Survival groentje met zonder bandje

Al maaaaanden geleden werd ik door Susanne overgehaald om op zondag 18 januari samen mee te doen aan survivalrun ’t Stokertje in Westerbork. Eigenlijk werd ik gedwongen. Gelukkig hou ik wel van een uitdaging! En een uitdaging was het!

[heading size=4 style=underline]Help…[/heading]Als groentje in de survivalwereld heb ik met Susanne op een parcoursje getraind en was ik een aantal basisbeginselen een beetje meester, zoals treehugging, mijn favoriet! Niet dat ik vol vertrouwen was. Survival is toch echt niet te vergelijken met obstacle running. Het is zoveel technischer en er wordt veel meer van je uithoudingsvermogen gevraagd. Tel daar bij op dat deze wedstrijd midden in januari was. In de winter… Met kans op allerlei soorten weersomstandigheden. Heerlijk… De afgelopen week werd ik zelfs een behoorlijk beetje zenuwachtig voor zondag. Susanne had zich in de hindernissen verdiept en als zij er al geen vertrouwen in heeft dat we dit met bandje tot de finish weten vol te houden. Tja, wie ben ik dan om heel vrolijk te roepen: dat doe ik wel ff! Dat deed ik dus ook niet. Maar goed ook. Een enkel filmpje en fotootje van het parcours trokken vandeweek aan mijn oog voorbij. Helaas verdwenen ze niet van mijn netvlies. Met lood in de schoenen kwam ik zaterdagavond bij Susanne aan. Met nog meer leuk nieuws: het zou zondag fijn gaan sneeuwen! Nu vind ik lopen in de sneeuw niet erg, maar autorijden vind ik een ramp, evenals koude handen en voeten. Nee de zin was ver te zoeken.

[heading size=4 style=underline]Forgot something?[/heading]Zondagmorgen werd ik na een heerlijke nachtrust wakker en… er lag geen sneeuw! De temperatuur viel eigenlijk ook wel mee (geen wind) en na een stevig ontbijt en bepakt en bezakt met 30 setjes kleding (je weet maar nooit wat het weer doet…) reden we naar Westerbork. Geen vlokje sneeuw te bekennen!! Maar daar aangekomen bleken ook mijn schoenen nergens te bekennen… WTF!!! Die stonden nog bij Susanne in de hal! Neeeeeee!! Ik ga toch echt niet op Nike Lunarglides dat parcours op (mooie smoes om niet te starten overigens)! “Gelukkig” was redder in nood Liesbeth aanwezig met een stand en werden er last minute nog een paar goede schoenen aangeschaft. Een vrouw kan nooit genoeg schoenen hebben…

[heading size=4 style=underline]HET bandje[/heading]Met onze roze startshirts begaven Susanne en ik ons op weg naar de start. Even een warming up en dan de starttent in. Er werd gestart in kleine waves. Niet een startlijn markeerde de start, maar een hele serie aan touwen waar je met een swing over overheen moest. Zo begonnen we aan onze 9 kilometer koppelrun.
Die eerste swing over was nog een eitje, maar wat stond ons nog te wachten? We begonnen met verschillende swingovers. So far so good. Ik had op de lijst met hindernissen namen voorbij zien komen waarvan ik echt totaal geen idee had wat met te wachten stond. De Rogier van Vliet combi bijvoorbeeld… Dat bleek een combi te zijn waarbij we moesten enteren (via een horizontaal touw alleen met de handen), gevolgd door een Tarzanzwaai, klim over een net, apenhang en vervolgens via verticaal hangende touwtjes naar de overkant. Abracadabra? Voor mij ook, dus onderaan het verslag staat een filmpje van wat we zo ongeveer tegen zijn gekomen onderweg.
De Tarzanzwaai was een bottleneck, waar wij niet de enige waren die een tweede poging nodig hadden en dat betekende wachten, wachten, wachten. Maar, we kwam in het net, klommen verder en eindigen, met bandje, de hindernis. Dat bandje is heilig. Daarmee blijf je namelijk in de race. Haal je een hindernis niet, dan moet je je bandje inleveren. Uiteraard loop je natuurlijk wel verder, maar voor spek en bonen. Nee, zelfs dat niet. Maar wel voor de eer en vooral voor de lol.

[heading size=4 style=underline]DAG bandje…[/heading]Nog een leuke hindernis was de “Buis van Börk”. Een soort van mega pvc-pijp waarlangs je omhoog moest klimmen, over de balk en weer naar beneden. Minder leuk was de swingover met klosjes waar ik zo liep te klooien dat mijn armen volledig vol liepen. De bandenapenhang (die je ook bovenlangs mocht doen, gelukkig) ging nog net, maar daarna was het onverantwoord om de V-apenhang nog te doen. Ik kon niet eens mijn handen meer tot een vuist knijpen! Dag bandje… Het heeft een flinke tijd geduurd voordat die onderarmen weer een beetje minder beton waren en een aantal hindernissen heb ik daarom half gedaan/overgeslagen. Aan de ene kant behoorlijk balen, aan de andere kant wil ik geen enkel risico nemen. Die val van het WK zit nog vers in het geheugen… Eerst gewoon specifiek trainen: technischer worden en sterker, dan komt met bandje finishen vanzelf wel!

[heading size=4 style=underline]Fun on the run[/heading]Ondertussen liep ik me een partij te genieten! We liepen in een schitterende omgeving, via grappige single tracks, we hadden de grootste lol en de sfeer bij een survivalrun is helemaal top! Ongelooflijk hoe de vrijwilligers met je meeleven en je aanmoedigen! Superhero’s zijn het! We sleepten met banden, klommen in boompjes, staken de sloot over met indianenbruggen en apenhangen. Die enorme afwisseling in hindernissen en het gebruik van je spierkracht is een fantastische uitdaging! Uiteindelijk kwamen we bij het finishterrein uit, waar ons nog een mooie combi stond te wachten. We finishten in 2.26 uur. Niet te vergelijken met een gewone wegwedstrijd en gelet op de momenten dat we bij hindernissen hebben moeten wachten toch een behoorlijk nette tijd. Maar dat bandje he… Na afloop konden we ons opfrissen en met een zak patat hebben we in de finishtent nog even mooie beelden van de survival zitten kijken. Nog steeds geen vlok sneeuw, alleen regen.

[heading size=4 style=underline]Watte?[/heading]Een filmpje van het gehele parcours van 13 kilometer. Wij liepen de 9 kilometer: de startswingover en hindernissen 24 t/m 52 (met uitzondering van 31, 33, 41, 42, 57: die zaten niet in het parcours/hoefden we als recreant niet te doen). Ons deel start vanaf 10.03 minuten.