Runnin’ tattoo: Wouter

Hardlopen kan levens veranderen. Voor veel mensen is de motivatie om te gaan hardlopen gerelateerd aan gezondheid. Vervolgens worden ze gegrepen door het hardloopvirus, raken verslaafd en ontwikkelen een passie voor het hardlopen. Hardlopen is niet meer weg te denken uit hun leven en voor de momenten dat je net even een stukje motivatie mist, heeft ieder zijn of haar eigen methode. Een tattoo? Ja, ook een tattoo kan motiverend werken. Een enthousiast mailtje van Wouter leverde dit mooie verhaal op.

[heading size=4 style=underline]Wouter[/heading]Hij is comedian, treedt regelmatig op en vindt ook nog de tijd om te trainen! Al is dat wel eens anders geweest. Zijn verandering in levensstijl leverde hem zijn tatoeage op.

Wouter liet zijn tattoo in november 2012 zetten. En de reden?
“In 2005 bedacht ik voor het eerst dat ik ooit wel eens een marathon zou willen lopen. Maar, dat leek me toen onmogelijk. Ik was te dik, dronk teveel, blowde teveel, rookte teveel en zat letterlijk en figuurlijk niet lekker in mijn vel. Ik vertelde daarom niemand dat ik marathonambities had.
Toen ik in 2006 een leuke vriendin kreeg en lekkerder in mijn vel zat, besloot ik wat aan mijn gezondheid te gaan doen. Ik ben gaan hardlopen om af te vallen. Ik stopte met roken en ging minder drinken en blowen. Langzaam maar zeker groeide het besef dat een marathon binnen mijn mogelijkheden lag. Door verschillende blessures kwam het er steeds niet van om verder te trainen dan een halve marathon of 10 Engelse mijl.
Omdat ik erg druk was met werk en optreden kwam er van lopen steeds minder. Begin 2012 zat ik steeds minder lekker in mijn vel. Ik ging na waardoor dat kon komen en kwam tot de conclusie dat ik het lopen miste. Ik besloot dat het tijd was om een marathon te gaan lopen. Ik koos voor de marathon van Amsterdam, zodat ik mijn eerste marathon in vertrouwde omgeving zou lopen. Ik zocht een trainingsschema, zette voor twintig weken vooruit de trainingen in mijn agenda en nam me voor geen enkele training over te slaan. Ik trainde ’s ochtends rond zonsopgang als ik overdag moest werken en ’s avonds optreden. Ik liep in de regen, wind en felle zon. Mijn schoenen gingen mee op vakantie. Met The Stick, doe-het-zelf massagevideos van Youtube en bezoeken aan de sauna hield ik blessures buiten de deur. De laatste twee maanden voor de marathon dronk ik in totaal vijf glazen alcohol. Niets zou me er van weerhouden die marathon te lopen.

Op 21 oktober 2012 was het zover. Samen met 13.000 andere lopers vertrok ik vanuit het Olympisch Stadion. De eerste 30 kilometer gingen heerlijk, toen werd het zwaarder. De laatste kilometers waren zo zwaar maar ik was te dichtbij, letterlijk en figuurlijk, om op te geven. De mensen langs de weg hielpen me verder met hun aanmoedigingen en spandoeken. Een man had een bord met de slogan ˜Pain is temporary, pride is forever”. In het stadion wist ik er nog met moeite een eindsprintje uit te persen. Moe, maar heel erg blij kwam ik over de finish in 3.43.25! Twee weken later heb ik deze tattoo laten zetten.

Deze tattoo herinnert mij er elke keer weer aan dat ik meer kan dan ik denk, als ik er maar volledig voor ga. Hij staat niet alleen voor het lopen van de marathon, maar ook voor het veranderen van mijn leven en leefstijl en alle positieve dingen die me dat gebracht heeft. Op moeilijke momenten geeft hij steun, omdat ik dan terugdenk aan wat ik heb bereikt. Soms geeft dat net het duwtje om toch te gaan trainen terwijl ik liever op de bank blijf zitten.

Ik heb het ontwerp zelf bedacht, ik heb lang gezocht naar een lettertype dat ik echt mooi vond. Ik wilde een strakke maar klassieke uitstraling. Het gaat mij om het symbool van de marathon en niet specifiek om de marathon van Amsterdam. Daarom wilde ik geen plaats of tijd erbij.

Veel mensen reageren erg positief, zeker als ze het verhaal erachter horen. Heel af en toe vinden mensen het raar en dat kan ik begrijpen. Getatoeëerde getallen roepen bij sommigen herinneringen op aan de Tweede Wereldoorlog. In Auschwitz werden tussen 1942 en 1944 kampnummers op de linker onderarm getatoeëerd ter identificatie. Gelukkig heb ik de vrijheid om zelf te kiezen wat ik waar en hoe laat zetten. Ik heb expres gekozen voor Amerikaanse afstandsnotatie, dus met een punt ertussen. Daardoor is het, voor mij, wezenlijk anders dan een ‘nummer’. Omdat het op een andere plaats staat en in een andere stijl is, staat het voor mij ver af van de gruwelpraktijken van de Tweede Wereldoorlog.

Heb jij je passie op je huid laten vereeuwigen en wil je jouw verhaal delen? Stuur mij dan een berichtje!