Trip Down Memory Lane: Mariska Timmer

Op mijn oproepje om je verhaal in te sturen voor Trip Down Memory Lane heb ik al hele leuke reacties mogen ontvangen! Hier het mooie verhaal van Mariska Timmer, een medaille-bewaar-hater, maar bovenal een hardloper in hart en nieren, die zich graag inzet voor een ander.

[heading size=4 style=underline]Geldverspilling[/heading]Ik moest erg lachen om de foto en de oproep van Andrea. Ik vind medailles onzin, gooi ze weg en roep vaak: wat een geldverspilling om die dingen te maken. Geef het geld aan een goed doel,  aan een dakloze. De medailles verdwijnen ergens in een la of verdwijnen bij mij in de prullenbak. GELDVERSPILLING dacht ik elke keer weer, Door de oproep en de grappige foto, die meteen mijn aandacht trok was mijn intresse gewekt. Wat leuk medailles en startnummers als behang, hoe vet zeg. Opeens zei een stemmetje : jah jij hebt die gewoon in de kliko gegooid. En wat bleek, toen ik erover ging praten met andere loopmaatjes: heel veel mensen bewaren medailles en startnummers en eigenlijk klopt het ook zoals omschreven werd. Elke medaille heeft zijn verhaal en zijn herinneringen. Opeens moet ik glimlachen dat ik afgelopen jaren ook 2 medailles bewaard heb en ze niet weggegooid hebt. Terwijl ik heel veel loopjes liep dit jaar en vele startnummers en medailles kreeg bij allerlei loopjes. Waarom deze 2 dan wel bewaren en de andere weggooien? Omdat deze medailles staan voor een mooi moment, een trots moment, een vrolijk moment. Een moment van inzicht.
Ondertussen ben je vast benieuwd van welke wedstrijden dit is?
– Meerhoven24, een 24 uurs estafetteloop met een team  www.meerhoven24.nl
– En de kids run van de marathon van Eindhoven  www.marathoneindhoven.nl

[heading size=4 style=underline]Meerhoven24[/heading]Wat was er zo bijzonder aan Meerhoven24 dat ik als “medaille-bewaar-hater” deze medaille bewaarde?
Het evenement bestaat uit het in teamverband rondjes te lopen voor stichting Make a Wish. Niemand doet mee om een snelle tijd neer te zetten, te presteren of een tijd te verbeteren. Alles draait juist om samen doen. Elkaar motiveren, verschillen zijn er niet meer tussen beginners en gevorderden. Daarnaast is dit evenement in 4 jaar tijd uitgegroeid tot een groots evenement, waaraan ik elk jaar meedeed. Afgelopen jaar was ik team captain van de groep, vooraf gaande vergt dit een organisatie, planning, enzovoorts.

Tijdens het evenement bleek dat ik de zondagochtend bij de briefing met alle teamcaptains van alle teams goed nieuws kon melden over ons team.  Er waren bij de andere teams veel mensen geblesseerd geraakt, moe, niet fit, hadden moeten stoppen, enzovoorts. Maar ons team liep als een geoliede machine (weliswaar moe en gaar) maar geen blessures of uitvallers. Trots op het doorzettingsvermogen, trots op het feit dat wij het meeste geld binnen hadden gehaald van alle groepen, trots op de samenwerking van de groep lopers. Maar bovenal trots op het evenement Meerhoven24. Vrijwilligers die hard gewerkt hadden aan  een super cool evenement. Ik keek om me heen en zag overal mensen , mensen die de ander voorop stelde, niet zichzelf, niet hun loopprestaties, niet hun eigen ego. Maar wensen mogelijk maken van zieke kinderen.

En dan is daar dan eindelijk na 24 uur lopen, moe zijn, doorzettingsvermogen HET MOMENT. Het allerlaatste rondje als groep samen lopen en binnengehaald worden door publiek, mede RTN-ers (Running Team Notenboom), lopers en andere teams. Alsof we helden waren, alsof we iets machtigs hadden gedaan, iedereen was trots! Nog net even voor dit rondje op de foto. Iedereen uitzinnig van blijdschap, laatste rondje, we hebben het gered, moe, lekker naar huis en een douch en bed. Met z’n allen bezig voor een ander.

[heading size=4 style=underline]Kidsloop Eindhoven[/heading]En dan medaille 2: de kidsloop. Nog nooit had ik aan een kidsloop meegedaan. Drukte en alleen maar kinderen en ouders die glimmen van trots. Stiekem dacht ik altijd ‘wat een gedoe, wat doen die ouders toch overdreven’. Dan zag ik de verhitte hoofden, de van trots glimmende ouders of hijgende ouders die meeliepen. Ik dacht altijd: ‘zal toch wel iets hebben die kidsrun, maar ik zie het niet zo en voel het al helemaal niet’. Ik vond het initiatief alleen maar goed, omdat kinderen in beweging zijn met ouders. Hoe belangrijk is bewegen in een tijd van overgewicht en zwaarlijvigheid bij kinderen!
Heidi, een sportmaatje van de sportschool en een echte fietser, keek altijd een beetje vreemd naar de loopsport. Zoals ik dat deed naar het fietsen. Allebei wederzijds respect voor elkaar, maar Heidi dacht altijd: ‘pffff 21 km lopen’ en ik dacht altijd: ‘pffff 120 km fietsen zeg’.
Totdat het plan ontstond om met de kids van Heidi de kidsrun mee te lopen tijdens de marathon. De jongens kregen een echt sportshirt met behulp van Run2day. Heidi ging met de jongste de kortere afstand lopen en ik liep met de oudsten. Wie had dat ooit gedacht, samen naar een loopwedstrijdje? De jongens liepen erg goed, hadden mooie tijden, liepen serieus, waren beleefd in het gedrang van ouders en kinderen en erg blij met hun prestatie. En ik? Ik stond net als die ouders (die ik nooit begreep) te glimmen van trots! Dat hadden de boys en Heidi maar mooi geflikt als niet loper en dan ook nog zo’n goeie tijd. En opeens realiseerde ik me de essentie van lopen. Doorzettingsvermogen, plezier, lol, een praatje, grenzen verleggen, stuk gaan, makkelijk lopen, de finish halen. Toen snapte ik opeens de glimmende trots van al die ouders tijdens zo’n kidsrun. Dit ging over trots zijn op de ander.

De medaille dus bewaard omdat het me herinnert aan dat iedereen kan lopen (zelfs echte fietsers) en iedereen een eigen doel heeft en je altijd trots moet zijn als je de finish haalt. Of dat je moet zorgen  dat er iemand aan de finish staat die trots op je is en voor jou staat te glimmen. Hoeveel loopjes je ook al gelopen hebt of hoe gewoon een rondje hardlopen of een wedstrijdje meedoen ook is. Als echte winnaars alle 3 de jongens van sportmaatje Heidi met medaille en al op de foto. Echte bikkels de 3 boys.

(Tekst en foto’s: Mariska Timmer)

[heading size=4 style=underline]Jouw verhaal?[/heading]Wil je net als Mariska jouw verhaal delen? Ben je een medaille-bewaar-hater of kun jij juist door de hoeveelheid aan bewaarde medailles en startnummers je muren niet meer zien? Heb jij een bijzondere, trouwe supporter, die bij iedere wedstrijd komt kijken? Of krijg je nog het schaamrood op de kaken als je terug denkt aan die domme actie, die iedereen kon zien en die door de speaker nog even werd gedeeld met wie het nog niet had gezien?  Stuur mij dan een berichtje o.v.v. TDML.