Trip Down Memory Lane: Powerade Peninsula halve marathon

Het lijkt er op dat de zomer al weer over is… Met dit soort weer verlang ik naar een vakantie-oord waar de zon schijnt en je heerlijk van lange zwoele zomeravonden kan genieten. Dat ik dan de wekker vroeg moet zetten om deel te kunnen nemen aan een wedstrijd op mijn vakantie-adres moet ik dan maar voor lief nemen. In 2009 was ik voor een maand in Kaapstad en nam ik deel aan een aantal wedstrijden. De meeste startten ’s ochtends voor dag en dauw, zo ook de Powerade Peninsula half marathon.

[heading size=4 style=underline]Voorbereiding…?[/heading]Een goede voorbereiding is het halve werk. Daar zweer ik bij. Dus ik dacht in Nederland alles tot in de puntjes uitgezocht en geregeld te hebben voor de Peninsula halve marathon in Simons Town, Zuid-Afrika, van vandaag… Totdat ik er gisteravond achter kwam dat de startnummers de dag voor de loop elders in Kaapstad opgehaald moesten worden! Help!! Wat nu doen? Wel gaan met de kans om niet van start te kunnen? Of niet gaan en de rest van mijn leven rond moeten lopen met een knagend gevoel? Eerste keuze dus!
De Peninsula stond als eerste loop op mijn verlanglijstje. In eerdere jaren was de start van de hele marathon in downtown Cape Town en de halve startte in Bergvliet, een suburb. Normaliter een loop “dichtibij huis”, zullen we maar zeggen. Dit jaar echter een ander parcours, vanwege het niet rond kunnen krijgen van toestemming van het trafficdepartment. De route voor zowel de halve als de hele marathon startte en finishte in Simons Town, een vissersdorpje op ongeveer 40 kilometer van downtown Kaapstad, waar ik dus in een appartementje zit.
Wekker op 3.30… gadverdamme… Ik ben een ochtendmens, maar dit was toch echt bijna te veel van het goede! Maar je moet wat als de start om 6 uur in de morgen is… Dus na een snel ontbijt (hoe krijg je het weg!) zat ik om 4.30 uur in de auto op weg naar Simons Town. Een rustige rit (vind je het gek, wie is er om dat tijdstip nu wakker??), tot bij Fish Hoek, een dorpje voor Simons Town. Ik reed in een lange file naar de startplaats toe. Oftewel, toch niet de enige op de weg! Echt heel bizar om rond 5.15 uur de straten helemaal vol te zien staan met auto’s, lopers en supporters!

[heading size=4 style=underline]Waar is de start?[/heading]Aangekomen bij de startplaats stond een auto met de nog niet opgehaalde startbewijzen, top! Alleen stond ik nu bij de startplaats van de marathon en niet van de halve. Na een toiletstop dus verder Simons Town ingereden, waar ik door een marshall werd tegen gehouden: start halve marathon gevonden! Nu nog de auto met startnummers. Daar werd ik geholpen door zo’n schat van een mens, die het als een persoonlijk falen opvatte dat de t-shirts op waren, waarvan ik er 1 had besteld. Met de nodige succeswensen op zak draaide ik me om en stond ik in het startvak.
Naast me een grote donkere man, André, waar ik mee aan de praat kwam. Een local, die zo’n 6 wedstrijden per jaar loopt en een tijd van 1.30 in gedachte had. Dat was mij iets teveel van het goede. Gelet op de voorbereidingen voor de marathon in juni, de overheerlijke vlucht…, een temperatuursverschilletje van zo’n 30 graden, een mooi “heuvelachtig” parcours, toch nog wat olifantenpoten, 2 Belgische biertjes de dag er voor en te weinig slaap, zat ik meer aan een tijd van rond de 2 uur te denken. Er hing een heel gezellige sfeer, met de nodige spanning in de lucht. Toch viel me meteen op dat lopers in Zuid-Afrika zo mogelijk nog vriendelijker en behulpzamer zijn dan in Nederland. Of kwam ik gewoon over als een domme toerist…?
Aangezien de weg nog niet vrij was van verkeer werd er nog geen toestemming gegeven voor de start. Ondertussen kwam de zon langzaam op, waarmee we ook de temperatuur meteen voelden toenemen.

[heading size=4 style=underline]Here we go![/heading]Rond 6.15 uur het startsein en langzaam zette de karavaan halve marathon lopers zich in beweging. Ik schat zo’n 250 stuks. Tegelijk startte 2 km verderop de marathon. We kwamen dus op een gegeven moment in de staart te lopen. De eerst 5 kilometers gingen van Simons Town naar Fish Hoek, langs de kustlijn. Een glooiende weg, maar die heuveltjes leverden geen problemen op. Bij kilometer 3 kwam ik André weer tegen met wie ik verder op ben gelopen. We liepen eenzelfde tempo en het was ook erg gezellig. Leuk om hardloopverhalen te horen, zoals het er in Zuid-Afrika aan toe gaat. Wegen worden, zoals bij deze loop, niet volledig afgezet, waardoor je dus naast het langs scheurende verkeer loopt. Sommige stukken werden wel zelfs over de stoep gedirigeerd, waar ook wandelaars liepen.
In Fish Hoek bogen we af landinwaarts vanaf waar de route begon te stijgen. En dan heb ik het niet over een klimmetje Amerongse Berg, maar over een klimmetje Swartkopberg… van ongeveer 4 kilometer… best wel steil omhoog ook…
Met een zon die steeds venijniger begon te schijnen, waren de waterposten (om de 3 kilometer) echt een verademing. Keuze uit cola in een bekertje of water in heel handige knijpzakjes. Geen geschud dus meer met half lege bekers, maar gewoon knijpen en drinken maar. Ideaal!
Wat omhoog gaat, moet ook weer een keer naar beneden. De wet van de zwaartekracht vind ik toch wel een fijn wetenschappelijk feit. Een afdaling van zo’n 4 kilometer. Dat was dus een kwartiertje de benen losgooien en rollend naar beneden, waarbij we dus echt heel veel mensen van de halve en hele marathon in konden halen. En het uitzicht op de Atlantische Oceaan was echt prachtig!

Maar daarna… de weg weer op van Fish Hoek naar Simons Town, die met die glooiingen… maar dan nu met volle bovenbenen, een fikse tegenwind en de hete zon op de kop (het was zo rond half 8, maar branden dat die deed!). Het was zoeken naar lopers die de wind voor me weg konden houden. Bij kilometer 17 raakte André achterop en was ik mijn maatje kwijt. Dan de splitsing halve en hele marathon, waardoor ik echt helemaal alleen kwam te lopen. Ergens voor me zag ik nog 2 lopers en dat was maar goed ook. De laatste kilometers naar de finish op de Naval Sportfields werden niet door marshalls aangegeven. Hadden de andere lopers niet voor me gelopen, dan had ik echt gedacht dat ik verkeerd was gelopen. Hoe dan ook, met benen die steeds zwaarder werden en een tempo dat nu niet echt noemenswaardig was, kwam de finish in zicht. Maar niet voordat de laatste 2 kilometer nog even lekker omhoog gingen en we stoepjes op en af moesten! Allemachtig, wie heeft dit parcours verzonnen!? Gelukkig nog 300 meter naar beneden, het sportveld op en over de finish.

[heading size=4 style=underline]Overloper[/heading]In 1 uur 48 en nog wat finishte ik. Gelet op de omstandigheden absoluut geen verkeerde tijd, waar ik dan ook zeer tevreden mee ben. Zelfs mijn naam, als tijdelijk lid zijnde van de Atlantic Atlethics Club uit Kaapstad, werd door de speaker omgeroepen! Erg grappig, want in de mailcontacten met de club had ik vermeld dat ik hier zou lopen. Schijnbaar zijn de contacten tussen organisaties zo nauw, dat ze dit aan de organisatie van de Peninsula hebben doorgegeven! Sorry Aart…
Na de finish ontvingen alle lopers een medaille en een flesje Powerade en een berg flyers met loopjes in de Western Province. Ook een foto met André, die een minuutje na mij binnenkwam kon niet ontbreken. Uiteindelijk bleek ik als 29e vrouw gefinished te zijn. Helemaal niet verkeerd! De eerste medaille is binnen, wat wordt de volgende loop??