Persoonlijk

Back on track

Terwijl ik in mijn trainingsdagboek kijk, schrik ik me rot. Niet van die weinige kilometers van de afgelopen maanden, daar ben ik al wel aan gewend… Nee, het is iets anders. Ik kan mijn laatste baantraining niet terug vinden!! De paniek slaat toe, shit ik ben mijn data toch niet kwijt??

[heading size=4 style=underline]Long time no track[/heading]Nee het klopt, maar ik moet tot begin november (NO-VEM-BER! Dat is zoooo 2014…) terugbladeren wil ik mijn laatste baantraining terug vinden. Een mislukte training ook, want dat was een week na het WK, waarbij ik zo keihard op mijn rug peerde… De tempo’s leken meer op wandelen! Niet alleen blessures hielden me bij de baan weg, ook een ander trainingsplan zorgde er voor dat ik mijn tijd anders in moest delen. Op maandagavond sta ik steevast in de box van Crossfit Amersfoort voor weer een pittige Wod. De maandagavond die voorheen altijd op de baan in Doorn werd doorgebracht… Totdat ik me maandagmiddag iets realiseerde. Als ik een beetje snel uit Amersfoort vertrek, kan ik nog net aansluiten bij de baantraining in Doorn… Er zit namelijk een half uur tijd tussen de beide trainingen. Dus. Als ik iets in mijn hoofd heb, breng je me daar ook niet snel vanaf. Misschien als ik vooraf had geweten wat de Wod was, dat dan dit idee totaaaaal niet in mijn hoofd was opgekomen…

[heading size=4 style=underline]Monday Wod[/heading]
De Crossfit training bestond uit een warming up gevolgd door de Wod. Een 6 minuten AMRAP (as many reps as possible) met 5 deadlifts en 10 burpees over the bar. Bij 6 minuten denk ik “is dat alles”, nog te Crossfit-groen om me te realiseren dat die 6 minuten me zullen killen. Voor de lol komt er nog een toetje achteraan van 1 minuut roeien voor zoveel mogelijk calorieën. Vergelijk dat met een 400m volle bak na een zware intervaltraining… Gierende longen en leeg. He-le-maal leeg. Ik hoef nog net niet van de grond geschraapt te worden.
11037641_841512632576771_5929081944666177455_n
Wie A zegt moet B zeggen… Ik kleed me snel om, trek mijn recalcitrante schoentjes aan, spring de auto in en heb alle stoplichten tegen die ik maar tegen kom. Ondertussen zie ik spetters van natte sneeuw op de voorruit en zijn mijn armen nog steeds slappe vaatdoekjes. Ik heb meer zin om thuis mijn andijviestamppot met speklap klaar te maken en op de bank te ploffen. Zal ik gewoon naar huis gaan? Ik tover uit mijn tas mijn broodtrommel tevoorschijn voor een snelle tussen-de-trainingen-door-bam. De natte sneeuw is opgehouden en ik besluit toch maar door te rijden naar Doorn.

[heading size=4 style=underline]Back on track[/heading]Als ik aankom is de groep nog aan het warmlopen en snel haak ik aan. Als ik mijn eerste stapjes zet op het tartan. Het veert mee, het voelt zacht, ik word er blij van! Damn wat heb ik dat gevoel gemist! De schoentjes reageren direct en ondanks de zware Wod die ik zojuist nog heb gedaan lijkt het of mijn benen niets hoeven te doen. Ik loop weer op de baan!! Heerlijk!
1904093_769586713102697_5055179096020203819_nMaar ik heb nog geen 100 meter gelopen als het in eens keihard begint te hagelen… HEB IK DAT!! Al snel is de baan wit. Terwijl de hagelstenen ons om de oren vliegen wordt de warming up ingekort om aan het hoofdprogramma van drie blokken van 10 minuten te beginnen. Die starten we rustig, omdat we nog niet helemaal warm zijn. Ik speel met het tempo, schudt tactisch iemand van me af en loop een gaatje dicht om zelf bescherming tegen de wind te zoeken. In een ontspannen tempo loop ik precies in het spoor  van de loper voor me met een groepje dat lekker vlak loopt. Het tweede blok ben ik snel weg en kom ik alleen te lopen. Niet meer de bescherming van iemand waar ik achter kan duiken om me uit de wind te houden. De wind blaast me half de baan over, mijn schoentjes zijn doorweekt en een hagelsteen ketst keihard op mijn neus. De hagel scheert in het licht van de lichtmasten in vlagen over het terrein heen. Ik volg de lijn van de binnenste baan omdat ik mijn hoofd niet op kan heffen door de striemende hagel. Ik kan die glimlach niet onderdrukken. Ik loop. Ik loop weer op de BAAN! De BAAAAAAAN! Dat was veel te lang geleden! Het tempo is ondertussen iets omhoog gegaan naar exact 5 min/km. Wonder boven wonder loop ik ook zonder een groepje vlak. Ik kan het nog! Het derde blok. Alsof ik peper in mijn reet heb. Of beter gezegd: in mijn schoenen. Ik heb iemand achter me lopen en dat jaagt me op, nog steeds ontspannen, beukend tegen de wind, hagel die mijn gezicht striemt en probeert een krater te slaan in mijn ogen. Ik trek mijn muts nog verder over mijn hoofd. De staart van de groep doemt voor me op. Zoveel mogelijk gebruik maken van de tijdelijke beschutting en dan er overheen. LAP! Ik geniet. Weer een kneitervlak tempo van nu 4.40 min/km zonder dat het me moeite kost. Ondanks dat ik de afgelopen maanden zo weinig gelopen heb, lijkt het mijn uithoudingsvermogen nauwelijks negatief beïnvloedt te hebben. Het toetje van de Wod lijkt zich te herhalen: een 400m! Vind je het erg dat ik deze 400m niet zoals die minuut roeien volle bak ging?
Zeiknat, koud en heel erg voldaan ging ik naar huis. Waar mijn andijviestamppot, speklap en de bank al op me wachtten. Ik was er aan toe!
11018884_841531729241528_3721702280862461127_n

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!