Two run not one run #Florijnwinterloop

Iedere eerste zaterdag van het jaar staat het dorp waar ik woon op zijn kop. De Florijnwinterloop trekt hardlopers uit het hele land. Voor mij een ’thuiswedstrijd’, die ik niet wil missen.

[heading size=4 style=underline]The plan[/heading]Al is het voor mij niet echt een wedstrijd te noemen. Ik heb de afgelopen maanden weer een groep beginnende hardlopers mogen trainen, die de 5 of 10 km van de Florijnwinterloop als hun doel hebben. Afgelopen jaren heb ik daarom ook beide afstanden met ze meegelopen. Dat was in eerste instantie ook het plan voor dit jaar, maar of dat ook ging lukken…?

[heading size=4 style=underline]The reality[/heading]Vrijdagochtend werd ik wakker met een verrekte spier in mijn nek/schouder. Behoorlijk irritant en het trok bij een verkeerde beweging door mijn rechterarm in. De nacht was een drama, zodra ik ontspande schoot de kramp in de schouder! Hoe moet ik hiermee gaan hardlopen? Nou ja, eerst die 5 kilometer maar eens zien te doen en dan zou ik wel verder zien. Al stond mijn besluit eigenlijk al vast. Het zou dit jaar bij de 5 kilometer blijven.

[heading size=4 style=underline]5 km to go![/heading]Lekker op tijd ging ik naar de sportvelden, want ik liep met mijn startnummer mee met de bedrijvenloop van het team Hardlopen is leuk. Dus ik kon lekker chillen in de kantine van de naastgelegen sporthal en stond binnen no time op de sportvelden. Het leuke van een loop in je eigen dorp: héél veel bekenden, waaronder hardloopmaatjes uit het hele land die ik al veel te lang niet had gezien. Met zoveel gekwebbel gaat de tijd dus heel snel en was het zó tijd voor de warming up. Daarna het startvak in en kijken of we met zoveel mogelijk lopers uit mijn loopgroep konden starten.
De meute zette zich in beweging en daar gingen we! De verrekte nek/schouder voelde gelukkig een stuk beter en tijdens het lopen had ik er geen last van. Wel waren mijn benen zwaar, maar dat kon ook komen door de training van vrijdag, waarbij het lactaat weer eens uit mijn oren spoot. In ieder geval kabbelde ik lekker door en genoot van het bos en de lopers om me heen. We hadden een lekker vlak tempo en het parcours lag er een heel stuk beter bij dan tijdens ons verkenningsrondje vorige week! De vrijwilligers hadden enorm veel werk verricht en het parcours lag er retestrak bij.

[heading size=4 style=underline]Mission accomplished[/heading]We liepen met een groepje bij elkaar al was het onmogelijk om met iedereen op te lopen. Iedereen liep zijn eigen tempo er liepen lopers ergens voor me en ook ergens achter me.
De laatste kilometers waren de zwaarste voor een aantal en het groepje viel uit elkaar. Maar we stoempten door naar de finish. De laatste kilometer is vaak de zwaarste, met de wind vol op de kop. Maar vandaag stond er geen wind. Het loopweer was perfect, zo goed had ik het hier nog nooit meegemaakt! In een tijd van 35 minuten kwam ik met één van de lopers over de finish, waarna anderen snel volgden. Trots op alle lopers, want ze haalden allemaal de finish! En ik? Het was goed voor vandaag. De benen waren zwaar gedurende de hele 5 kilometer. Dus ik besloot richting de kantine te gaan, waar ik net op tijd was voor de prijsuitreiking van de bedrijventeams. ‘Mijn’ team was 1e! Overigens niet door mijn tijd, alleen de 3 snelste tijden worden meegerekend voor het klassement. Ondertussen voelen de benen weer prima, heb ik wat lunch naar binnen gewerkt en wandel ik naar buiten om te kijken of ik nog bekenden tegen kom in het startvak van de 10 kilometer.

[heading size=4 style=underline]Oops, I did it again…[/heading]Zoeken, zoeken, zoeken. Ik raak aan de praat (joh) en als ik zeg dat ik de 10 kilometer niet ga lopen en dan de reactie krijg “joh gewoon doen” maakt het duiveltje in me zich van mij meester. Met mijn geringe lengte moet ik op mijn tenen staan om te kunnen zien wie er in het startvak staan en dan nog zie ik weinig. Wie ik zoek vind ik niet, maar ik zie wel een paar cursisten die de 10 kilometer gaan lopen! Zonder dat ik er erg in heb ben ik al over het hek geklauterd en sta ik in het startvak.
Eeehm… ik dacht dat ik niet ging lopen? Maar het startschot klinkt en de voeten zetten zich weer in beweging. Aan de andere kant, als het niet gaat stap ik ook zo uit de race en wandel ik terug. Met twee lopers ga ik op pad en we blijven bij elkaar lopen. Hartstikke gezellig en stiekem vind ik het wel fijn ook. Deze 10  kilometer lopen zich niet vanzelf. De voeten doen het uitstekend, de onderbenen voelen beter aan dan tijdens de 5 kilometer (waarschijnlijk omdat dit tempo net iets fijner loopt voor me) maar ergens gaat het ook erg moeizaam en moet ik er aan trekken om het tempo vlak te houden. Maar het gaat zoals het gaat en we slingeren ons door het prachtige bos. Dit is waarom ik zo graag de 10km loop van de Florijnwinterloop. Het parcours is gevarieerd, slingert zich lekker door het bos en het is een mooie route. Je ziet meer dan bij de 5 kilometer.  En zo zit ik op 6 kilometer en realiseer ik me dat de finish dichterbij komt. We kwebbelen er nog steeds op los, terwijl we andere lopers inhalen. Met nog 3 kilometer te gaan kom ik op het deel van het parcours dat ik net er voor ook gelopen heb.

[heading size=4 style=underline]DONE![/heading]De laatste kilometer dient zich aan en met één van de lopers heb ik onbewust het tempo wat opgevoerd. Met nog een paar 100 meter te gaan heeft ze nog net wel/niet de kans om onder het uur te finishen, dus met die opmerking laat ik haar gaan en voeg me bij de andere loper met wie ik samen finish in een tijd net boven het uur.
Stiekem ben ik blij dat ik gefinisht ben, want meer zat er ook echt niet in. Maar eenmaal gefinisht herstellen de benen snel en voeg ik me nog even in de kantine bij alle andere lopers, voordat ik toch maar even droge kleding aan ga trekken en richting huis ga. Het was weer een fantastisch feestje. Met grote dank aan de organisatie en de vele vrijwilligers die van deze 31e editie van de Florijnwinterloop weer een succes hebben gemaakt! En ik geniet nog even na van de prestaties van alle lopers die ik de afgelopen maanden heb mogen begeleiden en hopelijk de smaak te pakken hebben en zich bij de reguliere trainingsgroep aansluiten!

N.B. De volgende dag voel ik me hondsberoerd. Even terugkijken naar de data van beide afstanden leert me dat de hartslag wel heel hoog is geweest. Aha, vandaar dat ik dus niet echt heel lekker ontspannen liep! Ik ben de pineut en heb een griepje te pakken…