Strong(wo)menrun #1

Maaaaaaaaaaaan, dat was gaaf…. Ein-de-lijk stond ik daar dan. Aan de start van de 2e Fisherman’s Friend Strongmanrun in Nederland! Vorig jaar was ik te laat met inschrijven, dus dit jaar was ik er op tijd bij. Al 9 maanden zat ik te wachten op dat startschot…

[heading size=4 style=underline]Heavy sh*t[/heading]September staat bol van de obstacleruns, maar de Strongmanrun is 1 van de hoogtepunten. Van verhalen wist ik dat het een zware opgave zou worden: 18 kilometer en 31 hindernissen. Tijdens 1 van de bootcamps, die in voorbereiding op deze uitdaging werden georganiseerd, mocht ik al een kijkje nemen in de omgeving waar we in de modder ten onder zouden gaan. Met ruim 6.000 andere freaks en zo’n 30.000 supporters overspoelden we zondag (alsof de regen dat nog niet had gedaan) Hellendoorn. Wat een regelrecht kakweer was het! Betere omstandigheden konden de organisatie en de deelnemers zich niet wensen. Het parcours lag er perfect bij door de hevige regenval.

[heading size=4 style=underline]Prepare…[/heading]Rond half 11 arriveerden we op het terrein. De manege met omliggende weilanden deed dienst als start en finishterrein. In de manege konden we de startnummers ophalen en de tassen kwijt. In principe genoeg ruimte zou je denken, maar als iedereen voor de regen binnen gaat schuilen loopt de routing helemaal vast.
Met nog ruim een uur voor de start deponeerden we onze tassen, maakten nog een toiletstop en begaven ons toen al richting de start. Alle deelnemers zouden tegelijk starten en een grote groep fanatiekelingen stond een uur voor de start al klaar! Met de knallende muziek en de uitgelaten sfeer ging de tijd snel voorbij. Wendy van Dijk ging het startschot geven. Maar niet voordat het hele startvak op de klanken van Thunderstruck van AC/DC op en neer deinde. BAM EN LOOOOSSSS!!! Als een meute dolle stieren stoven we het parcours op.

[heading size=4 style=underline]1st round…[/heading]Het glooiende terrein door de bossen rondom Hellendoorn leent zich uitstekend voor een obstaclerun. Is het terrein nog niet zwaar genoeg, dan kun je er nog een berg hindernissen op gooien! Dat was dus gebeurd. We waren nog maar een paar 100m onderweg toen we bij de Molls Moutains kwamen. Een hele rits aan uitgegraven trenches en bulten zand ertussen waar we door- en overheen moesten. Hoewel we nog redelijk voorin zaten bij de start, liep het hier toch aardig vast. De toon was gezet: de schoenen zaten he-le-maal vol met mul zand! Een paar bochten later kwamen we door de Black Hole. Stroboscopen, herrie en aan het einde een schuimbad. Een leuke voor je coördinatie! Niet opgenomen als hindernis, maar het zwaarste deel van het parcours waren een stuk of 6 steile beklimmingen door het mulle zand met zowaar nòg steilere afdalingen. Grote passen snel thuis! Maar wat was dat klimmen zwaar. Gelukkig had ik iets om mee te relativeren. Dit waren maar kippenstukjes vergelen met Trail des Fantomes! Alleen bleef ik daar wel op de been… ik zwikte mijn enkel nogal hard toen ik boven op een bult aankwam… Gelukkig trok de pijn snel weg en kon ik gewoon door.

We hoorden ondertussen geschreeuw en gejoel. We bleken al in de buurt van het zwembad te zijn! De afgelopen dagen had ik al foto’s gezien op facebook van de opbouw, maar wat hier stond! Van steigers was er een immens grote Watersplash gemaakt. We klauterden naar boven en moesten even wachten voordat we naar beneden konden glijden. En dat ging hard… HARD!! Ik kon totaal geen controle houden en werd rugwaarts het zwembad in gelanceerd. Direct na het zwembad volgden de Icy Monkeybars. Van dat Icy heb ik niets gemerkt. Het water onder de monkeybars bleek nogal koud te zijn. Maar wie gewoon blijft hangen komt ‘droog’ aan de overkant. Via de Illegal Tire Dump (over een berg banden en vervolgens een net in). Het was vervolgens een lang stuk lopen met enkel een Road Block van containers, voor we het start-finishterrein naderden. Hier ook weer een aantal hindernissen vlak achter elkaar onder het toeziend oog van een groot publiek. Shocking door de Terrorwires (stond er echt stroom op? Ik voelde niets!), tijgerend over het menparcours van de manege en door de waterbak, glijden via een brandweerpaal, door de ijskoude Jaquzzi voor Knocklebones.
Dan denk je lekker schoon te zijn, mag je vervolgens de heerlijke drab van de Quicksands in. Ik was zwart, echt pikzwart! Wat een dikke, kleffe, vette modder! YEEEAAAAHH!! Vervolgens moesten we door de Panicroom tijgeren, waar je je kont laag moest houden, want anders raakte je het schrikdraad. Weer geen schok, mazzel! Het laatste stukje van de Panicroom lag echter vol met steentjes en dat tijgert niet bepaald lekker. En dan kom je uit het donkere gat en nader je de splitsing voor de 2e ronde. Vlak voordat we de 2e ronde opgingen kwam Wendy in het vizier, die nog net op tijd weg kon duiken voor een modderknuffel van 2 mannen.

Hoe het me de 2e ronde verging? Dat lees je morgen… Als voorproefje alvast dit geweldige filmpje van Losse Veter.

Met dank aan www.losseveter.nl voor een foto en het filmpje en Johan Reijnders voor de header foto.