp in beide benen kreeg. Ik ben bij hem gebleven en samen met een andere loper hebben we zijn kuiten gestretcht. Maar de kramp bleef er in. Het koste me minuten, de jas van een omstander en een sprintje van deze richting EHBO, voordat ik hem over kon dragen aan de hulpverlening. Mijn benen waren door deze rust weer een beetje opgeladen en plotseling liep ik tussen een paar lopers die ik een tijdje terug op Flevonice tijdens een clinic had begeleid! Supergezellig! Mijn benen deden alleen gek. Het ene moment vol energie, het andere moment was ik niet vooruit te branden. Ik was blij dat we op het laatste en voor mij bekende deel van het parcours kwamen. Dit keer moest ik het maïsveld mijn weg vinden door steeds van straatje te wisselen omdat er mensen wandelden. Nu nog maar twee kilometer… Door de Regge onder de hekken door, aquajoggend (totdat mijn benen te kort waren), rollend over de banden, klauterend tegen de muur en richting de Skyfall.

[heading size=4 style=underline]Fall hard[/heading]Ik klauterde weer omhoog de Skyfall op. Waar we gisteren nog langs de Skyfall af moesten lopen vanwege een defect, was hij nu wel open! Leuk! Ik begon plezier te krijgen in het glijden. Dat was alleen van korte duur… Ik gleed naar beneden, maar mijn gestrekte rechterbeen kwam tegen iets aan… Het grondzeil had losgelaten en golfde nu onder het wateroppervlakte door de deining die de andere mensen in de waterbak veroorzaakten. Door de vaart die ik had kwam ik met mijn voet recht tegen het grondzeil aan en werd ik over mijn been heen geslagen. Een scherpe pijn in de knie! WAAAAT!! Ik kon wel janken! Het was nog maar 20 meter naar de finish! Zo voorzichtig gedaan, geen enkel risico gelopen en dan door een defect obstakel geblesseerd raken vlak voor de WK’s? Ik kroop naar de kant, werd er door de EHBO uitgehesen en op de been gezet. Beetje schudden en voelen aan de knie en het leek mee te vallen. Ik waggelde naar de finish zonder er erg in te hebben dat ik finishte en de medaille kreeg omgehangen. Mijn hoofd was ergens anders en ik piekerde over de mogelijke gevolgen… Het leek gelukkig mee te vallen, maar zo stilstaand kreeg ik het wel koud. Waggelend naar de garderobe om mijn droge spullen te halen en om te kleden. Vriendlief was binnen no time aanwezig en opwarmen deed ik onderweg naar huis op een verwarmde autostoel.
Ok, de tijd was niet om over naar huis te schrijven en in de einduitslagen een beroerde positie, maar prima voor een plan B. Daarmee als 2e gekwalificeerde over de lijn.

[heading size=4 style=underline]Terugblikje[/heading]Ondanks de Skyfall die dit weekend meerdere keren werd gesloten vanwege defecten was Strongmanrun net als StrongSisterrun een waanzinnig evenement. Grote complimenten voor de organisatie, vrijwilligers en het massale publiek. De sfeer was fantastisch, de start op deze manier was (op het sandwichen na) een enorme verbetering en dat geldt ook voor een aantal obstakels. De creativiteit van de organisatie leidde weer tot verrassende obstakels en uitdagingen. Qua obstakels niet de zwaarste obstacleurn in Nederland, maar vanwege de live muziek, eenmalige start en de fantastische sfeer een uniek obstacle event. Voor supporters ook een geweldig dagje uit omdat je gemakkelijk van hotspot (cluster van obstakels bij elkaar) naar hotspot kon fietsen via speciale fietsroutes. Speciaal voor Marian: DIKKE KNUFFEL en dank je wel voor dit fantastische weekend!
Als kwalificatiewedstrijd ook super dat er aan kinderziektes gewerkt wordt en er regelgeving ontwikkeld wordt. Hier en daar nog wat haperingen, maar het toezicht op de obstakels was in mijn ogen een grote vooruitgang (‘HAAA, jij hebt een shirt, jij MOET dit obstakel halen anders schrijf ik je nummer op!’ kreeg ik nog toegeroepen) en uiteindelijk klopten de einduitslagen ook. Het OCRA heeft hiermee mooie input om mee verder te werken.

Foto’s: Harm Dommisse, meer foto’s in dit album