Inspiratie

Marathon van Parijs #5

De grootste angst van iedereen die in een marathon- of wedstrijdvoorbereiding zit: blessures en ziek worden. Van het eerste heeft Zelia totaal geen last, maar afgelopen week kreeg ik een verontrustend bericht. Waarvan ik zooo hard hoopte dat het Zelia niet zou treffen moest ook zij er aan geloven: griep met koorts! O help… en dat net voor een heel belangrijk weekend, waar Zelia niet alleen een flinke afstand af zou moeten leggen (CPC halve marathon), maar ook een mentale strijd met zichzelf aan zou gaan. Tel daarbij op dat Zelia nu voor haar zwaarste trainingsweken komt te staan. Die griep komt zo niet gelegen! En dat is de understatement van het jaar… De communicatielijnen stonden in aanloop naar het weekend roodgloeiend en diverse opties werden doorgenomen. What happened? Dat lees je in de brief van Zelia.

Beste coach,

Oh wat een week. Dinsdag was er nog niks aan de hand maar woensdagavond stuurde ik je in paniek een berichtje met “En…. Out of Running. Griep (spierpijn en niet van funxtion) record in niezen en koorts”. Bij jou gingen de alarmbellen rinkelen en ik pakte er nog een zakdoekje erbij. Ik moest goed uitrusten en elke dag vroeg je hoe het ging. Gelukkig ging een bepaalde dag een stuk beter en de koorts was weg. Ik dacht, ja, ik ga zondag gewoon van start… totdat jij aangaf dat elke dag dat ik koorts heb gehad ik 2 dagen niet mocht lopen. WAT? Paniek sloeg toe, samen met een hoest.

Vrijdag vroeg je hoe ik me voelde. Ik voelde me goed – in ieder geval een stuk beter – alleen nog wat verkouden en hoofdpijn en toen kwam jij met opties voor zondag (ik quote je even):

  1. CPC loop en gaan voor een pr, maaaarrrrrr je hebt net koorts gehad, dus eigenlijk vind ik dit een linke optie.
  2. CPC lopen, maar dan echt in je laagste zone, maaaaaaarrr ik weet dat jij je druk maakt om tijd en bezemwagen.

dus….. en nu ga je steigeren…. (geloof me dat deed ik echt) 

  1. geen CPC maar lld voor jezelf: geen tijdsdruk, wel de rust van een LLD en als je die laatste doet ga ik met je meefietsen.

Andrea, ik was een beetje boos, mag je gerust weten want ik wilde per sé de CPC Loop doen. Vorig jaar liep ik hem ook al niet, maar nu wilde ik het echt proberen. Al vond ik optie 3 ook erg leuk en gezellig dus besloot ik je te bellen voor een optie. Ik vroeg aan je of ik hem toch mocht lopen zoals optie 2 en dat ik beloofde dat ik echt naar mijn lichaam zou luisteren, maar waarom ik optie 2 wilde doen was omdat ik die mentale strijd aan wil gaan. Je vond het goed maar echt alleen als ik goed zou luisteren naar mijn lichaam. Je gaf me nog de tip om isotone drank mee te nemen in plaats van gewoon water en ik moest genoeg gelletjes meenemen en relaxen (ha-ha).

Toch bleef ik twijfelen: wel of niet gaan? Ik zei zaterdagavond wel tegen je dat ik zou gaan, maar eigenlijk stond dat niet vast. Pas op zondag besloot ik er voor te gaan. Ik ga hem gewoon proberen. Wat was ik zenuwachtig! Mijn vriend merkte al meteen dat dit heel anders was dan bij Groet uit Schoorl. Ik bleef maar praten (dat doe ik als ik zenuwachtig ben). In de auto was ik nog steeds bezig met wel of niet starten. Ik kwam de andere meiden tegen die net gefinisht waren en de zenuwen waren zo groot dat ik echt naar het startvak moest gaan! Om 14 uur stond ik dus al klaar om te gaan. Ik keek chagrijnig, niet omdat ik boos was, maar omdat ik echt ECHT zenuwen had. Ik had zoveel zenuwen dat ik bijna uhm… moest overgeven.

2015-03-08-14.07.52Ineens stonden Petra en Niki naast me. UH? Hoe, wat, hoe kan dit? Het duurde heel lang voordat ik doorhad dat ze natuurlijk ook een startbewijs hadden voor de halve! Wat ontzettend leuk! We kwamen ook nog Marleen tegen van Half Crazy Runners Crew. Sorry Marleen als ik niet heel veel zei, maar ik was op dat moment niet zo heel erg mezelf doordat ik gefocust was op de start. Niki en Petra zouden tot na de start meelopen en er dan uitgaan. Het startsein ging, daar ging ik… te hard.
– 1 km: Ineens zag ik Petra en Niki nog naast me lopen, uh? Ze vertelden dat ik echt langzamer moest gaan lopen en dat ze met mij samen tot 2 km gingen lopen. Ik keek op mijn horloge: 6’30” per km. Oeps. Ik remde wat af, maar dat is best moeilijk met zoveel mensen om je heen. Niki liep langs mij, vrij dichtbij en alsnog wringen ze zich ertussen om ons voorbij te lopen.
– 2 km: Niki en Petra namen afscheid van me, bedankt meiden, maar nu moest ik het dus zelf doen. Goed, focus Zélia! Gewoon rustig lopen en ik dacht aan wat je zei: “rustig lopen, denk aan mijn ademhaling en gaan”.
– 3-4 km: Dat gaat goed en guess what Andrea! Ik had GEEN kramp.. tik em aan!
– 5 km: Er kwam ineens een motor langs me en die remde af. De vrouw achter het stuur was van de organisatie en ze vroeg in welke startvak ik zat. Ik vertelde dat ik in 2 was gestart. Ik raakte in paniek. Wat, nu al? Neeeee dat kan niet. Ik keek achterom (sorry Andrea) maar zag genoeg mensen achter me. Ik haalde diep adem en nu moet ik alleen naar voren kijken. Ik kan dit. Ik had op dat moment ook een heel klein Opstelten moment: POWER POWER!
– 6 km: WATER! Jaaaa! Ook al had ik zelf mijn tas bij me, wat was ik dankbaar voor de spons en water! Het was zo warm. Helaas begon ik toen te hoesten. Ik merkte wel dat ik verkouden was, maar ik bleef gaan.
– 7-8 km: Dit gaat lekker, ik voel dat mijn lichaam goed was en ik keek op mijn horloge. Een pace van 7’30” per km. Goed, dat mijn hartslag 180 was laten we even achterwege maar hé, het ging best wel erg lekker! Toen was het moment dat ik dacht: ik ga er gewoon voor. Ik ga niet nog harder maar ik ga dit tempo proberen aan te houden en mocht het niet gaan dan rem ik af.
– 10 km: Ik kwam over de streep van 10 km. Ik keek op mijn horloge en mijn mond hing op de grond. IK HEB EEN PR GELOPEN OP DE 10 KM! ANDREA, LEES HET… EEN PR! Ik wilde bijna een dansje doen maar dat zouden de hardlopers achter mij niet echt gewaardeerd hebben.
– 11-15 km: Hier had ik het wel zwaar. Ik moest toch een paar keer gaan lopen, want ik voelde mijn verkoudheid aanwezig zijn. Ik moest een paar keer flink diep hoesten en mijn neus zat behoorlijk dicht. Niet echt ideaal voor een hardloper. Ik besloot elke keer een beetje te lopen, een paar seconden.
– 16-18 km: Ondanks dat mijn gemiddelde pace nog steeds onder de 8’00” per km was, voelde ik het wel zwaar worden en ik had het toch een partij warm! Wel heb ik netjes mijn drinken opgedronken en bij elke waterpunt water en sportdrank genomen. Bij 16km sms’te ik mijn vriend dat ‘ie niet moest schrikken, maar ik hoefde nog maar 5 km. Toen wist ik al dat ik een PR zou lopen.
– 19 km: Ik zag ineens Joëlle staan, wat me echt een boost gaaf! Ik heb de laatste 2 km gerend met nog 1x stoppen bij waterpunten.
– 20-21,1 km: Ik liep en liep en nog nooit was ik zo blij! Bij 21 km zag ik ineens Petra en Niki weer! Ze waren gebleven en samen gingen we richting de finish. Ik kon wel huilen. Of ja, kon… ik huilde gewoon hoor!

2015-03-08-17.34.34Ik keek op mijn horloge en geloofde het niet! Had ik een stuk overgeslagen? Maar nee, er stond echt 21,24 km op mijn horloge (jaja, zelfs 140 meter teveel gelopen) in 2:42:25! Ik gilde het uit en opeens besefte ik: oeps Andrea! Ik heb niet helemaal geluisterd naar je. Ja, nou onbewust wel natuurlijk want als het niet ging was ik gestopt, maar mijn gemiddelde hartslag was – schrik niet – 181 bpm (wel lager dan in Eindhoven). Ik was zo blij en zo opgelucht… Zie je wel Andrea! Ik heb gewoon een PR gelopen en 14,5 min van mijn andere PR afgerend! Het komt wel goed met me!

We zijn nu een paar dagen verder en mijn big smile is niet weg te krijgen. Ik ben zo trots en blij dat ik toch ben gaan lopen ondanks dat ik ziek was geweest. Ik ben blij dat ik hem gelopen heb en ook goed heb gelopen. Tijdens trainingen zag je wel dat ik sneller was geworden, maar als het op wedstrijden aankwam ging het tot nu alleen maar fout. Het mentale aspect was iets waar we aan moesten werken en ik denk dat ik bijna kan zeggen dat ik eruit ben. Andrea, jij gelooft in mij dat ik dit kan en jij hebt het beste met me voor. Toen ik die 23 km moest lopen van je wilde ik het niet, maar je gaf aan dat ik het kon. Jij weet dat ik meer kan dan dat ik zelf geloof. Ik heb misschien niet de optie gedaan die je in eerste instantie wilde, maar dat heb ik ook niet expres gedaan.

Door jouw trainingsschema, door jouw motivatiekracht en onze bijna dagelijkse gesprekken weet jij heel veel uit me te halen en ik kan je vertellen dat ik voor het eerst een fijne halve marathon-wedstrijd heb gelopen. Bijna zonder zorgen, met veel kilometers in mijn benen en vooral ook met een veel betere conditie. Ik heb de marathon nog niet gelopen en ik denk dat mijn emoties en zenuwen nog groter zullen zijn, maar Andrea, wat ben ik jou dankbaar voor jouw steun, support en coaching! Ik had me geen betere coach kunnen wensen! Je bent niet alleen mijn coach, maar ook een vriendin van me geworden!

MARATHON DE PARIS? J’ARRIVE!
Untitled-119
P.S. ik moest daarna van Andrea nog 7 km hardlopen, dat werden er 8 km. Niet vrijwillig hoor, maar meer door een stomme inschattingsfout en ook nog eens in Den Haag… een stad die ik niet ken. Goed, over die 8 km heel kort gezegd: die duurden heel lang. Is zeker niet mijn allerbeste 8 km ooit haha, maar gelopen is gelopen!

Mijn antwoord aan Zelia lees je vrijdag!

Foto’s: Zelia

Eén reactie

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!