Rock down to Electric Avenue

Met de modder nog op plaatsen die je niet wilt weten, omdat ik ’s ochtends Strong Viking had gelopen, stond ik zaterdagavond op het NDSM terrein in Amsterdam tussen allemaal mensen met hysterische kleding en knipperende lichtjes. Van het ene uiterste naar het andere zou je kunnen zeggen. Wat ik daar deed? Het Electric Run feestje van Net5 mee beleven.

[heading size=4 style=underline]Electric feestje[/heading]Net5 bestaat 15 jaar en ter gelegenheid daarvan haalde Net5 de Electric Run naar Nederland. Binnen no time was deze funrun uitverkocht, maar ik was een lucky bastard en mocht voor Stoere vrouwen sporten gaan reporten.
Vanwege het mooie weer was het terrein een uur eerder open dan in eerste instantie gepland en om 17.30 stond ik op een festivalterrein, dat al afgeladen vol was met mensen. Wie niet onder de neonschminck zat of felgekleurde kleding aan had met het liefst 3 kilometer aan kerstverlichtingsnoer om zich heen gewikkeld, viel op. Nu had ik wel een erg opvallende legging aan, maar ik voelde me toch een beetje kaal.

[heading size=4 style=underline]Episch[/heading]Iedereen kreeg bij de entree een kleur startbandje. Ik had een groene en kon daarmee in de eerste startgroep plaatsnemen. Vanaf 19.00 kon ik het startvak in, waar ik samen met de dames van Hiphardlopen.nl wachtte tot het donker genoeg werd om te kunnen starten. We werden ondertussen vermaakt door de DJ die zijn platen voor onze neus stond te draaien en verlichte dansers. Het hele startvak deinsde op en neer. Naarmate de schemering toe nam, lichtte de omgeving om ons heen op. De speaker had de grootste lol en vond het nu al episch. Dit was geen doorsnee hardloopevenement begon ik te merken. Veel mensen stonden te roken in de rij… Eeeehh…. Wat? Ja dat dus.
Tegen de klok van 20.00 uur was het donker genoeg en werd de eerste wave weg geschoten. Wij zaten in de derde wave. Langzaam kwam de stroom op gang en begaven we ons in de lichtwereld van de Electric Run, die gedurende 5 kilometer op ons netvlies gebrand zou worden.

[heading size=4 style=underline]Breakfastrun[/heading]Geen doorsnee hardloopevenement was een understatement. Meteen na de start al de hele weg vol liep met wandelaars. Alhoewel de organisatie er op had aangedrongen links te wandelen, hield geen kip daar rekening mee.  Daarnaast had de organisatie de wandelaars gevraagd in een later startvak te starten. Onbegonnen werk als je met je kinderen hier aan deel wilt nemen. Nog meer onbegonnen werk als je door de organisatie een startgroep toegewezen kreeg. Wie vroeg aanwezig was startte ook als eerste. Tel daarbij op dat de alcohol al rijkelijk vloeide op het festivalterrein en de meeste deelnemers nooit verder dan de naar de bushalte gehold hadden. Ik was daarom blij dat ik al in een vroege wave zat. Ik kon nog redelijk over het parcours heen dribbelen, dwars door de neonbelletjes uit de bellenblaas en dansend op de beat van de muziek. Hier en daar even stoppen voor foto’s en filmpjes, want het was een mooi gezicht, al die verlichte mensen over het parcours.
[heading size=4 style=underline]Surrealistisch[/heading]De eerste wereld waar we doorheen kwamen was de Electric Avenue. Tussen verlichte wanden onder de vrolijke tonen van het toepasselijke Electric Avenue van Eddy Grant bleven de meeste mensen even staan om foto’s te maken. De volgende wereld was Neffmau5 Land. Verlichting kleurde de bomen waarin gekleurde lampionnen liepen. De weg was middels hekken in tweeën gesplitst en de eerder gestarte lopers kwamen ons tegemoet lopen. Een stroom bewegend licht kwam je tegemoet.
We naderden het surrealistisch Electro Rainforest waar paraplu’s in de verlichte bomen hingen. Umbrella schalde door de speakers. Via de Rainbow Road kwamen we weer parallel te lopen aan de later gestarte lopers. Zo mogelijk was het nog drukker op het parcours en daarmee nam de massa van bewegend licht toe. De finish kwam in zicht. Via de Delta Station belandden we weer op het festivalterrein. Die was nu half leeg, omdat een deel van de mensen op het parcours was en de rest stond te wachten om te kunnen starten. Duizenden mensen verlichtten op dat moment het NDSM terrein en de directe omgeving. Het is bijna onmogelijk om te beschrijven hoe bijzonder dat er uit ziet.
Zo langzaamaan druppelde de lopers binnen op het festivalterrein, waar vervolgens een groot eindfeest werd gevierd. Niet voor mij, ik moest er de volgende dag op tijd weer uit en ging op tijd naar huis.

[heading size=4 style=underline]Nasmaakje…[/heading]Al met al heeft de organisatie een leuk evenement neer gezet. De aankleding was geweldig, surrealistisch en fantastisch en het publiek nog hysterischer en dat leverde een bijzondere ervaring op. Iedereen had wel enigszins moeite, of een heleboel moeite, gedaan zich te kleden naar het thema. En wie zich een beetje bloot voelde zonder paint en flikkerende lichtjes, kon ter plekke in de merchandise stand van alles kopen. En daar zit meteen een punt van kritiek: het was allemaal schreeuwend duur. Niet alleen de entree kostte al het nodige, maar eten en drinken mocht niet meegenomen worden. Wie wat wilde drinken of eten moest daarvoor diep in de portemonnee tasten, evenals voor de huur van een kluisje om van de merchandise maar niet te spreken. Nu is er een goed doel verbonden aan de Electric Run en hoop ik dat er door alle catering en goodies veel geld naar Stop Aids Now gaat.

Filmpje van Electric Run