Marathon van Parijs #7

Daar zit ik dan, tranen rollen over mijn wangen, maar op mijn gezicht een grote glimlach. Een mix aan gevoelens gaat door me heen. Ik voel me nederig, dankbaar, ik ben blij en geroerd en bovenal ongelooflijk trots. Nog een paar dagen en dan staat Zelia aan de start van de Marathon van Parijs, háár marathon! En dan ontvang je als trainer deze brief.

Lieve coach Andrea,

Over 4 dagen is het zover, dan loop ik de marathon van Paris. Ik kan het nog steeds niet geloven maar het gaat echt gebeuren. Wat ik vorig jaar riep heb ik doorgezet met hulp van jou. Ik weet nog het moment dat ik voor de ‘gein’ tegen je zei dat je me wel kon coachen na het behalen van je certificaat als trainster. Je vroeg of ik het meende en op dat moment wist ik het zeker. Ik ga een marathon lopen. Niet over 5 jaar of 10 jaar maar in 2015.

Even terugblikken. In oktober 2014 liep ik de halve marathon van Eindhoven. Ondanks dat ik dit keer niet als laatste over de finish stapte was het een mentale strijd. Een strijd waarvan we beiden al meteen wisten dat ik die moest overwinnen wil ik de marathon lopen. Een marathon lopen is zowel een fysieke strijd als een mentale strijd, maar mijn angst om de tijdslimiet was groter dan groot. Ik was daar echt bang voor. Eerst werd de focus gelegd op mijn grenzen verleggen. Meer kilometers maken. Elke week kwam er 1 km bij tijdens mijn lange langzame duurlopen. We moesten ervoor zorgen dat mijn lichaam dit aan kon. Ik ging de eerste fase goed in. Ik liep geen blessures op, mijn lichaam voelde goed en ondanks dat ik soms het gevoel had dat een slak mij nog kon inhalen maakte ik iedere run af. Je beloofde me dat ik met dit schema uiteindelijk sneller zou worden maar het allerbelangrijkst was dat ik het ook zou volhouden. Ik vertrouwde je. Het jaar was bijna om en ik was in Frankrijk. Door slecht weer in Frankrijk en ook nog eens een heuvelachtige omgeving maakte ik de 20 km niet af. Ik vond het zo erg. Ik baalde en durfde het niet tegen je te zeggen. Misschien dat ik in mijn hoofd de perfecte pupil wilde zijn? Je zag het gelijk op Facebook. Mijn gebruikelijke selfie met run 30 was er een zonder blij gezicht en met een duim naar beneden. Je vond het niet erg, het was oke. Toch voelde ik me klote eronder maar wat had ik anders verwacht? Dat een marathon lopen makkelijk zou gaan? Nee.

Het was 11 januari. Ik zou vanaf nu elke week een halve marathon lopen en op die dag was de eerste aan de beurt. Eigenlijk 21 km maar wisten allebei al dat ik die 100 meter ook ging lopen. Ik besloot om de route van de halve marathon van Eindhoven te lopen maar dan wel andersom. Ik liep hem zo fijn dat ik een onofficieel PR liep. Tijdens de officiële had ik een gemiddelde hartslag van 181 en nu van 159 en ik was sneller. Ik kreeg toen zoveel meer vertrouwen in mijn kunnen. Ik word echt sneller! Ik liep en ik liep en met af en toe een minder fijne run, die ik ook liet zien, liep ik elke week een halve marathon.

Toen kwam Groet uit Schoorl. Ik liep deze met Anke en ik moest voordat ik ging starten ook nog 3 km inlopen want de bedoeling was dat ik 24 km ging lopen. We weten allemaal nu dat die wedstrijd echt k*t ging. Lieve Anke sleepte me erdoorheen en ik vond het zo rot dat ik niet fijn en relax met haar kon lopen. Die stomme auto die achter mij reed (wat niet eens de bezemwagen was achteraf gezien) deed me te veel denken aan Eindhoven. Ben ik nu serieus weer de sloomste? Zie je wel dat ik het niet kan! Omdat het zo lekker ging de laatste weken was het mentale aspect een beetje naar achteren geschoven.

Ik kreeg huiswerk van jou. Waar ben ik bang voor? Waarom ben ik bang? Ook al hadden we van te voren afgesproken geen tijd te gaan noemen voor de marathon bleef dat in mijn hoofd spoken. Waarom wil ik eigenlijk een marathon lopen? Voor wie loop ik een marathon? Dat laatste kon ik 100% naar waarheid invullen. Ik loop die marathon puur en alleen voor mezelf. Voor niemand anders. Ik wil de marathon lopen. Al snel ontdekte ik ook de daadwerkelijk reden waarom ik een marathon wil lopen. Jarenlang heb ik van niet-familie-gerelateerd iemand gehoord dat ik niks kan. Dat ik nergens goed in was. Dat ik stom ben enz. Ik ben niks en ik kan niks. Als klein kind geloof je dat. Dat ik onzeker ben, dat kan iedereen in mijn omgeving beamen. Toen ik ooit tegen mezelf zei “ik ga een marathon lopen” zat ik hoogstwaarschijnlijk op de bank met heel wat kilo’s extra. Het zou me ook niet verbazen als dat met een zak chips naast me zou zijn. Ik ben altijd stevig geweest maar ook sportief tot een bepaalde leeftijd. De pogingen die ik heb gedaan om af te vallen zijn niet meer op twee handen te tellen. Tja, waarom zou ik? Ik kan dat toch niet. Nu een paar jaar later wil ik een marathon lopen. Ik heb heel vaak gedacht dat ik het toch niet kan en toen ik als laatste over de finish kwam was dat een soort van bevestiging voor me. Zie je, je kan het niet. Verdomme, denk ik nu. Ik kan dit wel! Ik loop tenminste! Ik ga dit gewoon echt wel halen! Het is waar wat ze zeggen. De weg naar de marathon toe is moeilijk, zowel fysiek als mentaal.

Het was tijd voor de halve marathon van CPC loop in Den Haag. Ik was die week ervoor ziek. Paniek bij jou en paniek bij mij. Hoe ga ik dit doen? Je stelde voor om het niet te lopen maar lekker in mijn omgeving te lopen, maar je wist het volgens mij al. Ik ging hem toch wel lopen. Dat mocht maar dan wel op laag tempo, lage hartslag. Dat het een uitdaging zou worden wisten we ook allebei want dat zou betekenen dat ik weer ergens in de laatste groep zou komen. De bezemwagen. Ik beloofde je dat ik naar ieder pijntje en elke klacht zou luisteren. Kotsmisselijk van de zenuwen ging ik het startvak in en met opgeheven hoofd en twee handen in de lucht kwam ik over de finish met een dikke PR! Ik had bijna 15 min van mijn vorige PR af gerend. Ik heb nog nooit zo lekker gerend en de bezemwagen? Die heb ik nooit gezien.

Het is een lange brief geworden met vooral een terugblik maar wel met een terugblik met een grote glimlach op mijn gezicht. Andrea, ik ben je zo dankbaar voor alles dat ik niet weet hoe ik dit moet omschrijven. Jij geloofde en gelooft in mij. En ondanks dat ik dit zelf wilde geloven, geloofde ik in het begin niet mijn kunnen. Ik liep de trainingen wel goed en ik had wel een gemeende glimlach op de foto’s na iedere run maar de twijfel bleef. Kan ik dit wel? Je gaf heel vaak aan dat je trots was en langzaam begon ik zelf ook te geloven dat ik dit kan. De quote “Running is my therapy” is vanaf nu mijn quote want dat is echt zo. Door het hardlopen, door jouw inzet, vertrouwen en door jouw soms vervelende vragen die wel gesteld moesten worden heb ik ingezien dat ik het aan kan. Dat ik geen loser ben en dat ik niet voor altijd dat meisje ben dat te zwaar is en lui is. Ik ben afgevallen, ik ben gezonder. Mijn hartslag in rust is zoveel lager geworden. Andrea, jij hebt niet alleen ervoor gezorgd dat ik (blessure vrij) zondag aan de start sta en die marathon ga lopen. Jij hebt ervoor gezorgd dat ik weet dat ik dit kan en dat ik never nooit terug ga in mijn oude patroon. Of ik na zondag nog een marathon wil lopen, weet ik niet. Ik weet wel dat je graag wil dat in de modder ga rennen en in wat touwen ga hangen maar ik weet nu dat ik sterker ben dan dat ene stemmetje. Ik ben fysiek heel stuk sterker geworden maar mentaal eigenlijk nog meer.

Zondag is het zover. Dat stemmetje heb ik nu diep begraven. En daar denk ik niet meer aan, want F*CK IT! IK KAN DIT! Ik ga zondag de marathon lopen. Het maakt mij geen zak uit hoe laat ik over de finish kom. Ik wilde al jaren een marathon lopen en nu ga ik hem lopen. Ik ga vast tijdens de marathon willen opgeven, pijn krijgen maar ik ga vooral genieten en huilen van geluk. Wie had ooit gedacht dat dit meisje ooit een marathon zou gaan lopen?

Liefs,

Je pupil Zelia

Morgen mijn brief aan Zelia. Ik ben zo mogelijk nog zenuwachtiger dan Zelia zelf!