Mit dem velo durch Berlin

Berlijn is één van mijn favoriete plekken op de wereld en ieder jaar kom er wel een keer. Dit jaar zelfs twee keer. In september voor de marathon van Berlijn en dit weekend was ik er voor de Velothon. Een lekker stukje fietsen door Berlijn, langs de Wannsee, onder Berlijn langs en via de snelweg weer terug naar de stad. Eitje toch?

[heading size=4 style=underline]Een goede voorbereiding…?[/heading]Laat dat eitje maar achterwege… Ik had totaal geen fietsvoorbereiding vanwege de marathon van Rotterdam en het chronische gebrek aan tijd. Plus ik ben een goed weer rijder en met de regen van de afgelopen weken weigerde ik om buiten op een fiets te gaan zitten verkleumen. Velothon kwam steeds dichterbij en ik had welgeteld 25 kilometer op de racefiets gezeten en dat was al ruim 1,5 maand terug… Nou ja, op goed geluk dan maar? Beetje zadelpijn kan ik wel handelen en op zich heb ik wel conditie van het lopen. Punt was dat we een bepaald gemiddelde moesten rijden om niet uit de toer gehaald te worden. Daar voorzag ik toch een risico…

[heading size=4 style=underline]Erleben Sie Berlin[/heading]Donderdag vertrokken ik met vriendlief, zijn broer en hun pa met de auto naar Berlijn. Aan de Hermanstrasse hadden we een ruim en mooi appartement gehuurd via Airbnb. Aan de ene kant keken we uit op de Hermanstrasse en via de achterzijde op het kerkhof. Rustigere buren kun je je niet wensen! Vrijdags werd vooral shoppend doorgebracht. We doorkruisten de stad, ontdekten weer dingen die we niet eerder ontdekt hadden, of net nieuw waren en vraten ons behoorlijk vol…
Zaterdag begon ik de dag met een 19 kilometer duurloop op Tempelhof. Niet te gek doen, de volgende dag moest ik de fiets op. De weersvoorspellingen waren alleen zooo slecht… Zaterdagavond begon het al met stortregen en voor zondag zag het er nog slechter uit. Terwijl iedereen in Nederland verging van de hitte zouden wij een barre, natte tocht moeten maken. Ik kreeg er steeds minder en minder zin in. Als iemand tegen me had gezegd dat ik er verstandig aan deed om niet te gaan, dan had ik daar maar wat graag gehoor aan gegeven!

[heading size=4 style=underline]Scheisse[/heading]Zondagochtend. Ik werd niet wakker van de wekker, maar van de kletterende zeikregen. Gadverdamme… Met een flinke dosis tegenzin werden de fietsspullen aangetrokken. Zo laat mogelijk vertrokken we van ons appartement naar de start bij de Brandenburgertor. Op dat moment had ik al een kleddernatte fietsbroek, had ik twee zwembaden in mijn schoenen en moest ik wel heel snel een paar foto’s maken om te voorkomen dat mijn telefoon verzoop. Om 9.40 uur konden wij van start.

[heading size=4 style=underline]Bangbüx[/heading]Eén van mijn grootste angsten op de fiets is het rijden in een peloton. Ik ben een einzelganger en wil overzicht hebben. Ik ben als de dood dat iemand een ruk aan het stuur geeft en mij omver botst. Ik vertrouw niemand… Maar er was geen groot peloton waar ik in belandde. Met een hardloopwedstrijd loop je jezelf helemaal klem, maar nu hadden we direct bij de start al best wel ruimte om normaal te kunnen fietsen. Oooo… dat was dus al een zorg minder! Maar het regende onophoudelijk. De eerste 15 kilometer gingen door Berlijn westwaarts richting de Wannsee. In Berlijn fietsen is leuk, want de weg van het gehele parcours was volledig verkeersvrij gemaakt. We reden dus over de brede wegen, waar je normaal als fietser niet kan rijden.

[heading size=4 style=underline]Kalte Fahrt[/heading]Buiten Berlijn reden we een prachtig bosrijk gebied in. Dit was genieten! Er zaten hier en daar een paar kleine klimmetjes en afdalingen. De bochten en de wel 50 hele meters kasseien werden met veel gefluit, borden, vlaggen en waarschuwingen aangekondigd. Met het natte wegdek nam ik geen enkel risico. Ik had ondertussen al ijskoude voeten en begon mijn kont al te voelen. Er volgde een lang en vooral niet zo prettig stuk. Vanaf kilometer 40, waar ik met veel moeite een energiereep naar binnen werkte, begon ik echt last te krijgen van de kou. We (mijn vriend en ik reden nog samen en hier en daar kwamen we een paar renners tegen) reden in open gebied tussen de velden door en via kleine dorpjes. De weinige supporters langs de weg doorbraken de stilte met oorverdovende aanmoedigingen en dorpsbarbeques. Maar mijn benen voelde ik nauwelijks nog. De kou uit mijn voeten was door mijn hele benen getrokken. Ik begon mijn coördinatie te verliezen en merkte dat ik richting onderkoeling ging. Het is dan ook niet motiverend om meerdere ambulances af en aan te zien rijden en mensen langs de weg te zien staan, wachtend op hulp. Ik was niet de enige die er doorheen zat. Ik zat ernstig in vertwijfeling. Of wachten op de bezemwagen, of doorrijden naar de verzorgingspost op 73 kilometer en daar uitstappen. Zo lang ik in beweging was, bleef ik in ieder geval nog een beetje warm. Ieder pedaaltrap was er eentje en bracht me dichterbij de verzorgingspost. Vriendlief hield me ondertussen in de gaten, of ik nog wel op de fiets zat en er niet af was gedonderd. Wat was ik blij dat we bij de verzorgingspost waren. En daar stond broer Mark ons op te wachten. Dat hadden we eigenlijk niet verwacht, dus nadat ik me vol had gepropt met veel drinken en fruit besloot ik toch maar om weer op de fiets te stappen. Ik was gelukkig niet de enige die me afvroeg waarom we dit voor ons plezier deden. Plezier had ik er even niet in.

[heading size=4 style=underline]Beinahe da[/heading]Het was nog ruim 45 kilometer maar ik voelde me in de beschutting van de verzorgingspost al snel opknappen. Gedrieën gingen we verder en ik kon achter hen uit de wind blijven. Eigenlijk begon nu ook de leukste deel van de route. We reden terug naar Berlijn en dat deden we via de snelweg! Hoe hilarisch is dat! Via de oprit voegden we in op een compleet lege (duuuh…) snelweg om vervolgens flink vaart te maken in ons treintje. De ene na de andere renner stierden we voorbij. De beroerde benen van het eerste deel deden nu wat beter hun werk, maar ik kon nu ook uit de wind blijven. Berlijn doemde op en we reden de bewoonde wereld weer in. Nog 25 kilometer en dan waren we bij de finish onder de Brandenburgertor. Het klonk nog zo ver, maar de laatste kilometers door de stad waren fantastisch. Over Tempelhof, door Kreuzberg en Mitte en langs allerlei bekende plekken en bezienswaardigheden. De laatste kilometer over Strasse des 17. Juni was zo mogelijk nog mooier! Of kwam dat door het vooruitzicht dat ik dan na 120 zeiknatte kilometers eindelijk gefinished was? Dat er een halve liter Erdinger op me stond te wachten? Of die dixie waar ik de laatste 30 kilometer zo reikhalzend naar uitkeek? Of dat ik toch een angst had overwonnen, namelijk het fietsen op een kletsnat wegdek? Ik denk alles wel een beetje.

[heading size=4 style=underline]Stolz?[/heading]De Strasse des 17. Juni was vrij leeg. Op een paar toeschouwers na was er geen publiek. Ik had het ook wel geweten. We finishten in de achterhoede van de toerders, maar dat interesseerde me geen bal. Ik had ook niet kunnen finishen, doordat ik niet eens van start was gegaan. Of doordat ik met een ambulance was afgevoerd als ik verder onderkoeld was geraakt of mezelf total loss had gereden. Het moet nog een beetje tot me doordringen dat ik best trots mag zijn dat ik zonder zadeleelt en fietskilometers in de benen in deze takke-omstandigheden 120 kilometer heb gefietst. Een out-of-the-comfortzone-actie, waarvan ik vooraf wist dat het zwaar zou worden, maar niet had gedacht dat ik mezelf zo zou tegen komen. Voor herhaling vatbaar? Ja! Zeg ik nu volmondig. Al hoop ik wel dat de weergoden ons heel wat beter gezind zijn…