Wedstrijd

Trifectaweekend Oberndorf/Tirol – Sprint

Ik neem even de tijd om bij te tanken en een schoon shirt aan te doen voordat ik met de Sprint start. Ik heb nog zo’n 1,5 uur tot de start van mijn heat, maar ik ben van plan om eerder te starten.

[heading size=4 style=underline]Alone or not alone[/heading]Denny en Olivier zijn alleen al gestart, dus ik wandel weer allenig naar het startvak. Na die vrolijke kilometers wel even wennen! Maar het zonnetje schijnt, iedereen is vrolijk en ik kom net op tijd het startvak in om met een sprint als laatste loper het parcours op te gaan. Ik vind het wel prima hier achterin! De klim naar de steengroeve ben ik toch van plan te wandelen. En dan kom ik daar ineens Joyce tegen, die langs het parcours staat te wachten. In eerste instantie ben ik een beetje verbaasd dat ze hier staat te supporteren. Maar dat doet ze helemaal niet! Ze wacht op Rick die een dixie in is gedoken. En zo loop ik de Sprint tóch niet alleen! Ik sluit me aan bij mijn MIT-teamgenootjes. Ik weet nu al dat dit weer een geinige race gaat worden!

[heading size=4 style=underline]Zeikwijf[/heading]De steengroeve vind ik ronduit episch om doorheen te mogen lopen. Het is rauw en ruig. Door de zon is het gesteente nu droog. Voeten laten het fijne stof opwaaien en de plons in het koude water is eigenlijk een welkome verfrissing. Ik merk wel dat ik al 27 kilometer in de benen heb. Gelukkig merkt Rick het ook en hoeft het tempo van Joyce ook niet omhoog. Zo kletsen we lekker door omhoog, slepen, flippen en liften de banden, emmer ik weer met mijn emmer gevuld met gruis en voel ik mijn rug nu wel even serieus.
sportograf-108226501_lowresHet uitzicht over de steengroeve verbaast me weer en ik neem nu stiekem even de tijd om van het uitzicht te genieten voordat ik weer achter de rest aan dribbel. De z-walls wachten op ons en ook dit keer gaan ze me prima af. Op de weg terug naar beneden komen we nog een groep Nederlanders tegen en maak ik even van de mogelijkheid gebruik om de bosjes in te duiken. Dat lucht op! Sinds de finish van de Beast moet ik namelijk onophoudelijk plassen. Mijn terugweg naar het pad werkt vooral op de lachspieren en als ik Joyce in een deuk hoor liggen kan ik me ook niet meer inhouden. Gierend vervolgen we onze weg.

[heading size=4 style=underline]No burpees!![/heading]Na de drankpost is het afdalen via  en dan zit het eigenlijk ‘bergwerk’ er al weer op. We duiken een sloot in en ik krijg een flash back naar Polen. Sloten zijn niet echt mijn ding. Maar het geglibber valt hier erg mee. In een file van Spartanen plonzen we er doorheen om weer in een afwateringskanaaltje te belanden. Glurend over de oever zie ik dat we het finishterrein al weer naderen. We krijgen nu een heel sliert van obstakels voor de kiezen. Allereerst het speerwerpen en het onmogelijke lijkt te gebeuren. Ik gooi raak! Omdat ik het een beetje koud begin te krijgen pik ik een paar burpees van Joyce om warm te blijven. Zo’n dag gaat je niet in de koude kleren zitten. Tussen de Beast en Sprint zat weinig tijd en ik heb een voedingsshake genomen om in ieder geval een beetje bij te kunnen tanken, maar daarmee kom je lang niet aan je verbruikte calorieën.

[heading size=4 style=underline]Aaaand.. two down![/heading]De multirig is ons volgende obstakel. En het leuke van in een open heat starten, is dat je elkaar mag helpen. Ik merk aan het einde van de rig dat ik te weinig gripkracht heb maar gelukkig schiet Rick te hulp, die me behoed voor 30 burpees.
sportograf-108250850_lowresNog een klim over een muur en dan staan we voor de drek. De modder waar we doorheen moeten tijgeren is zo mogelijk nog modderiger geworden! Via de linkerzijde wordt namelijk continue water op het parcours gespoten. Maar ik ontdek een droger gedeelte helemaal rechts. Helaas… ook hier ontkom ik niet aan een dikke bak prut en het is een uitdaging om niet helemaal van top tot teen doorweekt te raken. Ik heb het al koud zat!
sportograf-108200078_lowresDe trenches doen ook hun duit in het zakje en een beetje rillend klauteren we over de slippery wall en de cargo’s om uiteindelijk te kunnen finishen. Ook nu weer met een smile! Maar zo fit als ik de Sprint begon, zo leeg ben ik nu. Ook niet gek, want ik heb ondertussen 35 kilometer en 1700 hoogtemeters in de pootjes. Over pootjes gesproken: die doen het vandaag hartstikke goed! Alles is nog heel. Nog iets om heel blij over te zijn dus! De Trifecta is dit weekend al zo goed als binnen. Met het overleven van de eerste dag is het nu alleen nog stap voor stap naar de finish tijdens de Super.  Mits ik niet van de berg afstuiter.
sportograf-108181549_lowres

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!