Runnin’ tattoo: Anna

Toen ik in 2008 op de Weegschaal stond en er toch wel een kilo of 9 bij telde, wist ik dat ik iets moest doen. Ik zou gaan trouwen, op een strand en wilde dat wel in een strak lijf doen. Binnen de kortste keren was ik 10 kilo afgevallen. Maar het lopen bleef. Nu loop ik wegwedstrijden maar ook trails. Mijn favoriete afstand is de 10 mijl. Deze liep ik laatst in Antwerpen en was in één woord geweldig. De organisatie, de sfeer, het opdelen van de wedstrijd in waves met een half uur zodat het parcours heel rustig bleef. Kunnen ze in Nederland nog wat van leren!
Hoewel ik wel meer tattoo’s heb, heb ik één hardloopgerelateerd. Mijn lichaam is een soort afschildering van belangrijke gebeurtenissen in mijn leven. Zo heb ik (echte, maar dan verkleind) voetafdrukken van mijn 3 kids op de zijkant van mijn buik staan, een Thaise tattoo op mijn pols (daar ben ik getrouwd met de liefde van mijn leven) en heb ik een hele grote met wegvliegende vogels en de tekst “adventure awaits” op mijn rug, die symbool staat voor een toekomst die er mag zijn.
De reden dat ik mijn hardlooptattoo heb laten zetten is denk ik vrij cliché, maar rennen is voor mij een redding geworden. Ik ben de afgelopen jaren vrij ziek geweest en op de een of andere manier hield rennen mij op de been. En dat mag “gevierd” worden. Overigens ben ik nu helemaal genezen en ren ik gewoon lekker door!
Ik heb lang gezocht naar wat ik wilde. Ik vond dat heel moeilijk en heb overal gezocht. Via Pinterest kwam ik er vooral achter wat ik niet wilde. Heel even speelde ik met de tekst “put Asics here” tot ik toch de overstap via Nike naar Adidas maakte. Door mijn werk als fotograaf en ontwerper ben ik gek geworden op teksten. Ik heb heel lang gezocht naar een goed font en deze uiteindelijk gevonden in deze letters. Het font? De doodsimpele Helvertica Neue.
Hoewel hij verstopt blijft bij het rennen, is het zomers volledig duidelijk wat mijn hobby (en nu dus ook werk) is. Slippertjes draag ik dus graag maar ik zoek ook schoenen met een opening zodat je hem ziet. Ik heb een paar supermooie zwarte slingbacks waar je de tattoo nèt ziet. Hoe cool is dat? Hardlopen is mijn allergrootste hobby. Een dag niet gelopen is een dag… Afijn. Sinds ik afgelopen april mijn certificering heb gehaald, heb ik naast fotografie ook iets gemaakt van deze hobby en begeleid ik nu twee, binnenkort drie groepen in Leidschenveen met hardlopen. Ik neem altijd mijn spullen mee op vakantie, waar die ook heen gaat. Alleen het lopen in Marrakech vind ik lastig vanwege de luchtvervuiling.
Al mijn tattoo’s zijn gezet door dezelfde man, Sebas, van Tattoo Scheveningen. Doordat Sebastiaan in 2002 mijn eerste zette, daarna in 2004 de volgende (laatste voetje), in 2010 de Lotus op mijn pols, in 2012 de vogels en in 2013 deze tattoo, zijn we samen “gegroeid”. Ik heb hem steeds beter zien worden in zijn werk en hij kon ook feilloos een half gemaakt ontwerp van mij tot iets prachtigs maken.
Ik krijg voornamelijk leuke reacties op mijn tattoo’s; de meeste mensen vinden het wel leuk. Mijn moeder daarentegen… Die grote op mijn rug was nog het meest besproken. Hoewel hij in eerste instantie mijn hele rug zou beslaan, heeft mijn man dat een beetje weten te downtunen naar dat wat hij nu is. Het had trouwens ook teveel pijn en tijd gekost denk ik. Overigens deed deze RUN.-tattoo nog het meest pijn van alles wat ik heb laten zetten! Hij moet eigenlijk nog een keer gekleurd worden, maar daar zie ik toch een beetje tegen op.
Hoe dan ook: tattoo’s zijn verslavend. Ik denk soms nog wel eens aan wat kleur in mijn verder vrij grafische inkt. Maar ik ben net 40 geworden en vind het voor mezelf toch wel een beetje tijd om te zeggen “enough is enough” Nu kan ik me nog wel redelijk vertonen (ook met die grote) maar als ik straks 50 ben, wil ik niet dat mensen denken o my god, kijk die daar…