Wedstrijd

You’ll never walk alone

Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen. Nu dacht ik dat na een paar nachtjes slapen (als een blok!) wel alles op een rijtje zou hebben, maar niets is minder waar. Ik stuiter door het kantoor (voor zover mijn benen dat toelaten), mijn hoofd is een zeef en de marathon sjeest de hele dag door mijn hoofd heen. Rotterdam heeft een diepe indruk achter gelaten.

[heading size=4 style=underline]Puzzel[/heading]Maar laten we beginnen bij het begin. Vrijdag haalde ik mijn nummer op op de Marathon Sport Expo Rotterdam en deed ik me meteen te goed aan wat shopping. Nadat ik mijn startnummer had opgehaald kreeg ik een soort van bezinning. Serieus, het moment van Rotterdam op vrijdagmorgen in rijden was het moment waarop ik het meest zenuwachtig was. Waarom? Ik mag dan wel een doel hebben om onder de 3.20 te lopen, maar dat is alleen haalbaar als al die puzzelstukjes, die marathon heten, op het juiste moment in elkaar vallen. Je bent afhankelijk van de omstandigheden en op een groot deel heb je zelf geen invloed. Dat maakt het lopen van een marathon ook altijd weer bijzonder. Ik legde me er bij neer dat als die 3.20 niet lukt, dat geen ramp is. Toen Girlslove2run nog een post op facebook plaatsten werd me dat nog eens duidelijk. Voor mij is onder de 3.20 goud en alles er boven zilver. Er is geen verliezen (tenzij ik uit zou stappen, maar dat was onvoorstelbaar).
Zaterdag stond vooral in teken van zo min mogelijk doen. Ik zocht al mijn spulletjes bij elkaar en koos voor mijn Adidas Supernova Glide 6 Boost met Adidas Climachill singlet en marathon short. De roze Herzogkousen en X-Kross sportbril maakten het af. Marathonready!
Pre2

[heading size=4 style=underline]Hysterische kip[/heading]Zondagochtend reed ik met mijn ouders richting Rotterdam. We konden vlakbij de omkleedgelegenheid parkeren en omdat we vroeg waren konden we nog even lekker in de zon zitten chillen. En dan om 9 uur ’s ochtends! Aiai, als het nu al zo’n temperatuur was, beloofde dat nog wat. Op het terrein kwam ik al aardig wat bekenden tegen. Eerst liep ik Rinus tegen het lijf en vervolgens John, Ans en Monique. Even omkleden, Camelbak klaar maken en om kwart voor 10 vertrok ik naar de andere kant van het spoor naar de startvakken. Wat een mensenmassa, ik zag gewoon echt niet waar ik heen moest en liep een totaal verkeerde kant in te dribbelen. Hup terug en heeeeee loop ik zo Paola tegen het ranke lijf die ongeveer dezelfde tijd in gedachte had als ik! Samen met haar loopmaatje gingen we naar startvak D en na wat opstoppingen stonden we daar. In het startvak. Daar konden we nog naar het toilet en onze laatste stress op elkaar botvieren. Als twee gestreste kippen stonden we hysterisch te giechelen. En dan… Leeeeeeeee Towers! Op het platform torende hij boven de startvakken uit. You’ll never walk alone klonk overal om ons heen. Kippenvel daar op de Coolsingel!
MR 2 Collage
[heading size=4 style=underline]After a while[/heading]
De Garmin zocht de GPS. Nog even en dan zouden ruim 10.000 marathonlopers weg geschoten worden. Was ik er wel klaar voor? De benen voelden ok, maar om nu te zeggen uitmuntend? Of was dat de spanning? Het startschot klonk en de meute zette zich in beweging. Shit wat een drukte! Ik slingerde achter Paola aan tussen de mensen door maar stopte daar al snel mee. Aan de ene kant kostte dit nodeloos veel energie en daarnaast was ik Paola al kwijt. We liepen richting de Erasmusbrug. Ik kon totaal geen ritme vinden. De warmte kwam van het asfalt af en de zon scheen ongenadig. Het zweet droop van mijn hoofd. Nu al! Ai…. zet die 3.20 maar uit je hoofd. Na de Erasmusbrug duurde het nog lang doordat ik in mijn ritme kwam. Pas toen ik na een kilometer of 10 een beetje ruimte om me heen kreeg en ook wat meer kon zien dan alleen schoenen en benen, zag ik ook het publiek langs het parcours. Op sommige plekken was het rustig met publiek maar op andere plekken stond het rijen dik met joelende mensen. Wat een sfeer! Met een grote lach op het gezicht liep ik langs het publiek. Van alle kanten werden we bij naam aangemoedigd.
20x30-RMAK0945
[heading size=4 style=underline]Partner in crime[/heading]
Bij kilometer 17 werd ik in gebrekkig Engels aangesproken door Xavier. Op welk schema ik liep. Ik had nu al een tijdje een lekker tempo vast van 4.51 min/km. Dat was te langzaam om de 3.20 te halen maar voelde comfortabel genoeg om dit door te trekken en te gaan voor 3.25. Xavier vond het geloof ik allemaal wel prima en haakte aan. Zo liepen we door de straten van Rotterdam. Xavier had de grootste lol om het publiek op te zwepen. We liepen onder een viaduct door waar een jambeband luid stond te spelen: kippenvel! De halve marathon werd volbracht in 1.42.39. Dit was echt te langzaam om 3.20 te kunnen lopen en ik had niet het gevoel dat ik een negative split zou gaan lopen. Het was best warm en ik was blij dat ik toch maar gekozen had voor een singletje in plaats van een t-shirt. Aan de andere kant stond er ook een venijnige wind. Lekker om een beetje af te koelen maar niet leuk als je hem tegen hebt! De kilometertjes tikten onder de voeten door. De plukken publiek langs het parcours waren top, want eerlijk gezegd vond ik de route zelf niet zo inspirerend. Zegt een verwend nest dat het liefst door de bossen in haar achtertuin dwaalt. So far so good. Still going strong. Wetende dat het na 32 kilometer pas zou beginnen. Ik liep dan ook met de instelling dat de eerste 30 kilometer de weg naar de wedstrijd toe waren. Die eerste 30 kilometer waren een eitje, daar was het nog vol op souplesse lopen. Ergens in de laatste 10 kilometer zou het pijn gaan doen, maar dan kon ik aftellen naar de finish. En een marathon zonder pijn?

[heading size=4 style=underline]Allemaal lieve supporters[/heading]Vanaf kilometer 26 begon het parcours leuker te worden. De Erasmusbrug kwam in zicht en daarmee nam de mensenmassa weer toe. Ik verloor weer wat tijd op de Erasmusbrug, maar daar had ik op dat moment ff sch**t aan, want de sfeer was zo gaaf! En dat zorgde er voor dat ik vleugeltjes kreeg, want in eens schoot de kilometertijd naar beneden! Hoooo rustig aan! En wat stonden hier veel bekenden! Marjolein en Miek zag ik nog net op tijd, maar niet te missen was Marja die met een megaspandoek langs de weg stond! Machtig! Via een lusje zetten we koers richting het Kralingsebos. Op de Boezemsingel liepen de topatleten ons tegemoet en zagen we de eerste dame in de wedstrijd geflankeerd door motoren langs ons heen stuiven. Bij de 30 kilometer stonden mijn ouders! Tactisch plekje, want bij 39 kilometer zou ik ze weer passeren. Vlak daarna stonden Merit en Ronald met roeptoeteRR en winegums! Ze hadden serieus winegums voor me! Ingepakt in een aluminiumpapiertje en op verzoek alleen rooie! Sabbelend liepen we het Kralingsebos in. De marathon was nu begonnen, mijn rechterbovenbeen begon ik te voelen. Niet op letten, never lose the focus, pain is temporarily pride is forever, iedere stap verder brengt me dichter bij de finish. Allemaal mantra’s die door mijn hoofd schoten. En wonderbaarlijk genoeg schoten de kilometers nog steeds onder mijn voeten door. Alhoewel iedere kilometer wel iets meer pijn deed dan de vorige. Ik had het idee dat het tempo drastisch aan het kelderen was, maar dat viel mee. Al schoot ik nu wel heen en weer tussen snellere en langzamere kilometers. Ik telde de kilometers af. Bij 37 stonden Sanne en Sjoerd zo hard en opvallend te supporteren dat je niet om ze heen kon! Maar daardoor miste ik wel het sms-bord waar ze recht onder stonden. Wat overigens niet eens te lezen was zonder bril…
MR 3 Collage
[heading size=4 style=underline]It hurts![/heading]
Djeez niet alleen mijn rechterbeen, maar ook het linker deed aardig pijn. Ik probeerde steeds de ontspanning te zoeken. Even de armen los schudden, core aan het werk zetten, arminzet. Kleine dingetjes die me hielpen de laatste kilometers door te komen. Ik had het idee aan het asfalt geplakt te zijn en geen zweeffase meer te maken. We draaiden de Boezemsingel weer op, maar ik miste door de drukte aan de andere kant mijn ouders. Ondertussen kwam die finish steeds dichterbij. Ook Xavier had het wel gehad geloof ik. Maar de mensenmassa die langs de kant stond werd steeds massaler en uitbundiger! En wat een bekenden! Marja gehighfived, Annemarie kon me nog net op de kiek zetten. MR 5 CollageDe laatste 2 kilometers waren gewoon een groot feest waar we doorheen liepen. Eigenlijk vond ik het wel jammer dat die finish nu zo dichtbij kwam! De laatste bocht en daar liepen we. Op de Coolsingel. Uit de speakers galmde ‘Hands up baby hands up’. Dus dan gooi ik toch mijn handen in de lucht en bler ik toch lekker mee?! Hysterisch stuiterde ik over de Coolsingel, de laatste paar 100 meter. Xavier gierde het ook uit. Hand in hand met een oerbrul kwamen we over de finish. We did it! Een tijd van 3.26.38. Geen 3.20, geen 3.25, maar wel een mega-pr (22 minuten eraf) en vooral ongelooflijk genoten van het publiek. Wat zonder hen is deze marathon geen marathon. Zonder alle supporters zou het hier een heel stuk stiller zijn. Dank jullie wel!MR 4 Collage

[heading size=4 style=underline]Done…[/heading]De medaille werd omgehangen en ik ontving een mooie roos. Na de finishfoto namen Xavier en ik afscheid. Ik probeerde koers te zetten naar mijn ouders, die weer een plekje vlakbij de kleedtent hadden gevonden. Nu eerst daar zien te komen. Wandelen voelde aan alsof ik op een waterbed liep. Een stoet waggelende marathonlopers zette koers richting de kleedtenten. Daar moesten we nog een trap af! Pa en ma hadden de auto om de hoek staan en met enige moeite klom ik er in. In de auto kon alles even  bezinken om vervolgens thuis in bad nog even verder te zinken. Wat was dat heerlijk voor die moeie spieren! Het is over, voorbij, been there done it and nailed it. Val ik nu in een gat? Absoluut niet! Ik kan  harder, sneller en de plannen voor Berlijn worden in bad al onder de loep genomen. Berlin here I come!

[heading size=4 style=underline]Blij![/heading]En nu, twee dagen later begin ik het allemaal een beetje te beseffen. Ik heb heerlijk gelopen, ik heb goed gelopen en bovenal: ik heb enorm vlak gelopen. Al verbaasd me dat wel. Zo voelde het namelijk totaal niet, maar de tussentijden laten toch mooie vlakke getallen zien. Alleen tussen de 35 en 40 kilometer ben ik tijd verloren. Om vervolgens de laatste 2 kilometer weer een beetje gas te geven en al dansend de Coolsingel over te gaan. En met een 41e plek in mijn categorie (21e Nederlandse) mag ik ook echt niet ontevreden zijn! Ben ik trouwens ook niet. Ik ben hartstikke blij!
MR 1 Collage(Foto’s: Marja, Annemarie, pa en ma, Merit en Ronald en Marathon Rotterdam)

 

8 reacties

  • Runninglau

    Geweldige prestatie Andrea, en wat een leuk verslag! Ik hoop zelf ooit de marathon te kunnen volbrengen, want als ik jou zo hoor gaat het wel heel erg kriebelen. Heel veel respect, en allemachtig, wat een finish tijd! Gefeliciteerd!!!

    • Andrea

      Dank je wel Laura! Dat gaat je zeker lukken! Je bent nog hartstikke jong, dus in de toekomst alle kansen voor je. Zie je zondag! Mogelijk strompel ik nog een beetje… hahahaa!

  • Elsa

    Mooi verslag Andrea! En slim dat je vanwege de temperatuur al snel je doel bijgesteld hebt. Xavier heeft vast ook een prachtige marathon beleefd door jou. Topper!
    Ik ga je verslag voor Berlijn zeker nog eens lezen. Je maakt me wel enthousiast!

    • Andrea

      Heeee krijg jij marathonkriebels?? 😀 Maar niet alleen vanwege de temperatuur, ook vanwege de enorme drukte waardoor ik niet in het juiste tempo kwam heb ik mijn doel direct bij moeten stellen. Dus dat ik uiteindelijk dat tempo vast heb kunnen houden is een enorme opsteker!

  • Lieke

    gefeliciteerd met zo een mooie tijd Andrea! Heel erg leuk je verslag te lezen. Je kijkt nog wel erg vrolijk voor ‘it hurts’ :-). Op naar Berlijn!

    ps. en Paola kom ik ook echt overal tegen 🙂

    • Andrea

      Die pijn voelde ik de laatste 2 kilometer niet meer, zo motiverend was het publiek! En Berlijn gaat nog fantastischer worden! 😀

  • Elsa

    Jaaa, Berlijn! Krijg er zin in! 😉
    Zal ook wel druk zijn trouwens.
    Ik doe dan niet Rotterdam als “trainingsloop” en mijn doel is uitlopen, liefst onder de 4 uur.
    Heb nog niet verder getraind dan 25 km, maar ik heb nog even. Iets met focus…

    • Andrea

      Whahaahaa never lose it! Anders wil ik wel helpen met zoeken :p Berlijn is knetterdruk, maar ik geloof dat ik wel in een goed vak sta. Je hebt nog tijd zat. Die 30+ km ga je pas opbouwen in de laatste 3 maanden, dus je hebt nu al een hele stevige basis! 😀

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!