Chicago Marathon • Run Andrea Run

Terwijl ik nog lig bij te komen en alles moet laten bezinken even een terugblikje naar de Chicago Marathon van afgelopen zondag. Want eigenlijk was het best een suffe actie dat we toevallig vorige week er pas achter kwamen dat afgelopen zondag de Chicago Marathon was! Niet dat ik mee had willen lopen (alhoewel…), maar het leverde wel een heel bijzondere dag op!

[heading size=4 style=underline]Chicago sports[/heading]Afgelopen weekend stond Chicago echt bol van de sport. Baseball, basketbal, rugby èn de Chicago marathon. Vooral die marathon interesseerde mij dus. Want hoe supergaaf is het om bij zo’n grote marathon aan de andere kant van de wereld aanwezig te zijn? Een marathon die door veel deelnemers (en supporters) gezien wordt als een van de allerleukste, omdat het publiek hier echt uitzinnig is?

[heading size=4 style=underline]Fast lane[/heading]Met de start om 7.30 uur bij stonden wij op tijd bij het 3 mijl punt vlakbij ons hotel. Vanaf daar konden we namelijk heel makkelijk doorsteken naar het 11 mijl punt om de lopers weer te zien. Allereerst kwamen de wheelers langs. Met enorme snelheid ging de kopgroep door de lang gerekte straten van Chicago. Zelfs een wheeler in een gewone rolstoel ging er hard tegen aan.
Na de wheelers was het de beurt aan de lopers. Met een mooie kopgroep van mannen aan de leiding, gevolgd door de dames. Vervolgens een stroom van duizenden lopers.
Hoe meer lopers er voorbij kwamen, hoe verder het tempo zakte en hoe moeilijker een aantal het kreeg. Met 11 mijl achter de rug hadden veel lopers last van kramp. Maar ook steeds meer vreemd uitgedoste verschijningen, zoals een man met groene tight, groen geschminckt bovenlijf plus hoofd en dito gekleurde pruik, team America, tutu’s in alle soorten en maten. Het publiek ging he-le-maal los! En dat werkt aanstekelijk, dus stond ik ook met mijn koeienbelletje te tingelen en met een handdoekje te zwaaien.
Maar een Amerikaanse marathon is geen Nederlandse marathon. Ook al zijn hardlopers hardlopers, de sfeer is anders, het evenement is anders, alles is anders. Dat is enorm gaaf en gaf ons meteen voer om ons over te verwonderen ofwel op de foto te zetten.

[heading size=4 style=underline]City dogs[/heading]Zo honden, zo baasje. Enorm veel mensen hebben een hond hier in Chicago. En die worden allemaal op sleeptouw genomen met het hele gezin. Als honden zouden kunnen praten, dan hadden we nu een berg aan verhalen gehad. Gapende honden, slapende honden, vervelende honden, saaie honden, recalcitrante honden, gewoon irritante honden, enorm lieve honden, nieuwsgierige honden, ik-wil-ook-rennen-honden, ik-wil-spelen-honden, ik-wil-naar-huis-honden, hee-een-andere-hond-honden, ik-kijk-naar-de-marathon-honden. Enorm grappig om al die verschillende karaktertjes rond te zien dribbelen. Nog grappiger dat als je een camera op ze richt ze meteen lijken te denken: “aandacht, aandacht, aandacht, gooooooi de bal! Waar is de bal, waar is de bal?”

[heading size=4 style=underline]Supersupporters[/heading]Het publiek in Chicago is uitzinnig! Wat een sfeer! Overal waar we langs het parcours kwamen was het druk met mensen die voor een speciaal iemand, of voor iedereen stonden. Enorm veel spandoeken, of meer cheerborden, langs de weg op het 3 mijl punt.
Om 7.45 stond ik druk te babbelen met een vrouw van wie haar zus mee deed.
Zij: “Ze kan ieder moment langskomen!”
Ik: “Welke tijd wil ze lopen?”
Zij: “Haar vorige liep ze in 4.20, dus ze moet ons binnen nu en een paar minuten passeren!”
Ondertussen passeert net de haas van 3.00 uur… Eeeh jaja… Na een check bleek ze nog niet eens gestart te zijn en zou ze om 7.50 uur starten. Dat de mensen enorm gedreven zijn in het cheeren is fantastisch. Dat een groot deel totaal niet weet wat er gaande is of zich iets meer verdiepen in passagetijden om ook echt hun familie aan te moedigen is een kleinigheidje. Maar daardoor staat er wel een mega enthousiaste meute langs het parcours iedere loper aan te moedigen, ook al lijkt die in de verste verte niet op hun zus, broer, neef, papa, vriend of wie dan ook. De sfeer is ronduit fantastisch.

[heading size=4 style=underline]Krampjes[/heading]Iedere marathon kent ze. Lopers die eigenlijk niet goed getraind zijn, niet fit zijn, zich niet aanpassen aan de (hier warme) weersomstandigheden, etc. Gevolg: kramp. Was het een kritiek punt waar we stonden op 11 mijl, was het toeval, of is dit gewoon normaal? Ik weet het niet, want ik sta niet zo vaak bij een marathon bij de 11 mijl. Maar om de haverklap werd er een poging gedaan de lantaarnpalen om ver te duwen in de hoop dat die kramp zou verdwijnen.

[heading size=4 style=underline]Look at me[/heading]De hele dag is de stad vergeven van marathonlopers. De finishers lopen (of strompelen) met hun familie en/of vrienden trots door de shoppingsmalls, restaurants en bars. Omkleden? Waarom zou je! Je startnummer en loopkleding houd je gewoon aan. De hele dag. Zodat iedereen kan zien dat je de marathon gelopen hebt Al speelde het ongelooflijk lekkere weer daarin ook een rol. Want met ruim 25 graden en vol in de zon was het gewoon ronduit warm. Tot laat in de avond vierde Chicago de marathon, al was iedereen halverwege de middag al lang binnen en waren de straten al snel na de laatste loper weer schoon geveegd en vrijgegeven. Stiekem kan ik het dan niet laten om nog even gebruik te maken van die verlaten straat. Uniek toch om downtown Chicago midden op straat te rennen, zònder overreden te worden?

[heading size=4 style=underline]Work it[/heading]Dat is me ook een dingetje. Hoe snel de straten weer schoon waren, hoe lang het duurde voordat het hele start- en finishterrein was afgebroken. Donderdag stonden de tenten, dixies en vele andere zaken er nog! Hoe hard er zondag met man en macht gewerkt werd om de straten van Chicago weer begaanbaar te maken voor het gewone verkeer, alsof er niets gebeurd was, hoe traag het ging voordat de rest werd afgebroken. Ook het werktempo verschilde behoorlijk. Wie nog een baantje zoekt met slapend rijk worden kan hier solliciteren. Letterlijk zaten securities op het terrein op een stoeltje in een zonnetje weg te doezelen.