Lopen op de atletiekbaan vind ik heerlijk. Ik hoef niet te letten op de ondergrond, uitstekende wortels, verkeer, etc. Ik kan gewoon mijn verstand op 0 zetten (kost overigens weinig moeite) en gaan met die banaan. De lijnen op de baan wijzen me de weg en smooth vlieg ik door de bochten. Dat wordt op deze baan onmogelijk...

Gisteren kwam Vrouw met een artikel op de proppen. We zouden bijna onze intrinsieke motivatie om te gaan hardlopen vergeten bij het lezen van dit artikel... Ik leg de lat voor mezelf ook hoog, maar niet om maandags op kantoor te poggen met mijn pr's of blauwe plekken.

Het gebeurt ons allemaal en we hoeven er niets voor te doen. We worden vanzelf iedere dag weer wat ouder. De meesten van ons balen daar van, want met het ouder worden komen ook de gebreken. Over het algemeen moeten we harder trainen om ons niveau te behouden, of merken we een langzame achteruitgang.