Trail des Fantomes 2017

In het kader van beter laat dan nooit. Ein-de-lijk een verslag van Trail des Fantomes! Dat krijg je er van als je knetterdruk bent met alleen maar leuke dingen!

[heading size=4 style=underline]Trailfeestje![/heading]Let’s start at the beginning, waarbij ik met Sanne in de auto op weg reed naar de Ardennen. Sanne en ik in een auto staat garant voor geen seconde stilte. Dit zou nog een weekendje worden! Al lallend, babbelend en carkaraokend, met een foute afslag, die ons in Duitsland bracht en een autootje die toch wat moeite had met de Belgische glooiingen, kwamen we aan bij…. de verzorgingspost op het parcours van Trail des Fantomes… WTF… Zitten we nu gewoon in het hotel BIJ de verzorgingsspost in Nadrin! Het kan verkeren! Nu zaten we niet IN het hotel, maar een paar 100 meter verderop de straat in. Een van buiten zeer luxe ogend optrekje met een aantal pensionkamers. En een zwembad recht voor onze deur! Ook al was het koud, ook al regende het en ook al lag het afdekzeil over het zwembad, wij moesten en zouden een duik nemen! Dat werd geregeld door de eigenaar van de accommodatie en na een sprong in het diepe in het nog ijskoudere water waren we ook zo weer op de kant.

So far ons zwemavontuur voor vandaag. Klappertandend en blauw kwamen we uit het water. Een warme douche en het was tijd om wat te gaan eten. Daarvoor reden we naar een pizzaria in Houffalize. Ik weet niet waar het aan lag (de pizza, een vreemde omgeving, of de snurker boven onze kamer) maar ik deed geen oog dicht…

[heading size=4 style=underline]To start or not ot start… [/heading]De wekker ging al vroeg en dat terwijl ik net een beetje in dromenland verzeild was geraakt. Als een zombie maakte ik me klaar voor de trail van vandaag. Voor mij stond er 33 kilometer op het programma en ik zou om 10 uur starten. Dat gaf me ruim de tijd om heel erg te twijfelen of ik überhaupt met dit brakke lijf wel van start zou gaan! Ik heb nog niet het vertrouwen in mijn voetjes terug, die kunnen nog steeds op de gekste momenten ontwrichten. Gelukkig kan ik een beetje creatief met de routekaart om gaan en had ik al een shortcut ontdekt. Mocht het echt niet gaan, dan kon ik ongeveer 10 kilometer van de route afsnijden. Of bij de verzorgingspost rechtstreeks naar het hotel gaan! Alleen hoe kwam ik dan weer in La Roche om Sanne op te pikken? Die bikkel liep namelijk de 50 kilometer en ging om 8 uur van start. Zo bevond ik me na haar start in ligstand in de auto om nog even een uurtje slaap mee te pakken. Onmogelijk…

[heading size=4 style=underline]The great escape…[/heading]Geen weg meer terug, Ik moest het maar gewoon gaan doen. En met het oog op mijn escapes had ik nog alle keuze. Bij de start kwam ik Max tegen, mede-eigenaar van een geweldige Osprey rugzak. Het startschot klonk en we gingen op weg. Volgens mij nu mijn 5e keer dat ik Tral des Fantomes loop, dus het begin is mij bekend: vrijwel direct na de start begint de eerste steile klim al. Die uiteindelijk niets voorstelt, maar met een nog niet opgewarmd lijf gillen de spieren meteen om te stoppen. Mijn kuiten liepen vol en mijn rug deed nog irritanter dan anders… Nou, de escape werd plan A. We hobbelden op een rustig tempo voort, wetende dat er nog heel wat hoogtemeters te verstouwen zijn. En eigenlijk… liep ik toch best wel lekker! De voeten deden het goed, geen reactie in de knie na mijn uitstapje in Polen en ook al had ik vannacht geen oog dicht gedaan, met mijn energie zat het wel ok. Max en ik kwebbelden aan één stuk door. Daardoor gingen de kilometers ook nog eens snel voorbij.

[heading size=4 style=underline]… or not?[/heading]Voordat ik het erg in kwam ik bij 10 kilometer mijn shortcut moment tegen. Als ik hier rechtdoor ging in plaats van linksaf omhoog richting de verzorgingspost, zou ik kunnen afsnijden. Maar wonderbaarlijk genoeg ging het zo lekker dat ik geen eens zin had om de shortcut te nemen! Op naar boven dus, waar bij de eerste verzorgingspost de familie van Max stond en we nog meer bekenden tegen kwamen. Dat werd dus even een picknick tussendoor, want de verzorgingsposten hebben echt al het mogelijk klaar staan, waar je maar zin in hebt! Met de mond en handen vol gestouwd gingen we weer op pad. Mijn tweede escapepoging (naar het hotel gaan) had ik ook achter me gelaten. Er was nu geen weg meer terug.

[heading size=4 style=underline]Lucky day?[/heading]Dus vervolgden Max en ik onze weg. Het tweede deel van de race liep tot onderaan de Muur van Maboge. Een stuk van zo’n 15 kilometer.
Afwisselend pittige stukken omhoog klauteren en vooral heel veel single tracks langs de Ourthe, die verraderlijk glad waren, of waar je uit moest kijken voor de boomwortelen. Als je een beetje je focus verslapte leidde dat direct tot een misstap. Zo vloekten we toch best een paar keer als er een paar ledematen rond vlogen. Reden dus om genoeg te blijven drinken en bij te voeren.
Het fijne van deze trail is dat de startgroep niet al te groot is en we op een gegeven moment zo ongeveer geen trailer om ons heen hadden. Op sommige technische stukken liep je er weer een paar in de rug, om samen die onwijs steile hellingen af te glijden. Waarbij ik dat het liefst zittend op mijn gat doe, minder kans om te vallen. Maar wel meer kans op een harde aanvaring met het zitvlak tegen stenen! AU! Resultaat: een blauwe plek in de vorm van een klavertje vier op mijn kont! It must be my lucky day…

[heading size=4 style=underline]Pre-party![/heading]Bij 23 kilometer aangekomen was dit het punt waar ik aan de overkant van de Ourthe mijn shortcut had kunnen nemen. En eigenlijk voelde ik me nog steeds erg goed! Nog niet echt sporen van dusdanige vermoeidheid dat ik spijt had van mijn genomen besluit.
Dus trippelden we weer vrolijk verder, de volgende beklimming op. Dit was het moment waar ik mijn telefoon erbij pakte om te kijken hoe het Sanne verging. Lag ze gewoon 3e dame op die 50 kilometer! Dat had ze geappt op het punt precies waar ik me nu bevond: 10 kilometer voor de finish. Ze lag dus voor me en aangezien we allebei hadden gedacht dat ik de shortcut zou nemen was het nu Sanne die op mij zou moeten wachten. Stiekem wilde ik er wat vaart achter gaan zetten, want ik wilde de prijsuitreiking bijwonen. Maar met nog 10 kilometer te gaan, waarin nog veel kan gebeuren en waarbij we ook nog even Maboge op mogen klauteren, leek het me verstandiger om dit tempo met Max aan te houden.

[heading size=4 style=underline]Maboge als toetje[/heading]En daar was de verzorgingspost aan de voet van Maboge. Waar ik de tijd had om mijn telefoon te checken en nogal hard begon te jodelen bij de ontdekking dat Sanne écht 3e was geworden! Max en ik namen even de tijd om bij te tanken. De familie van Max was er ook weer bij. Uiteindelijk de moed verzameld om Maboge op te gaan. Het gekke is dat ik gedurende de trail steeds soepeler begon te lopen. Het klimmen ging iedere klauterpartij beter. Of mijn lijf er ineens achter kwam dat het ook nog hamstrings, billen en quads heeft, die aan het werk gezet kunnen worden. Dus ik huppelde bijna Maboge op, terwijl we lopers van de andere afstanden inhaalden. Alsof ik de stal ruik. Het laatste stuk vanaf Maboge naar de finish is voor mij een toetje. Die kilometers reken ik eigenlijk niet meer mee. De verzorgingspost bij Maboge is eigenlijk mijn finish, de rest is een feestje.
Die laatste 5 kilometer gingen in verhouding dan ook een heel stuk vlotter dan de andere. En dat kwam niet alleen door de daling die ingezet werd. Heerlijke paden om lekker overheen te stiefelen, met nog een pittige afdaling richting de Ourthe voor de laatste oversteek en de laatste paar 100 meter over de camping naar de finish!

[heading size=4 style=underline]Kabouterbier[/heading]Daar zat Sanne in het zonnetje met haar prijzen ons aan te moedigen. Shit, prijsuitreiking gemist! Max en ik finishten met een big smile en zetten huppelend koers naar Sanne om haar bier op te drinken te feliciteren.
Het voelde eigenlijk helemaal niet alsof ik net 33 kilometer had gelopen. Had ik écht 33 kilometer afgelegd? Ik kon het bijna niet geloven, maar enorm blij dat het zonder problemen gelukt is! Mede dankzij Max, waardoor de kilometers onwijs snel voorbij gingen en mijn koppie geen tijd had om ook maar enige twijfel te hebben. Sanne en ik zaten dus allebei in een overwinningsroes! Dat moet gevierd worden met eerst een duik in ons zwembad, gevolgd door food. En bier.
De volgende ochtend zette het feestje zich voort in de auto. Eerst even een toeristische stop bij de Barrage de Nisramont, waarna we al carkaraokend koers zetten naar de oma van Sanne voor een koffiestop met vlaai. Een weekendje weg, maar het is net vakantie! Alleen dan weer eens eentje die veel te snel voorbij gaat!