Marathon van Parijs #3

Zelia liep afgelopen weekend in voorbereiding op haar Marathon van Parijs de 21,1 kilometer tijdens de Groet uit Schoorl Run. Gebrand op een pr, maar met een teleurstellende afloop voor Zelia, de handdoek werd bijna in de ring gegooid! Wat ging er mis? En wat zijn de punten waar we nu de laatste twee maanden voor de marathon keihard aan gaan werken? Want dat Zelia de finish van de marathon gaat halen, dat is één ding dat zeker is! Al had ze even de gedachte om helemaal te stoppen met lopen…

Beste coach,

Zondag was het zover. Mijn eerste hardloopwedstrijd van 2015. Ik wilde per se een wedstrijd doen voordat ik de marathon van Parijs zou lopen en na veel zoeken kwamen we toch uit bij Groet uit Schoorl. Ik heb de laatste paar weken (maanden) flink getraind en ik loop goed op schema. Ik heb geen blessures of kwaaltjes. Met af en toe een dip-run mag ik niet klagen en dat was wel te merken, want ik was voor het eerst geen dagen van tevoren zenuwachtig. Dat vond ik wel eng, hoezo heb ik geen zenuwen? Aan de andere kant dacht ik: tja, ik ken die afstand nu wel en het gaat goed. Dit moet lukken. Ik ga die halve marathon rocken! Ik had beloofd dat ik het als een training zou lopen, maar toch vroeg ik jou na mijn onofficiële PR op de halve marathon of ik niet een hartslagzone hoger kon en dat mocht!

Inmiddels heb ik die halve marathon gelopen en ik ben boos en teleurgesteld. Zondag rond een uur of 10 uur kwam ik in Schoorl aan, samen met mijn vriend en Noa. Ik had afgesproken met Anke, zij ging met mij de halve marathon lopen op mijn tempo. Klein dingetje, Andrea. Jij had aangegeven dat ik zondag 24 km moest lopen. Oh ja, ik ben niet zo van het inlopen tijdens wedstrijden, maar goed. Keurig samen met Anke ging ik inlopen, ze liet me zelfs DE heuvel oplopen tijdens het inlopen. Hallo kuiten! Waarom zoveel inlopen als ik nog een wedstrijd moet doen? Dit wordt nog grappig op 8 maart, want daar moet ik 7 km inlopen of uitlopen. Na ongeveer 3 km liepen we naar het startvak. Ik had er zin in. Gezonde zenuwen, maar ik voelde me klaar om te gaan. Ik ga 21,1 km lopen en goed lopen! Van tevoren had ik met Anke afgesproken dat ik niet zoveel zou praten in verband met mijn hartslagzone, dus zij mocht praten. Anke begon over haar hardloopcarrière te praten en stiekem keek ik op mijn horloge. We hadden al 3 km gelopen en onze gemiddelde pace was 7’25” en ik had niet eens moeite met bijhouden! Dit gaat goed en mijn kuiten voelden goed.

Tot 7 km ging het heel goed en toen moesten we weer die ene heuvel op. Ik maakte kleine stapjes. Ik had het snikheet, maar het ging lekker! Ook toen had ik een gemiddelde pace van 7’25″! Ik dacht meteen aan jou, zie je! Ik word echt sneller, Andrea! Anke zag waarschijnlijk aan mijn hoofd dat ik het bloedheet had. Ze zei dat ik misschien even moest stoppen om mijn jas uit te doen, maar zo stronteigenwijs als ik ben wilde ik niet stoppen. Ik ging hem wel hardlopend uit doen. Voorbij 8 km stopte ik toch even, want ik kreeg natuurlijk mijn jas niet in mijn tas. Ik keek om en ik zag een auto achter ons rijden. Een auto van de organisatie. Andrea, geloof me. Mijn gezicht werd 100x roder op dat moment, van woede. HOEZO IS ER NU AL EEN BEZEMWAGEN? Waarom bij 8 km al, terwijl ik juist zo lekker snel ga?! Hoe kan dit? Ik kreeg gelijk flashbacks van Eindhoven. Nee, ik wil niet als laatste eindigen. Dat kan niet en dat wil ik niet! Ik bleef achterom kijken, maar ik was zo gefrustreerd. Mijn benen liepen nog wel even, maar mijn hoofd had er genoeg van. De auto bleef bij 10 km staan, maar dat had ik pas veel later door. Net voor de 12 km zag ik mijn hond op me afkomen en daarna mijn vriend. Ik kreeg even een energieboost, maar in mijn hoofd bleef ik maar aan de auto denken. Komt ‘ie er al weer aan? Wat zal ik doen? Mijn energielevel was naar -10 gegaan en mijn boosheid naar +10. Ik was zo kwaad.
En toen sloeg ik weer om. Die auto was helemaal niet bedoeld als bezemwagen. Ik heb mezelf alleen maar gek gemaakt door zo te denken. Hij was waarschijnlijk maar achter ons gaan rijden omdat ‘ie ons niet wilde verstoren door in te halen. Hoe heb ik mezelf zo kunnen opfokken voor dit? Ik begon kwaad te worden op mezelf en op dat moment heb ik ook gedacht hoe ik tegen jou zou vertellen dat ik ging stoppen met het trainen voor een marathon. Ik wil dit niet meer. Ik wil dit gevecht niet meer met mezelf. Ga ik nu echt continue bang zijn voor een auto die achter mij rijdt tijdens een wedstrijd? Ook in Parijs als ik nog 30 km moet? Hoe ga ik dit volhouden? Andrea, ik dacht serieus aan om te stoppen, maar dat was misschien 2 min van die 3 uur durende halve marathon. Ik wilde je bijna gaan bellen.

Na 2 min begon ik te lachen. Kom op Zélia, niet opgeven! Dat kan ik en dit wil ik. Veel zin om te hardlopen had ik daarna niet meer. We kwamen in de duinen terecht, niemand voor ons of niemand achter ons. Lopen we nog wel goed? Gelukkig zagen we de kilometerbordjes. Terwijl de vrijwilligers al aan het opruimen waren (what’s new?) kregen we nog een koude thee. Nog nooit heeft koude thee zo lekker gesmaakt. Ik probeerde nog wel te genieten van de omgeving, want die was echt prachtig. Maar die tegenwind, die vervloekte ik. Terwijl ik half aan het lopen was en half aan het rennen, dacht ik na. Hoe heb ik mezelf zo gek kunnen maken? Waarom? Wij kwamen het bordje 18 km tegen en ik was nog nooit zo blij! 18 km bordje betekende nog maar 3 km naar de finish en bijna weer in de bewoonde wereld!
We keken tussen de 18 km en de 19 km nog even achter ons en opeens zagen we een loper met de echte bezemwagen. Oh nee, dit gaat me niet gebeuren. Ik wist dat we bijna bij de groep van 30 km konden aansluiten, dus ik zette het op het lopen. Anke kan het beamen, het moment dat ik weer hardlopers zag (die van de 30 km) was ik even de gelukkigste hardloper. We liepen en ik dronk tussendoor nog een keer een koud kopje thee met als resultaat een steek in mijn zij. Even lopen, maar daarna echt tot de finish knallen. Andrea, toen ik bijna bij de finish was riep Anke: “kom op, sprinten!” Ik wilde niet, maar toen dacht ik aan jou. Ik ben niet dood, zoals bij de halve marathon van Eindhoven. Ik heb nog volop energie. Ik kan dit! De laatste 200 meter heb ik gesprint alsof jij achter mij aan liep roepend: “NU 100 BURPEES!” Andrea, ik heb gesprint met als resultaat dat ik de laatste 200 meter met 4 min per km liep. Ik kwam lachend over de finish en weet je waarom? Nou, heel simpel. Het was een mentale shit-run en ik was blij dat ik nog geen 42,2 km hoefde, want dat had ik mentaal zeker niet kunnen volhouden.
Het is nu een dag later en ik krijg van iedereen lovende reacties. Ik vind ze allemaal 1 voor 1 mooi om te lezen en ook jij hebt gezegd dat ik dit goed heb gedaan, maar dat vind ik niet, Andrea. Ik wilde dit als een meetpunt zien. Een meetpunt met inderdaad behoorlijk wat hoogteverschil – dat we in Eindhoven niet hebben -, maar ik wilde laten zien dat ik sneller ben dan vorig jaar en dat heb ik nu niet kunnen laten zien. Er komt een revanche op 8 maart, maar als ik eerlijk ben, daar ben ik nu al zenuwachtig voor en dat is niet goed. Ik dacht echt dat ik klaar was met die onzekerheid, die angst voor het tijdslimiet. Wat moet ik doen? Wanneer kan ik bewijzen dat ik dit kan? Moet dat altijd tijdens een training? Nog 25 dagen tot de CPC Loop, die ik alleen ga lopen. Ik ben benieuwd! Eén ding heb ik hier sowieso uit geleerd: ik kijk nooit meer achterom tijdens een wedstrijd. Nooit meer.

Andrea, ik ga niet stoppen hoor.

Liefs

Je pupil Zélia

Mijn antwoord aan Zelia lees je donderdag!

Foto’s: Zelia