Tirol, Sie waren Super!

Met de Beast in de benen stond zondag de Spartan Super voor de deur. De voet stond weer uitgelijnd, de schone kleding lag klaar, alleen de zin ontbrak eigenlijk een beetje… Ik zag een beetje op tegen dat helse modderpad en wéér die onwijze klim omhoog…

[heading size=4 style=underline]Ich war nicht Super[/heading]De Super startte ik wel in het elite vak. Niet om een snelle tijd neer te zetten. Nope, vandaag zou ik de tijd waarschijnlijk net zo hard nodig hebben als zaterdag om nog enigzins niet als laatste te eindigen. De strategie van vandaag: wandelend omhoog, geen risico in de modder en als de voet bovenop de berg nog zin had, dan zou ik vol gas naar  beneden raggen. Dat was mijn toetje, mijn leuke vooruitzicht van een helse tocht die voor me lag. Afdalen als een malloot, ik hou daarvan! Achterin het startvak schoolde ik samen met nog een stel andere Nederlanders en toen was het toch echt tijd voor het startschot. Met een beetje lood in de schoenen dribbelde ik het parcours op.

[heading size=4 style=underline]Trouble times 2[/heading]Het parcours stond nagenoeg gelijk aan de dag ervoor, minus de lus bovenop de berg en nog een ander stukje. Maar dat wist ik toen nog niet. Rustig aan ging het omhoog naar de steengroeve en was ik even in de war bij de muurtjes en under-overs: het lint lag namelijk dwars vóór de doorgang. Al liep iedereen over het lint naar de muurtjes, dus ik er maar achteraan. Ook even verderop lag het lint dwars over het parcours en zou ik bijna een ander pad ingeslagen zijn als ik daar alleen had gelopen. Wat bleek: de helicopter had zo laag gevlogen over het  parcours dat alle linten verwaaid waren. Een stukje naar beneden over de hoge muur was een eitje, nog verder naar beneden voor een stukje zwemmen en via de steile grondwanden weer omhoog klauteren.
Eerst betonblokje slepen en vervolgens de bucket carry om weer bovenin de groeve uit te komen. Ik keek achterom en zag Gertjan vlak achter me lopen. Waarom niet even wachten zodat we gezellig samen verder kunnen? Hij had last van zijn knie en kon niet rennend afdalen en ik wilde mijn voet ontzien en  niet rennend klimmen. Ok, dit werd dus een lange onderneming, maar met z’n twee is het veel leuker dan alleen! Ook burpees doen bij het speerwerpen is samen toch veel makkelijker dan alleen. Ook al moesten we toch echt ieder onze eigen 30 stuks afwerken omdat we elite waren.

[heading size=4 style=underline]Mo more mud![/heading]Via de Heidi Alpenweides kwetterden we vrolijk omhoog, klaterden we door het bergstroompje en slingerden we door het bos. Kwam het omdat we samen liepen, omdat we voornamelijk aan de wandel waren, of leek het parcours gemakkelijker te gaan dan gisteren? Dorodat er nu meer mensen over de paden waren gegaan, leken ze beter begaanbaar. Met de autoband op de schouder vroeg ik me af hoe ik het de dag er voor überhaupt voor elkaar had gekregen om flatface op mijn plaat te gaan! We klommen over steigerstellages en netten, namen vrolijk de balanspaaltjes en renden, zodra het een beetje vlak of valsplat was lekker door. Totdat het pad naar beneden ging,… In mijn ogen miste ik iets. Iets waar ik enorm tegen op zag. Iets wat, leek het wel, vnadaag niet in het parcours zat… het oneindig lange modderpad! Ik was zo blij als wat! Mijn voet voelde prima en de weg door het dal naar de andere kant, waar de immens klim op ons stond te wachten, was bijna een triomftocht. Al lazerde ik van de slackline en lag eerst nog even gezellig te burpeëen in de burpeezone. Er diende zich alleen een probleempje aan… ik moest ongelooflijk nodig plassen. Een maisveld bracht uitkomst. Ik maakte mijn eigen crazy corn, die we ook tijdens Strongmanrun hadden.

[heading size=4 style=underline]Up![/heading]Zo, dat lucht op. Ik was er klaar voor. Laat die berg maar komen. Eerst het leukste deel van de klim, namelijk door het afwateringskanaal en via de waterval omhoog klauteren. Eenmaal boven hoorden we de muziek van het startterrein… Hoorde ik nou Marco Borsato? Draaien ze ook Nederlands?? En toen de stem van de speaker en we konden het net ontcijferen maar we hoorden Chantaaaaaal Vewweeeeeeewwwwst! Dat kon in onze ogen maar één ding betekenen: Chantal had de Super gewonnen! Terwijl nu 2,5 uur aan de wandel waren en een feestje vierden op de berg, keken de mensen om ons heen ons wel heel raar aan! Dit gaf weer nieuwe moed, dus zetten de de klim door het bos in. Dat leek toch makkelijker te gaan dan de dag ervoor… En leek de klim gisteren oneindig, nu konden we vooral mensen om ons heen treiteren (die de dag er voor niet de Beast hadden gelopen) dat we nu pas halverwege de klim in het bos waren en keihard Dudeljo zingen (sorry Sanne, even een keertje zonder jou). Daarna volgde nog de skibaan omhoog. De castlewall vormde een welkome onderbreking en we hadden een groepje met een paar andere mensen gevormd. Het tijgeren de skibaan op was pittig, mede omdat ik mijn camelbak mee moest slepen.
Genietend van het uizicht toen ik weer op mijn voeten stond, besloot ik dat achteruitlopend de berg op ook best wel kan. Niet met de ogen op het gras gericht, maar op de prachtige bergen op de achtergrond en het dal beneden ons. Zo leek het allemaal veel vlotter te gaan dan gisteren.

[heading size=4 style=underline]Raggen![/heading]Het speerwerpen van gisteren was er uit gehaald en de drankpost was het hoogste punt van vandaag. Ik wachtte hier op Gertjan om afscheid te nemen. Mijn toetjestijd was aangrbroken: vol gas naar beneden! O wat had ik hier naar uitgekeken! Het gewandel maakte ik nu meer dan goed door me naar beneden te storten. De focus volledig op het pad gericht, van links naar rechts springen, meer dan dubbele snelheid langs andere lopers. Zo hard, dan ik niet eens in de gaten had dat ik een medelander voorbij liep. Ik zou bijna vergeten dat we nog een paar obstakels hadden, zoals de scheepsketting. Vol in de rem, ketting mee en een rondje glibberen en glijden en volle vaart (zonder ketting) weer door. Sommige stukken waren zo steil en modderig dat ik even op de rem moest. De balansbalken waren zo genomen en ik kwam langs mijn plasplekje van zondag, waar ik weer even van het mooiste uitzicht tijdens het plassen moest genieten. Ik hield het niet meer. Volle vaart dook ik het parcours weer op, mensen gek kijkend waar ik nou vandaan kwam. Via het afwateringskanaaltje kwam ik bij de atlas stones. Tijdens de burpees keek ik op de klok: 15 minuten had de afdaling me gekost met ketting carry, balansbalken en plaspauze. Beetje kort lol trappen na een wandeltocht van dik 3 uur!

[heading size=4 style=underline]Finishtime[/heading]Het laatste stukje leek ook al sneller te gaan dan gisteren. Of kwam het omdat ik het parcours nu kende? Tot mijn grote schrik was de apenhang er uit gehaald! Beteuterd stond ik naar de touwen te kijken, wijzend, vragend… Het publiek moest er om lachen, ik niet! Ik wil apenhangen! Dan maar door naar het touwklimmen, waar ik me toch iedere keer weer verbaas over dat mensen de meest gevaarlijke capriolen uithalen en vervolgens niet hoger komen dan de knie. De multirig was dolkomisch, het liefst had ik nog even heen en weer geslingerd.
De laatste loodjes zijn het smerigst: het tijgeren was nog modderiger dan zaterdag. Alsof je door dikke vla gleed! Ook de modder in de trenches leek iets dikker dan de dag ervoor en eruit klimmen kostte wat meer moeite. Nog even over de cargo netten en het finishvuur, waarna ik mijn medaille in ontvangst mocht nemen.

[heading size=4 style=underline]Partytime[/heading]Done! Bijna 40 kilometer in twee dagen is toch even meer dan genoeg. Al liep ik nu een stuk beter dan de dag ervoor. Ik moet geloof ik eerst een beetje inkomen en aan de omgeving wennen. Bij de balie kon ik ook mijn trifecta medaille ophalen om me vervolgens bij de prijstuitreiking te voegen.
Het was vandaag een stuk rustiger op het feestterrein, maar het feestje was er absoluut niet minder om! Toch maar even douchen en ook daar was het een stuk minder druk. En als er prijzen zijn gewonnen, dan gaan we niet zelf lopen koken, maar weer lekker met z’n allen uiteten bij hetzelfde restaurant als de dag ervoor. Nomnom. De nacht sliep ik toch wat onrustiger. In mijn slaap was de afdaling veel langer dan die 15 minuutjes.

Foto’s: Sportograf