Work for it

Werd ik afgestraft voor mijn overenthousiasme van afgelopen vrijdag? Geen idee… Maar de halve marathon in Amersfoort verliep alles behalve gemakkelijk. Ik was zelfs blij dat ik over de finish was en weigerde nog een stap verder te zetten (totdat ik door de organisatie gemaand werd door te lopen). Dan zou je kunnen zeggen dat ik alles heb gegeven. Maar waarom ben ik dan niet echt tevreden?

[heading size=4 style=underline]That’s the question…[/heading]Waren mijn verwachtingen te hoog voor dit moment? Heb ik de halve marathon onderschat na de Marathon van Rotterdam, de Velothon en Iron Viking? Werkte het weer in mijn nadeel? Of is mijn lichaam toch niet zo sterk als ik denk dat het is? Vragen die door mijn hoofd gaan, want het eerste wat ik na een wedstrijd doe is nagaan waarom het ging zoals gepland, of in dit geval: totaal niet ging zoals gepland. Relativeren helpt me om dingen op een rijtje te zetten en te leren van foutjes of de omstandigheden.

[heading size=4 style=underline]IStartkak[/heading]Het ‘wedstrijdgevoel’ kwam pas zondagochtend toen ik aan het ontbijt zat en spontaan de zenuwen begonnen te gieren. Letterlijk… Ik bespaar je verdere details… Aangekomen in Amersfoort was het vooral een weerzien met heel veel bekenden, dus binnen no time was het dan toch echt tijd om me gereed te maken voor de start. Maar wat een rijen voor de toiletten! Daar was dus echt een chronisch te kort van!
Omdat de hele en halve marathonlopers in één startvak startten, zocht ik een plekje redelijk vooraan. Daar werd ik op de schouder getikt door Anneke, die onder de naam van Edwin, de halve als duurloop zou gaan lopen. Dat resulteerde er in dat direct na de start Anneke en ik samen opliepen. Zij op duurloop tempo, ik op koers voor een pr.

[heading size=4 style=underline]Het zijn de kleine dingen…[/heading]De eerste kilometers gingen in de geplande tijd, maar bij kilometer 3 merkte ik al dat het heel zwaar ging worden. Ik vond het warm en had moeite om ontspannen te lopen. Als ik dit nog 18 kilometer vol moest houden… Omdat ik geen eigen water mee had, was ik vandaag afhankelijk van de waterposten langs het parcours. Die waren er genoeg en deelden water en sportdrank uit. Maar ik bewees voor mezelf weer dat ik gewoon niet uit een bekertje kan drinken, al knijp ik de bovenkant samen. De helft giet ik over mijn gezicht of belandt in mijn neus en de andere helft loopt uit het plastic bekertje omdat het plastic scheurt…
We verlieten het inspiratieloze industriegebied en kwamen in het buitengebied van Amersfoort. Het waaide flink en Anneke fungeerde als mijn persoonlijke windvanger, zodat ik uit de wind kon blijven lopen. Onderwijl zat het met de hartslag en ademhaling wel goed en kon ik nog redelijk babbelen. De benen dachten er anders over, die waren stijf en zwaar. Maar what the… mijn kousen begonnen af te zakken! Dat heb ik dus nog nooit gehad! En daarbij had ik ook nog een irritatie op de achilles, alsof er zich een dikke blaar aan het vormen was. Ik was genoodzaakt om te stoppen om die kousen op te hijsen en te proberen die irritatie bij de achilles te verhelpen. Gelukkig waren deze verloren secondes niet voor niets, maar balen was het wel. Nog meer secondes verloor ik bij de drinkposten om er toch vooral voor te zorgen dat ik meer vocht binnen kreeg dan over me heen door even een stukje te wandelen. Tussen de velden door meanderend kwamen we soms kleine groepjes supporters (inclusief trainer Roberto) tegen, maar we kwamen na 10 kilometer weer in de bewoonde wereld van Amersfoort. We draaiden voor de wind en daarmee nam de gevoelstemperatuur zo enorm toe, dat ik dacht aan het asfalt te plakken. Ondertussen was het tempo al wat terug gezakt. Ik lag nog wel op pr-koers maar het werd er zeker niet makkelijker op. Daarbij kwam dat de hamstring begon te trekken en voelde ik zo nu en dan een steekje in de aanhechting. Shit, ook dat nog!

[heading size=4 style=underline]Ingrediënten[/heading]Op 14 kilometer was ik genoodzaakt het tempo verder terug te schroeven. Ik wilde de hamstring niet te ver uitdagen. Tegen Anneke zei ik dat ze door mocht gaan. Als ik zou proberen bij haar te blijven, zou ik die hamstring kapot lopen en mezelf opblazen. Mijn hoofd had ondertussen dezelfde kleur aangenomen als mijn knalroze kousen. De laatste 7 kilometer had ik alleen af te leggen. Bij de stukken met tegenwind probeerde ik zoveel mogelijk de beschutting van andere lopers op te zoeken, maar ik liep vooral alleen. De kilometer gingen zo langzaam voorbij voor mijn gevoel. Wat een verschil met Rotterdam, toen ik in een geweldige flow liep. Voorbereiding is het halve werk, dat blijkt. Out of the blue zag ik daar in ene trainer Luuk staan.
Op een dodelijk punt van het parcours (we liepen parallel aan de spoorlijn) fietste hij een stuk met mij mee. Zo dankbaar voor deze afleiding en zijn woorden! De kilometertijd ging ook weer ietsje omhoog. Hij gaf me nog een paar laatste tips mee voor de laatste paar kilometer. Met het ingaan van de laatste kilometers wist ik dat er nog aan zou moeten trekken om een pr te kunnen lopen. Dat tempo moest omhoog. Dat lukte ook. Ik vond aansluiting bij een groepje, liet sommigen achter me en kreeg een vrouw voor me in het vizier. Zij werd mijn rode lap. Met een gierende ademhaling, legde ik de laatste kilometers door de binnenstad af. Bij het Eemplein nam het publiek langs de kant toe en daarmee ook de aanmoedigingen. Het tunneltje naar beneden met grote lange passen door en hier passeerde ik de vrouw voor me. Nu deze vaart vast zien te houden tot de finish. Vanuit mijn ooghoek zak ik Sanne en Sjoerd staan (zelfs zonder helden-bord).
De laatste bocht om en ik ben in tijden niet zo blij geweest met het finishdoek. Zodra ik mijn voet over de mat had gezet stond ik ook meteen stil. Klaar was ik er mee, moe, kapot! Zo veel meer kapot dan tijdens de marathon. Vooral mentaal meer kapot. Door een lieve vrijwilligster die eerst bezorgd vroeg hoe het met me ging en door had dat ik niet naar de EHBO afgevoerd hoefde te worden (al deed mijn knalroze hoofd misschien anders vermoeden) werd ik gemaand het finishgebied vrij te maken. Ik ontving mijn medaille en nog blijer was ik met een flesje water. Direct na de finish liep ik trainingsmaatjes tegen het lijf, mijn ouders en trainer Luuk. Ik stond te tollen op mijn benen en het duurde even voor ik weer een beetje mens was en er een grijns op mijn gezicht verscheen. Ik liep een pr! Om vervolgens op de massagetafel van de fysiotherapeuten te ploffen.

[heading size=4 style=underline]Work in progress[/heading]Maar toch met een dubbel gevoel. Ik heb moeten vechten voor iedere meter die ik liep en ben door de kousen en het drinken te veel kostbare tijd verloren. Ik ben hartstikke blij met het pr van 1.38.40, maar de manier waarop ik liep en de gedachte om te gaan voor een 1.35… ai… Het verdient niet de schoonheidsprijs en al helemaal niet de award voor mijn best gelopen wedstrijd ooit. Ik denk dat deze wel in het rijtje van zwaarste wedstrijden voor komt… Een wake up call dat een pr je niet in de schoot wordt geworpen en je er keihard voor moeten werken. Niet alleen in je wedstrijd, maar juist in de weg er naar toe. Never lose the focus? Ik was hem even kwijt geloof ik…

Anneke, Luuk, paps en mams, fysio Geerestein, organisatie en met super vrijwilligers, alle supporters en loopmaatjes langs het parcours: zonder jullie was er geen pr geweest, dus ik ben jullie hartstikke dankbaar.

Foto’s: paps en Luuk