Op weg naar Colours by the Sea

Wie dit meisje is? Dit is Elise 2.0. Zij gaat op 7 juni deelnemen aan Colours by the Sea. Wat ik daarmee te maken heb? Haar lieve vriendin ‘Els’ deed in januari mee aan de prijsvraag waarbij ik twee startbewijzen voor Colours by the Sea mocht weg geven. Met haar humoristische verhaal over haar Pierre, de depressieve parkiet, die zich groen en geel ergerde aan zijn verenkleurtje, won ze de twee kaartjes. Het verhaal van Pierre was verzonnen, maar daarentegen zal Elise, een half jaar na haar longtransplantatie, deelnemen aan de 5 kilometer lange colourrun in Vlissingen met een gewonnen startbewijs. Deze week verscheen er een boeiend interview met Elise  in de PZC.

[heading size=4 style=underline]Elise 2.0 kan de wereld weer aan[/heading]Op Nieuwjaarsdag onderging Elise een longtransplantatie. “De donor heeft me mijn leven terug gegeven.”

Een jaar geleden was lopen naar de wc al een zware opgave. Nu staat Elise Moll (21) uit Vlissingen op de deelnemerslijst van Colours by the Sea, op 7 juni in Vlissingen, waar ze gaat proberen vijf kilometer hard te lopen. En dat met de longen van een donor, die van haar een ander mens hebben gemaakt. “Voor mij is 1 januari nu mijn tweede verjaardag, de dag waarop Elise 2.0 is geboren.”

Het is nauwelijks te geloven dat het pas drieëneenhalve maand geleden is dat ze een dubbele longtransplantatie onderging. Ze is energiek, heeft een blos op haar wangen, gaat regelmatig wandelen met puppy Yip en maakt volop plannen voor de toekomst. De kenmerkende zware hoest is verdwenen.

Als kind wist ze al dat ze cystische fribose had, taaislijmziekte. “Ik was vaak ziek, had regelmatig een longontsteking, maar kon wel alles doen, zoals sporten. Toen ik een jaar of vijftien was, merkte ik dat het snel slechter ging. Bij basketbal was ik ineens niet meer de snelste, maar de langzaamste. Ik kon ook niet meer een hele wedstrijd volhouden.” Ze werd steeds vaker ziek en haar longcapaciteit ging zo fors achteruit dat ze vier jaar geleden op de wachtlijst voor donorlongen kwam. Toch bleef ze zo veel mogelijk een ‘gewoon’ even leiden. Ze wist haar schooldiploma te halen. “Vriendinnen gingen daarna studeren aan de HZ. Dat kon ik niet, maar ik ging wel op donderdagavond met ze op stap. Ik was student zonder studie. Je probeert toch de normale dingen te doen. En als het niet meer ging, vonden we wel een oplossing waardoor het toch lukte.”
Vorig jaar verergerde haar situatie. Ze kreeg permanent zuurstof, had vaak koorts en haar hart begon te protesteren. Elise werd eind april in het ziekenhuis van Rotterdam opgenomen en kreeg de status ‘hoog urgent’. “Dan kom je boven aan de wachtlijst in Nederland, in jouw categorie.”
Toch duurde het nog acht lange maanden voordat er geschikte longen beschikbaar kwamen. “Dat heeft te maken met het orgaantekort. Er waren momenten waarop ik dacht: die longen moeten nu heel snel komen. Als de artsen op andere tijden dan gebruikelijk op mijn kamer kwamen, dat ik meteen: er zijn longen.”
Tijdens de jaarwisseling mocht ze even naar huis. Om twaalf uur keek ze naar het vuurwerk. “Iemand vroeg of ik last had van de rook. Ach, zei ik, die longen worden toch vervangen.”
Diezelfde nacht belde de arts. “Gelukkig nieuwjaar, zei hij. Ik dacht: goh, wat sympathiek. Toen wei hij: er zijn longen voor je.” Even later kwam de ambulance. “Het was een beetje onwerkelijk. Een nieuw jaar, nieuwe longen, een nieuw leven”.

Nieuwjaarsochtend was de transplantatie. Een riskante operatie. “Je neemt afscheid van je familie, maar zo voelt het niet. Het was eigenlijk best gezellig”. Aan het eind van de middag kreeg de familie te horen dat de operatie was geslaagd. “Ik heb later de foto’s gezien van mijn oude longen. Die zagen er echt vies uit, een soort opgedroogde spons.”
Afgezien van een kleine complicatie verliep haar herstel voorspoedig. Vijfenhalve week na de transplantatie mocht ze het Erasmus MC, waar ze in totaal ruim negen maanden had verbleven, al verlaten. “Ik ging er lopend uit, zonder slangen, zonder benauwdheid, zonder problemen. Thuis in Vlissingen hing een spandoek: Elise welkom terug, zonder hoest, zonder kuch.”
Ze heeft haar toekomst terug. “Ik wil met een opleiding beginnen, op mezelf gaan wonen en mijn eigen geld gaan verdienen. Dat is nu allemaal weer mogelijk. De donor heeft mijn leven, dat jarenlang min of meer in de wacht heeft gestaan, teruggegeven. En dat van mijn familie. Die konden ook geen kant op, durfden bijvoorbeeld niet op vakantie. Nu kunnen we alles weer.”
Wiens longen ze nu draagt zal ze nooit weten. “Dat is volledig anoniem. Gemiddeld gaan ze tien jaar mee. Ik hoop dat het langer zal zijn. Ik probeer er in elk geval zo goed mogelijk voor te zorgen.”

Van ‘Els’ had ik al beknopt het verhaal van Elise vernomen, maar door het interview met Elise 2.0 ben ik best geroerd. Hardlopen is voor mij bijna een vanzelfsprekendheid. Ik heb een gezond lijf en besef me iedere dag weer dat ik daar ongelooflijk veel mazzel mee heb. Daarom wil ik Elise en haar vriendinnen heel veel succes en vooral heel veel plezier wensen op 7 juni tijdens Colours by the Sea. Ik hoop dat ik jullie in real life tegen kom in de mensenmassa!