Strongmanrun, Fisherman's Friend Strongmanrun

Wat een energie en vrolijkheid hing er in de lucht rondom het start-finishgebied. Doordat hier meerdere hindernissen waren gesitueerd was het voor het publiek fantastisch om de sfeer van de Strongmanrun te proeven. Beter gezegd: te maken! Want zonder die 30.000 supporters was het toch een heel ander gezicht geweest!

[heading size=4 style=underline]2nd round[/heading]De 1e ronde kwam ik op een zwikpartijtje na, goed door. Hoe verging het me de 2e ronde? Deze ronde was groter met lange stukken lopen. Get Lost In The Web bestond uit een steigerconstructie waar we doorheen moesten klauteren. Een simpele hindernis na de hoeveelheid aan obstakels die we net achter elkaar voor de kiezen hadden gekregen. Een ander verhaal was de Rat Hole. De modder die net een beetje begon op te drogen, werd voorzien van een nieuw laagje, doordat we door rioolbuizen die half vol stonden met kleffe modder moesten kruipen. Dwars door het heideveld ging de route verder met hier en daar een paar houten muurtjes die we tegen kwamen.
Van de bootcamp wist ik nog dat ons nog iets te wachten stond. De zandkuil… Daarvoor hadden we eerst nog wat kilometer loopwerk voor de boeg en de Wringler, een wringer waar ik me doorheen wurmde. Maar daar kwam de zandkuil, omgedoopt tot The Deep Hell, toch in zicht… Ook hier weer met een massa publiek, die de deelnemers er doorheen hielp. Een DJ draaide hier luidde klanken en op de maat van de muziek (alsof hij de plaat er voor uitgekozen had) roetsjten we naar beneden. En ik zag meteen dat we de zandkuil nog een keer zouden gaan kruisen. De klim omhoog was killing. Ik begon de kilometers en het geklauter al te voelen in de benen.
De looppas werd weer ingezet en voor ons doemden de muren op: Who Is Your Friend? Nou genoeg! Om de vaart er in te houden hielp iedereen elkaar om over de muren heen te komen. We liepen een lus door het bos en hoorden de toeschouwers bij de zandkuil weer dichterbij komen. Weer volle vaart naar benden, om de DJ-booth heen en omhoog. Ho wacht even… niet omhoog lopen, nee tijgeren door het mulle zand, de Heavenly Crawl… Noem dat maar hemels… Op de een of andere manier had ik een lekker vaartje te pakken en glipte ik tussen 2 andere deelnemers door.

[heading size=4 style=underline]Flat face…[/heading]De lange stukken lopen gaven me de kans steeds weer even op adem te komen. Maar als je dan een hindernis moet nemen ben je totaal uit je ritme. De benen zijn dan weer volgelopen en het duurt weer even voordat alles weer soepel beweegt. Ook de Army Trail sloeg op de bovenbenen. Een rits van muurtjes met daartussen kruipnetten wachtte op ons. Door gebukt onder de netten door te lopen en dicht bij elkaar te blijven, ging dit redelijk vlot. De snelheid bleef er lekker in zitten. Totdat we weer op de 1e ronde zaten en weer bij de 6 steile zandklimmetjes kwamen. Ik ben hier geen vriendjes mee he, dat zal ik je zeggen! Deed het omhoog ploeteren in de 1e ronde al pijn, nu liepen de benen helemaal vol! Leuk is het dan wel weer om in het mulle zand naar beneden te knallen. Binnen 5 stappen sta je weer onderaan. Moet je alleen niet in een binnenbocht willen inhalen en over een boomstronkje struikelen. BAF! Flat face op de grond! Voor ik er erg in stuiterde ik op mijn heup en ribben. Oeps… Snel opstaan en weer verder. De knul die ik in wilde halen in de binnenbocht, moest het nu toch bekopen. Na 6 keer zigzaggend omhoog en omlaag was ik blij dat dit deel er op zat. Ik kon niet meer! “Nog maar 5 kilometer, je bent er bijna!” WAT???? Nog 5 kilometer?? Djeez, ik dacht dat we er toch echt al bijna waren…

[heading size=4 style=underline]Don’t cry RUN!![/heading]In de verte kwam het lawaai van het zwembad weer boven het gehijg en gesteun uit. Ik was niet de enige die er bijna doorheen zat. Dezelfde riedel hindernissen moest weer overwonnen worden, te beginnen met de Watersplash. Dit keer waren de zijkanten van de glijbaan niet beschikbaar. Degene voor me ging ook erg langzaam naar beneden. Dus laat ik maar plat op de rug gaan liggen, dacht ik, dan maak ik de meeste vaart. Wooooowww!! Ik lanceerde mezelf zo wat. Dat ging nog harder dan de bij de 1e glijpartij en ik kwam pas halverwege het bad in het water en stuiterde als een platte steen door. Scheelde weer een stukje zwemmen, ik was al bijna aan de kant… Op naar de Icy Monkeybars, die dit keer sneller gingen en droog bereikte ik de overkant. Ook de Illegal Tire Dump was geen probleem. Maar die klim direct erna! Ik kwam nauwelijks nog boven…. “Nog maar 2 kilometer!!”… Pfff… steek die 2 kilometer ergens op een plek waar de zon niet schijnt! Dat dacht ik, maar dat zei ik niet. Het geslinger door het bos begon zijn tol te eisen. Gelukkig liep het zandpad omlaag en door de zwaartekracht het werk te laten doen, haalde ik veel mensen in. Eindelijk begon ik geluiden van het start-finishterrein te horen. Aan de lange stukken lopen kwam een einde door de laatste serie van hindernissen die we nog moesten trotseren. De Terrorwire nam ik weer zonder schokken, het net over de Tigerbridge was al zo opgerekt, dat we ook hier bukkend onderdoor konden.
Via de brandweerpaal en de ijskoude dompelbad mochten we dan nog 1 keer heel erg vies worden. Doordat er al ruim 6.000 man overheen waren geweest, lag het Quicksand er nu iets anders bij. Het was 1 grote smurrie van drek. Ik gleed al direct onderuit en kon nog net op de been blijven. Maar nu ik er bijna was, wilde ik dan toch echt een moustache. Een mooie krulsnor van modder prijkte onder mijn neus. Glibberend en glijdend nog door de Panic Room, waar ik weer geen schok kreeg. Ik begon echt te twijfelen of er wel stroom op die dingen stond, totdat er naast me iemand het uitgilde. Ik had gewoon mazzel.

[heading size=4 style=underline]Did it!![/heading]De laatste meters genoot ik nog even van het feit dat ik nog op het parcours was. Nog even en het was over. Nog 50 meter, 40, 30, 20, 10…. FINISH!
Superblij dat ik er was, maar zooooo jammer dat het er al weer op zat! Als ik niet zo leeg was, had ik zo nog een ronde gelopen. Ik had mijn medaille. En mijn snor! Direct werden mijn slappe beentjes voorzien van een sportdrankje. Vriendlief zat vlak achter me en we schoten de eerste de beste persoon met een camera in de hand aan voor een foto. Dat was Vivian van Losse Veter/Women ON! Ook toevallig. Na zoveel mailcontact eindelijk in real life. Ik kreeg meteen de microfoon onder mijn moustachesnufferd gedrukt voor een interview!

[heading size=4 style=underline]Clean it[/heading]En toen was het tijd voor een verkwikkend modderig ijsbad. Ingesopt door het Fisheman’s Friend sopteam doken we nog een laatste keer in het koude water. Maar nu om de ergste modder af te spoelen. Vervolgens een welverdiende douche. Ik was redelijk voorin het vrouwenveld geëindigd, dus ik had de mazzel dat het bij de douches nog rustig was. Nog meer mazzel: ze waren warm!!
Weer helemaal schoon geschrobd was het tijd om onze bonnetjes in te leveren: een alcoholvrij biertje, een behoorlijk grote pastamaaltijd (kreeg hem niet eens op terwijl ik zo’n honger had) en als toetje een ijsje en nog een paar Snelle Jelles.

De organisatie heeft een fantastisch evenement neergezet. De voorbereidingen met de bootcamps waren al een groot succes, maar deze editie van de Strongmanrun misstaat zeker niet in het internationale rijtje! Het parcours en de hele verzorging om het evenement heen was tot in de puntjes geregeld. Het ontbrak de deelnemers en bezoekers aan niets! Wel een paar puntjes voor verbetering. Daar ontkom je met zo’n groot evenement niet aan. Met name de start van 1 grote groep is een punt van aandacht. Hoe verder je achterin start, hoe groter de opstoppingen bij de hindernissen zijn. Met de grote toestroom van publiek was het aantal toiletten beperkt. De routing in de manege bij de nummeruitgifte en garderobe is ook een minpuntje. Nu was het in de ochtend nog slecht weer en bleef iedereen binnen hangen. Hierdoor liep de doorstroming helemaal vast. Maar dan neemt niet weg dat de organisatie een dikke pluim verdiend, evenals de vele vrijwilligers, die niet schoon zijn gebleven.
Nu is het nagenieten. Langs het parcours staand konden we de meute nog zien ploeteren en lol zien trappen. De sfeer was super! Aan alle lol komt altijd veel te snel een einde. Met nog een ritje naar huis was het toch echt tijd om te gaan. Mijn lijf vond dat ook. De flat face had me toch een zere rib opgeleverd en nu ik stil stond begon ik er last van te krijgen. Ook de enkel, die ik in de 1e ronde al verzwikte begon in de auto hevig te protesteren… Tel daar bij op de blauwe en geschaafde knietjes en ellebogen: zo gehavend ben ik nog nooit uit een wedstrijd gekomen! Gelukkig gaat het allemaal wel weer over voordat ik echt een snor heb laten groeien.