Wedstrijd

Weak Strongmanrun

Direct na Spartacus was ik om, ik heb er weer zin in om te racen! Dus schreef ik me meteen in voor de Strongmanrun van afgelopen zondag. De 12 kilometer, want ik liep vrijdag namelijk nog even het Bevrijdingsvuur van Wageningen naar Doorn.

[heading size=4 style=underline]Startkak[/heading]Iets wat ik totaal niet gemist heb de afgelopen maanden: wedstrijdkriebels, startkak, stinkende modder en als gevolg van dat laatste een berg enorm smerige was. Al stond ik vrij relaxt op. Ik had mijn strategie voor vandaag klaar. Vanwege mijn handen en een dryneedlingsessie vrijdag in mijn schouder en biceps was het plan om zo mogelijk een penalty te nemen om de schouder en handen te ontlasten. Een paar obstakels, waar ik tegenop keek, waren verplicht. Dus toen puntje bij paaltje kwan en bij Outdoor Valley aan was gekomen, begonnen de kriebels toch echt wel de spuigaten uit te lopen. Nadat ik mijn startnummer en mijn competitieshirt had opgepikt had ik eigenlijk nog veel te veel tijd tot de start. Ik kon gewoon mijn ei niet kwijt en liep als een kip zonder kop rond te zwerven. Had ik gisteren nog enorm veel zin in deze dag, nu had ik eigenlijk het idee helemaal niet te willen starten. Aaarg, om gek van te worden!
Strongmanrun ocr
[heading size=4 style=underline]He ho let’s go![/heading]Eindelijk het startvak in. Daar waren voor de verandering de vrouwen bijna in de meerderheid! Welgeteld een stuk of 11. Enorm aantal natuurlijk, maar het viel me niet tegen. Dit weekend waren er nog meer races zoals Ratrace, Mud Masters en survivalruns. Een groot deel was dus afwezig. Onze competitiegroep startte iets voor de reguliere groepen.
Strongmanrun ocrNou, daar ging ik dan. Waar normaal de stress weg is zodra het startschot ging, het bleef nu hangen, leek het wel. Direct mijn hartslag en ademhaling véél te hoog. En dat kwam niet door het tempo, want zo hard ging ik nou ook weer niet… Wat is dit toch? Het eerste deel was vooral veel lopen zonder echt obstakels, meer tempostoppers, zoals dranghekken, een sloot en een veld banden.
Strongmanrun ocr
[heading size=4 style=underline]Zeehond[/heading]Ik had het idee dat de kilometers voorbij kropen en ik kwam niet in een lekker looptempo. En dat terwijl het echt veel lopen was, zonder obstakels tegen te komen. Verdorie, nog een mul paardenpad ook! Bah bah bah! Wat liep ik als een dweil! Aangekomen bij restaurant De Bergsche Plas moesten we het water in, zwemmend naar een platform, waarop een soort monkeybars stonden (maar dan met korte stokjes aan de buitenkant van een dwarsbalk, in plaats van een soort ladder). Van de kant werd ik toegeroepen, dus ik zwaai vrolijk terug, maar zonder bril had ik totáál geen idee wie daar op het terras zaten. Oeps! Deze nieuwe versie monkey bars was leuk! Weer een plons het water in en als een gestrande zeehond plofte ik op de kant neer. Hoppa en weer door!

[heading size=4 style=underline]Lompe boer[/heading]Zo nu en dan kwam ik in een lekkere flow, maar dat was maar van korte duur. Na de apenhang liepen mijn armen volledig leeg. 0,0 energie in mijn lijf. De ademhaling zat echt niet lekker, de hartslag was te hoog. Mijn eten zat zo nu en dan ook te hoog en dat is iets waar ik juist eigenlijk nooit last van heb… Tel daar nog een paar duizelingen bij en mijn feestje was compleet. Dit liep zo totaal anders dan een week eerder bij de Spartacusrun! Ik moest me nu echt door de kilometers heen slepen en zat ze stiekem al af te tellen. Na een heel lang stuk lopen kwam het parcours weer door de achtertuin van Outdoor Valley. Het survivalbosje ken ik wel en hier kregen we een berg aan obstakels voor de kiezen. Eerst de muren. Jeetje ik kan merken dat ik een tijd geen techniek getraind heb. De eerste muur kon ik mooi afvlaggen, de tweede muur ging al wat lomper, maar de derde muur van 2.40m… Als een lompe boer plofte ik er eerst tegen aan, vervolgens hing te freubelen en uiteindelijk kwam ik met veel gezucht en gesteun er overheen. Oei dit vond mijn schouder niet leuk! En om de hoek wachtte me de volgende ‘verrassing’…

[heading size=4 style=underline]No penalty??[/heading]De slider. Volgens de briefing een obstakel waar je één poging had en als die mislukte kreeg je een penalty aan je broek. Maar mijn strategie ‘pak de penalty’ pakte hier totaal verkeerd uit. Er wás geen penalty en dit obstakel was een verplichte! Geen slider, geen bandje. Kak! Dus op hoop van zegen dat mijn handen en schouder dit zouden kunnen handelen ondernam ik een poging. Gelukkig ging het goed en zwaaide ik mooi over het lijntje. Een mede competitieloper gaf het al heel snel op en moest haar bandje af staan. Ik verliet het survivalbosje weer voor een volgende lus. Ai, ik had gehoopt dat we er al bijna waren, maar ik was nog teveel obstakels niet tegen gekomen. Na een rondje met een zandzak en mezelf door een wringer gewurmd te hebben stond daar een schuimbad op me te wachten. Bam! O, hooibaal! Door het schuim, dat bijna boven  me uitkwam zag ik dus niet waar de hooibalen verstopt waren in dit doolhof. Hilarisch! Iets minder hilarisch was de tijgerbaan die me om de hoek lag op te wachten… Een tijgerbaan de skiheuvel op van ruim 200m lengte. Poe dat was even pittig. Met wat duizelingen nam ik boven even de tijd om bij te komen door mijn veters opnieuw te strikken. Vervolgens over de mtb baan naar beneden raggen en onderweg over de balken rollen om de afdaling te eindigen in… een bak tomaten!

[heading size=4 style=underline]Walrus[/heading]Ha daar is het survivalbosje weer. Ik kon de finish nu bijna ruiken. Zou tijd worden ook, want ik zat al over de 12 kilometer heen! Monkeybars, een soort castle walls boven een sloot waar je écht niet in wilde vallen om vervolgens toch echt die zwarte drek in te moeten… Aangezien ik hier al een keer onverwachts in was gevallen, het dieper was dan ik vooraf had gedacht en de modder een enorm zuigende werking had waardoor ik vast kwam te zitten, leek het me wel zo veilig om vooral níet het water in te springen. Wat de onstanders wel jammer vonden, maar zo hield ik wel een schoon hoofd. De rest…? PIKZWART! Om over de lucht nog maar niet te spreken. GATVERDAMME! De gestrande zeehond was nu eerder een walrus, die zich op de kant probeerde te trekken, zonder terug de drek in te glijden…
Maar om de hoek… ging het parcours weer de heuvel op! NEEEEE, nog niet bij de finish!? En daar wachtte een hel van een obstakel, waar ook nu geen penalty genomen moest worden: de weaver. Onder, over, onder, over de balken en dat vond mijn schouder niet, ik herhaal níet leuk! Daarom nam ik na iedere onder/over even rust. Het voordeel van de balken die schuin omhoog en naar beneden zijn geplaatst: ze creeëren een soort van bankje waar je op kan zitten en even op kan rusten. Ai ai ai, dit kostte me veel te veel tijd. Eindelijk was ik er mee klaar en kon ik me dan toch echt naar de finish begeven. Nog even over de hooibalen heen en zette ik de klok stop op bijna 14 kilometer. Strongmanrun ocrLeeg, op, moe, niet blij en vooral een beetje teleurgesteld omdat ik totaal geen kilometer lekker heb gelopen en iedere kilometer heb moeten vechten om de ene voet voor de andere te krijgen. En dat terwijl  mijn voetjes geen krimp hebben gegeven! Die deden het juist heel erg goed. Na je, het kan niet altijd feest zijn. Uiteindelijk mocht ik nog wel een klein feestje vieren, want met mijn 5e finishplek ben ik, geloof ik, als het goed, bijna zeker, gekwalificeerd voor het WK OCR!

UPDATE: nadat de uitslagenlijsten zijn bijgewerkt is het definitief: ik ben gekwalificeerd voor het WK OCR!

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!