Light up the sky!

Ik overleef Mud Masters. Ik overleef (ternauwernood) de Strongmanrun. Maar ik zou bijna tijdens een colorrun bijna ten onder gaan en niet van start kunnen gaan tijdens de Tough Dirt Run… What happened? Vrijdagavond werd in Amersfoort de Color Rain by night georganiseerd met als thema Light up the sky. Een superleuk initiatief van de Stichting Twinsallaround. Helaas ontkom ik er niet aan een kritische nood te plaatsen bij dit evenement.

[heading size=4 style=underline]Colorrun by night[/heading]Laat ik positief beginnen, want goede punten waren er uiteraard ook. Color Rain gaat door het hele land en deed vrijdagavond Amersfoort aan. Geen colorrun op de dag, maar eentje by night. Op het industrieterrein langs de A1 ligt een groot braakliggend terrein. Meer dan voldoende ruimte voor een loopevenement en een gigantisch parkeerveld. Rianne en Nanja van Twinsallaround hebben als doel om met hun evenementen mensen met elkaar te verbinden en om mensen in beweging te brengen. Van hen had ik een startpakket gekregen, dank jullie wel!
Op het festivalterrein was een groot podium geplaatst. Bij aankomst kwam de muziek me al tegemoet en de bij de aanwezigen zat de sfeer er al goed in. Zo’n 1400 man stond klaar om zich onder te dompelen in de kleuren. Ik denk dat 60-70% van de deelnemers minderjarig was. Heel veel ouders met kinderen en scholieren. Over een parcours van 4 kilometer zouden we door 3 kleurpunten gaan. Onder die 1400 man waren ook bekenden van de loopclubs en social media. De menigte zou in 3 verschillende tempogroepen starten: wandelaars, langzame hardlopers en de wat snellere hardlopers. Ook de wethouder sport van de gemeente Amersfoort was aanwezig.

[heading size=4 style=underline]Let’s run[/heading]De speaker zweepte het publiek op en iedereen ging helemaal los tijdens de warming up. Om 20.30 uur was het tijd voor de eerste startgroep om van start te gaan. In tegenstelling tot evenementen en wedstrijden waar ik aan deel heb genomen startten dit keer de wandelaar, rolstoelers en ouders met kinderen als eerste. Ik voorzag een probleem… Helaas werd dat probleem ook realiteit. Ik zat samen met trainingsmaatje Marijn en zijn vriendin en hordenspecialist Marije in de 4e startgroep.

Na de eerste meters over het hobbelige en ongelijke grasveld te lopen (moeten hier ook rolstoelen over??), liepen we het asfalt op en tegelijkertijd een donker gat in. De enige verlichting kwam van de mensen om ons heen die behangen waren met lampjes en glowsticks. Enerzijds levert dat een heel mooi beeld op: een hele sliert van verlichte mensen die over het open terrein loopt. Aan de andere kant… Het hele parcours was nagenoeg onverlicht en daarmee ronduit gevaarlijk. De stalen pinnen waarmee het lint vastgezet was, waren nauwelijks te zien en hier en daar struikelden er mensen over die te dicht langs de afzetting liepen. Mensen die wandelden waren gemaand rechts te blijven. De ouders met kinderen deden dat keurig, maar de groepen scholieren, die keihard van start gingen en dan weer moesten wandelen of op elkaar stonden te wachten, blokkeerden het pad. Het was zigzaggen, dribbelen en via de berm proberen de wandelende en stilstaande mensen in te halen. Die berm was ongelijk, vol kuilen, bulten, gaten, stenen en graspollen en doordat het stikkedonker was niet te zien. Ik liep puur op gevoel en moest aanvoelen waar ik mijn voeten zette. Ik volgde Marijn en Marije, die als 2 verlichte kerstbomen voor me liepen, in hun kielzog, zodat ik tenminste nog iets kon zien. Bij het eerste kleurpunt werd ik onder gegooid met paars en groen. Van mijn witte t-shirt was niets meer te zien! Al draaiend vond ik mijn weg door het kleurstation. Eindelijk hadden we wat ruimte om te lopen, maar niet voor lang. We liepen weer een opstopping van wandelaars in. We liepen hier vlak langs de A1, waar we wat licht hadden van de langsrijdende auto’s.
We maakten een bocht en het asfalt maakte plaats voor zand. We liepen weer een donker gat in. Marijn had nog net op tijd in de gaten dat daar ook stalen rijplaten lagen. Een meisje niet. Die lag huilend en geblesseerd in de berm… Zij was niet de enige die zich verstapte. Al meerdere mensen moesten het hardlopen staken vanwege zwikkingen.
Het volgende kleurstation diende zich aan, roze. Weer een hele berg aan poeder werd over ons heen gegooid. Een meisje vlak bij kreeg even het laatste restje uit de emmer over zich heen. In een roze stofwolk en als pink panter vervolgde ze haar weg.
We waren halverwege de route en maakten nog een lus naar het laatste kleurstation, waar we geel als kuikentjes uit kwamen. Het laatste stuk naar het festivalterrein ging weer over gras (ik vroeg me nog steeds af hoe de rolstoelers dit gingen doen). Struikelend en zwikkend tot we weer asfalt onder de voeten voelden. De finish was in zicht. Rianne en Nanja vingen alle lopers op met high fives en als zuurstokjes kwamen we onder de finishboog door. Daar ontvingen we een zakje kleurenpoeder, die we allemaal tegelijk de lucht in zouden gaan gooien. De mijne had een gaatje en tja, dan mors ik per ongeluk expres een beetje poeder over Marijn, Marije en mezelf heen…
De lopers stroomden binnen en met de muziek was het feestje al lekker losgebarsten. Dat feest werd nog groter toen tegelijkertijd alle kleurpoeders de lucht in gingen! Wat een spektakel! Alle kleuren van de regenboog vlogen door de lucht en over de mensen heen. Zo kwam er aan deze avond een einde. Een avond met gemengde gevoelens. Zo’n kleurenfeest is leuk, maar de veiligheid liet ernstig te wensen over.

[heading size=4 style=underline]Overall[/heading]Opvallend was dat zo’n 60-70% van de deelnemers minderjarig was. Een goede doelgroep om aan het bewegen te krijgen en te houden, maar de wat serieuzere hardloper (dan doel ik op de lopers die 4 kilometer een hoger tempo willen lopen dan wandelen) heeft hier eigenlijk weinig te zoeken. Voor ouders met (jonge) kinderen was dit een hele belevenis en een avontuur dat ze niet snel zullen vergeten. Al denk ik dat een route over een kaal en donker bouwterrein van 4 kilometer wandelend afleggen met (maar) 3 kleurstations toch aardig lang is. Het feestje na afloop was vooral voor de jongeren een leuke manier om het  weekend met je klasgenoten te beginnen.
De volgorde van de startgroepen vind ik verwonderlijk en levert onnodige gevaarlijke situaties op. Nu is een colorrun absoluut geen wedstrijd, maar als de organisatie aangeeft dat het parcours zowel hardlopend als ook wandelend afgelegd kan worden, dan wil ik wel kùnnen hardlopen. De route was overdag een prima (maar saai) parcours geweest. In het donker ronduit gevaarlijk. Meerdere mensen zijn gestruikeld en gevallen. Ik zelf heb serieus overwogen om op wandelen over te stappen, omdat ik geen hand voor ogen zag en al een paar keer bijna onderuit ging. Tel daar bij op de rondvliegende ledematen: armen, benen en hoofden vlogen de hele avond om me heen. Tijdens een obstaclerun heb ik minder lijflijk contact en krijg ik zeker minder klappen te verduren…

De sfeer was top en ik heb het echt naar mijn zin gehad. Een kleurigere start van het weekend kun je niet wensen. Voor ouders met kinderen en jongeren weet de organisatie een leuk evenement neer te zetten. Als wat serieuzere hardloper zou ik zelf toch niet nog een keer deelnemen aan de Color Rain. Ik denk dat ik niet helemaal tot de doelgroep behoor (zo voelde ik dat althans) en over de veiligheid en startprocedure heb ik een naar gevoel over gehouden. Dat kan beter.