I’m (a)live!

Over twee maanden sta ik aan de start van het Wereldkampioenschap Obstacle Course Racing. Precies tien maanden geleden lag ik in een nogal rare houding op de grond na een val en had ik niet durven dromen dat ik daar weer zou staan. Hopen? Ja. Maar was het realistisch? Dat was een grote vraag.

[heading size=4 style=underline]Up and down[/heading]Het afgelopen jaar kende veel downs en gelukkig ook veel ups. Maar hiervoor heb ik heel wat geduld op moeten brengen (en geloof me, dat is niet mijn sterkste punt). Het was absoluut geen makkelijk  jaar. Liever een jaar dat ik snel wil vergeten. Gelukkig nemen de ups de overhand van de downs en heb ik het gevoel nu eindelijk fysiek en mentaal te groeien. Te groeien naar mijn volgende WK-deelname. Twee WK-deelnames om precies te zijn.

[heading size=4 style=underline]Twijfel[/heading]Een langslepende beenblessure opgelopen tijdens de Marathon van Berlijn. Keihard op mijn rug vallen tijdens het WK OCR vorig jaar. En dan zien met een partij fysiotherapie, dry needling en andere martelingen je lichaam weer op orde te krijgen en tegelijkertijd op een totaal andere manier gaan trainen om jezelf klaar te stomen voor WK-maand oktober. Hoe vaak heb ik niet op het punt gestaan de handdoek in de ring te gooien! Maar dan baalde ik weer van mezelf en mijn gebrek aan doorzettingsvermogen. Het eerste wat ik vorig jaar na het finishen op het WK tegen mezelf zei was: ‘volgend jaar neem ik revenge’. Om die revenge te kunnen nemen moet ik wel wat doen. Dat gaat niet vanzelf, het is niet vanzelfsprekend. Daarvoor moet gewerkt worden. Hard gewerkt. Harden the fuck up.
Ik ging gerichter trainen. Begon in november rustig aan met Crossfit. Heel rustig aan, bang de rug verder te vernielen en onder strikte begeleiding. In januari kwamen daar de survival- en bouldertrainingen bij. Fysiek heb ik de afgelopen maanden een enorme groei doorgemaakt. Het hardlopen bleef alleen een heikel punt. Die beenblessure duurde langer dan ik had verwacht. Ik gaf mezelf een deadline. Als ik in juli niet aanzienlijk verbetering zie voel, dan moet ik het WK uit mijn hoofd zetten. Als ik niet eens fatsoenlijk kan lopen, maak ik alleen maar meer kapot. Gelukkig sloeg net op tijd de behandeling aan en ben ik vorige week bij de fysiotherapeut ontslagen voor zowel mijn been als mijn rug! Het is niet dat ik volkomen pijnvrij ben, maar vergeleken met wat het was, is het een wereld van verschil. En dat verschil is groot genoeg om de knop definitief om te zetten: ik ga naar het WK!

[heading size=4 style=underline]Two times[/heading]Niet één WK dus, maar twee… Tijden de Spartan Races in Keulen kwalificeerde ik me voor de Spartan Race Worldchampionships op 3 en 4 oktober nabij Lake Tahoe in de Verenigde Staten. Twee WK’s in oktober, beide in de VS… Hoe kan ik nog meer revenge op mezelf nemen dan aan deze beide WK’s deel te nemen? Ik ruik een uitdaging. En laat ik daar nu van houden!

[heading size=4 style=underline]Nervous breakdown[/heading]Maar dan begint het meteen te kriebelen… Zenuwen… Kan ik dit wel? Wil ik dit wel? Dùrf ik dit wel? Die val is niet in de koude kleren gaan zitten. Ik heb zelfs valangst ontwikkeld sinds het WK OCR! Dat merkte ik bijvoorbeeld aan de manier hoe ik krampachtig in de boulderroute hing en niet durfde los te laten om vervolgens volledig verzuurd raken, te vallen en… een zachte landing te maken… Maar ondertussen ging ik zowat over mijn nek van de stress. Ook tijdens obstacle runs hield die angst me aan de grond genageld. Bij Strong Viking werd ik meerdere keren met mezelf geconfronteerd en was ik uiteindelijk teleurgesteld in mezelf dat ik in de wedstrijden enorme moeite had met bepaalde obstakels. Ben ik wel WK-waardig?

[heading size=4 style=underline]Use it[/heading]Ik heb zeker nog stappen te maken voordat ik in oktober bij de Spartan Race WK en WK OCR aan de start sta, maar ik heb er alle vertrouwen in dat ik er op mijn best sta. Dàt is het moment om te shinen, de weg er naar toe is om te leren. Een betere voorbereiding dan vorig jaar, sterker dan vorig jaar, ik weet wat me te wachten staat en die angst? Heb je niet een beetje angst nodig om te presteren? Is die adrenaline nou niet juist de drijfveer in de mens om alert en scherp te zijn, te kunnen focussen op dàt wat je mòet doen?

[heading size=4 style=underline](A)live[/heading]Die angst gaat me niet tegen houden. Maar om überhaupt aan beide starts te kunnen staan is nog een opgave. Daarom staat sinds maandagavond mijn crowdfundingscampagne live, waarmee ik hoop de kosten voor beide WK’s te kunnen dekken. Het leuke is dat ik voor een donatie echt supergave tegenprestaties aan kan bieden! Jij kunt mijn WK-avontuur van dichtbij mee maken. Niet met alleen updates, maar bijvoorbeeld ook met trainingen (onder andere boulderen, of obstacle training), een kaartje vanaf de WK’s, of ik neem een leuke WK-goody voor je mee en maak kans op een bijvoorbeeld een conditietest bij Energylab!  Dus check even of er een leuke tegenprestatie bij zit! Heb jij zelf een idee, neem dan even contact met me op en ik kan een maatwerkpakket aanbieden.

Dit filmpje is trouwens het (mag ik zeggen fantastische) resultaat van een dagje filmen bij Flevonice. Jan Maarten en vriendlief vormden een pro-filmteam en lieve Ludy zorgde er voor dat alle details tot in de puntjes verzorgd waren en legde de hele dag achter de schermen vast. Ik kan jullie niet genoeg bedanken!! Flevonice was ook de perfecte gastheer. Dank jullie wel!