Gear, gadgets en lifestyle

Trip Down Memory Lane: Desiree Zwaga

Geen idee wat je met je stapel startnummers moet doen? Ik heb de logeerkamer er mee behangen. Desiree pakt het anders aan: zij heeft een plakboek gemaakt, waarin ze haar startnummers en foto’s plakt. Op de vraag of zij voor de Trip Down Memory Lane haar plakboek wilde delen kreeg ik een hijgerige ‘ja’… We liepen op dat moment namelijk samen de halve marathon in Eindhoven en leuterden er op los!

[heading size=4 style=underline]How we met[/heading]Nadat we elkaar een paar weken eerder voor het eerst ontmoetten tijdens de Tough Dirt Run, leerden we elkaar nog beter kennen in de stromende regen in Eindhoven. Desiree is geen mietje. Ze loopt nog niet zo lang, maar de wedstrijden die zij loopt, laat menig geoefende loper links liggen! Obstacleruns zijn veruit favoriet, maar een halve marathon? Daar draait ze haar hand ook niet voor om. Haar startnummers plakt ze in een album, waar ze haar eindtijd en de afstand bij schrijft. Op de andere pagina prijken foto’s uit de wedstrijd. Een hele leuke manier om zo je startnummers en mooie herinneringen te bewaren! Mijn vraag aan haar was of ze een paar foto’s van het album kon maken. Over haar 3 wedstrijden die de sterkste indruk hebben gemaakt schreef ze onderstaande verhalen. Wil je meer van Desiree lezen? Volg dan haar blog Idontspeakvogue.

[heading size=4 style=underline]Mud Masters[/heading]Dé mudrace van de Benelux, dus een race waar ik best hoge verwachtingen van had. Dat wordt 12 kilometer afzien. Obstakels waren echte uitdagingen, in tegenstelling tot een paar andere races die ik heb gedaan. Veel modder, veel water, top! Het werd zeker een race waar ik een aantal angsten heb moeten overwinnen, en ook echt trots op ben dat ik dat heb gedaan. Gewoon gaan en volgend jaar de 18 kilometer.
foto 1
[heading size=4 style=underline]Tough Dirt Run[/heading]
Een 17 kilometer obstakel-run leek me een leuke training en opwarming voor de halve marathon die een week later op de agenda stond. Als ik deze kon uitlopen dan lukte die 21,1km ook wel. Deze afstand heb ik ook echt onderschat. Ik had al eens een race van 15 kilometer gelopen, en de week daarvoor een van 12 (zie Mud Masters). Deze gingen beide redelijk soepel, dus ach, waarom deze niet? Daar kwam ik al snel achter. Veel heuvels, veel los zand maar gelukkig veel water. Persoonlijk vind ik dit altijd het meest relaxend, omdat je dan alleen je armen kunt gebruiken en je benen even rust kunt geven. Na de eerste kilometers was ik al kapot en was er al over aan het nadenken om na het eerste rondje van 8,5k er een punt achter te zetten. Totdat ik op ongeveer 6 of 7 kilometer Marjol inhaalde, een vrouw die het zelfde tempo had. Ook zij had het eigenlijk al helemaal gehad en wilde het voor gezien houden na het eerste rondje. Toch wilde ik doorgaan zodra het eerste rondje voltooid was. Opgeven gaan we niet doen! Ik sprong het water weer in, op weg naar die 17 kilometer. Ik keek achterom en zag dat Marjol achter me aan kwam. Ook zij had besloten gewoon door te gaan. Deze tweede helft ging ineens een stuk soepeler, vooral omdat we nu wisten hoe, wat en waar. De laatste 500 meter schoot de adrenaline door me heen en heb een sprint getrokken. Ik kwam over finish, en die was stiekem een beetje emotioneel. Did it!
foto 2
[heading size=4 style=underline]Lage Landen halve marathon[/heading]
Dit was mijn allereerste halve marathon. Ik had nog nooit zo ver gelopen, en al helemaal niet op asfalt. Had me er destijds in een opwelling voor ingeschreven, zoals altijd. In eerste instantie zouden twee vriendinnen meedoen, maar die haakten last-minute helaas af. Niet getraind, maar ja, ik ook niet. Gelukkig besloot Andrea mee te doen. Wat voor mij een hele uitdaging voor mij zou zijn, was een training voor haar. Halverwege haalde ze me in en hield me gemotiveerd en gehydrateerd. Daarnaast propte ze me vol met banaan en sinaasappel zodat ik mijn energie een beetje op pijl kon houden. Drinken tijdens het lopen lukt me nog niet, dus bleef elke keer een paar seconden staan om het naar binnen te gooien. Na 18k had ik het echter helemaal gehad en wilde alleen maar over die finish. Gelukkig kwamen we na één of twee kilometer weer in de binnenstad en wist ik dat het niet lang meer zou duren. Ineens vlogen mijn benen en trok ik een sprintje van een paar honderd meter, misschien wel een halve kilometer. Toen werd het ineens zwaar. Waar was die finish? Toen die eindelijk in mijn blikveld kwam, leek het net of die maar niet dichterbij kwam. Tranen over mijn wangen toen die boog uiteindelijk gepasseerd was. Ruim onder mijn voorspelde tijd ook nog. Deze wedstrijd is dusverre mijn grootste mijlpaal en ik zal volgend jaar zeker weer meedoen!
foto 3
[heading size=4 style=underline]Jouw verhaal?[/heading]Wil je net als Desiree jouw verhaal delen? Haalde je je doel op een haartje na net niet of liep je je droomtijd? Kun jij door de hoeveelheid aan bewaarde medailles en startnummers je muren niet meer zien? Heb jij een bijzondere, trouwe supporter, die bij iedere wedstrijd komt kijken? Of krijg je nog het schaamrood op de kaken als je terug denkt aan die domme actie, die iedereen kon zien en die door de speaker nog even werd gedeeld voor wie het nog niet had gezien?  Stuur mij dan een berichtje o.v.v. TDML.
Foto’s en teksten van de 3 wedstrijden zijn van Desiree.

2 reacties

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!