Gele koorts

Wat ooit begon als een wild idee op twee bierviltjes is nu al weer historie. Dit weekend was Utrecht in handen van de Tour de France. Na jaren van voorbereiding vond dit weekend het hoogtepunt plaats: le Grand Depart. Dat wilde ik niet missen. Na jarenlang de tourpool op kantoor te hebben georganiseerd volg ik jaarlijks de Tour op het puntje van mijn stoel. Maar dit keer niet. Dit keer zat ik er zowat midden in!

[heading size=4 style=underline]Kraftwerk[/heading]Mijn Tourweekend begon al vrijdag. We hadden de mazzel dat we kaarten hadden voor de uitverkochte middernacht voorstelling van Kraftwerk in Tivoli/Vredenburg in Utrecht. In 2003 bracht Kraftwerk de cd Tour de France uit en ter ere van le Grand Depart gaven zij hun 3D show in Utrecht, waarbij dit album de hoofdrol speelde. Nadat we de auto hadden geparkeerd in Bunnik reden we met de fietsen de stad in. Met de auto was het nagenoeg onmogelijk om de stad in, maar helemaal om er midden in de nacht uit te raken (plus ik had geen vignet). Binnen no time hadden we de fietsen geparkeerd in de stalling op Vredenburg en konden wij binnen een mooi plekje uit zoeken. Zoals altijd duurt het wachten te lang. Zeker als dat op een tijdstip is waarbij ik normaal op één oor lig. Maar wat we voor het wachten terugkregen was te gek! Niet alleen het album Tour de France maar ook bekende nummers van andere albums kwamen langs, zoals Autobahn, Radio-activity en The Robots. De grondleggers van de electronische muziek hebben een eigenzinige manier van het presenteren van hun muziek. Vier mannen nagenoeg bewegingsloos op het podium, ieder achter een lessenaar, die naast elkaar staan. Ieder heeft zijn eigen taak in de live presentatie, tot de live 3D beelden aan toe. Hoogtepunt was toch wel het album Tour de France met oude tourbeelden en Spacelab, waarbij de bekende UFO neerdaalt bij Vredenburg.
Vol energie peddelden we op de fietsen weer terug naar Bunnik, terwijl het parcours voor de proloog werd opgebouwd.

[heading size=4 style=underline]Tourorkaan[/heading]Enig nadeel van het concert was dat ik onwijs laat in bed lag, maar er de volgende dag wel weer op tijd uit wilde om weer naar Utrecht te kachelen op de fiets. Ik had een mooi plekje in gedachte en stalde mijn stalen ros recht voor de deur van Runnersworld Utrecht. Op het Herculesplein, recht voor stadion Galgenwaard had FC Utrecht met de omliggende bedrijven de nodige voorzieningen getroffen: horeca, muziek, grote schermen en een speaker die bij iedere renner die doorkwam het publiek opzweepte. Ik zocht eerst een plekje aan de Weg van de Wetenschap en het was hier vrij rustig. We stonden niet rijen dik aan de hekken en konden alles goed zien.
De renners waren aan het infietsen, alleen en in groepjes, de volgauto’s verkenden het parcours en dit alles leverde mooie plaatjes op. Om 12.30 zou de Tourkaravaan vertrekken. Waar ik van verhalen heel veel van verwachtte, maar wat uiteindelijk zo’n ongelooflijke flop was! Bij de eerste wagen verbaasde ik me er over dat de persoon die dingen uitdeelde met een klimgordel stond gezekerd aan de kooiconstructie van de auto. Waarom, dat was werd me al heel snel duidelijk. De wagens schoten in een noodvaart langs het publiek. Ik kon nog net in een waas van letters zien dat McCain langsscheurde, terwijl van bovenaf zakjes met iets (frietjes?) het publiek in werden gegooid. Ik kon nog net nespressocupjes en koeiensleutelhangers ontwijken door weg te duiken, terwijl mijn buurman iets vol in zijn gezicht opving. Ok… Ook de volgende wagens wisten niet hoe snel ze over het parcours moesten scheuren. Terwijl de koersmeisjes op de wagens nauwelijks de kans kregen om iets uit te delen en lukraak een handvol prullaria de lucht in smeten (BUKKEN!!). Nog mooier was de wagen van Vitel, waarop met een waterkanon een waas van water over het publiek werd gespoten. Het leek de ME wel, die een straat vol relschoppers ontruimde. Het zag er van verre behoorlijk imposant uit (gelukkig spoten ze niet recht in het publiek maar er overheen), maar door de snelheid moest ik aardig mijn best doen om een paar drupjes op te vangen voordat ze verdampten. Zo raasde de karavaan als een op hol geslagen orkaan aan me voorbij.

[heading size=4 style=underline]Het is koers![/heading]Het was zinderend heet op de Weg van de Wetenschap en ik was blij dat het 14 uur was en de proloog nu echt ging beginnen. Van verre hoorde je al dat er een renner aan kwam, het publiek werd uitzinnig! De uit Eritrea afkomstige Daniel Teklehaimanot beet het spits af, niet veel later gevolgd door Jos van Emden, die uiteindelijk als 5e zou eindigen. Na een half uur besloot ik terug te lopen naar het stadion om daar op de schermen de tijdrit verder te volgen. Heel leuk om langs het parcours te staan en die renners in een bloedgang voorbij te zien komen. Maar je ziet en volgt verder niets van het verloop. Dichter naar het stadion was het een stuk drukker en ongelooflijk gezellig. De sfeer zat er lekker in en de speaker zweepte het publiek op. Bij de Nederlandse deelnemers stoof iedereen weer naar de hekken en ging het publiek volledig uit z’n dak, fantastisch! De rit van Dumoulin werd mooi in beeld gebracht en was op het plein, waar ik met een ijsje neer was geploft, geweldig om te volgen, terwijl de helicopters boven onze hoofden cirkelden. Ook het door de Utrechtse brouwerij De Leckere Tourkoorts biertje smaakte goed! Alhoewel na Dumoulin de toppers nog moesten komen koos ik er voor om naar huis te cruisen en daar het einde van de proloog te bekijken. Ondertussen leek het namelijk of ik de roze trui aan had! Tegen de zon deze dag was niet te smeren.

[heading size=4 style=underline]Dankbaar![/heading]Nagenietend op de fiets (niet alleen van de Tour, de proloog , maar ook van het windje dat ik zo een beetje ving) fietste ik Utrecht weer uit. Het was een geweldige dag. Eentje om niet te vergeten. Nog gaver was het om de volgende dag op tv de etappe te zien, waarbij de renners dwars door het centrum van Utrecht reden, onder de Dom door, over de grachten, langs mijn oude huis op de Biltstraat. De Tour in m’n stadsie. Als geboren Utrechter ben ik dan toch wel een beetje trots. Een stukje historie, waar ik deel van uit mocht maken. Best wel dankbaar!