CPR is life…

Steevast staat aan het begin van het jaar de Florijnwinterloop op het programma. Zo ook dit jaar. Maar dat niets gaat zoals gepland en het leven onverwachts een wending kan nemen was de grote levensles van deze editie.

[heading size=4 style=underline]Change of plans[/heading]Al weken denk ik er aan om de 10EM te gaan lopen. In al die jaren heb ik deze afstand hier nog nooit gelopen! Shame on me. Maar trainer Huub was duidelijk: nee, je doet de 5 km. Toen ik vrijdags de krachttraining achter de rug had en al lichtelijk spierpijn op voelde komen toen ik thuis uit de auto stapte werd me ook duidelijk dat een 10EM niet erg handig zou zijn. Ok, 5km it is.

[heading size=4 style=underline]De nieuwjaarsreceptie[/heading]Zaterdag ging ik in een dribbelpasje met enorm stijve benen richting de sportvelden. Zo kon ik alvast wat loslopen. Aangekomen op de sportvelden was het al lekker druk en gezellig. Het is naast een gezellig weerzien met heel veel loopmaatjes een grote nieuwjaarsreceptie. Ik zou nog bijna te laat zijn bij de inschrijfbalie om mijn nummer op te halen! Daarna richting de start waar ik Ilona en Valerie tegen het lijf liep. Vrolijk kletsend het startvak in en nog even een blije selfie voordat we van start gingen. Zij gingen voor een snelle tijd, ik ging voor een lekker relaxt herstelloopje.

[heading size=4 style=underline]Herstelloopje[/heading]Het startschot klonk en we gingen op weg. Om me heen gespannen gezichten, mensen die zich vastbeten op een strakke eindtijd. Al snel veel gehijg om me heen. Ik werd van alle kanten ingehaald in de eerste kilometer en ik moet er dan zo op letten om me niet te laten meeslepen in een hoger tempo. Al vonden mijn benen het huidige tempo wel prima, denk niet dat die ook maar in staat waren om harder te gaan vandaag. Na een stuk over het landweggetje gelopen te hebben sloegen we af het bos in en maakte het asfalt ruimte voor de fijne verende ondergrond van bosgrond. Ik kabbelde lekker voort, maakte een praatje hier en daar en begon nu zelf weer mensen in te halen die te hard van start waren gegaan.

[heading size=4 style=underline]En toen…[/heading]Alles verliep lekker ontspannen tot ik langs het weiland liep bij de schaapskooi. Hier moest ik de bocht om, en lang recht pad, de weg over en via het erf van de boerderij door de weilanden naar de Grift. Dit is altijd een stuk met tegenwind. Maar zover kwam ik niet. Vlak voor me, om de bocht ging een persoon onderuit. In eerste instantie dacht ik dat hij was gestruikeld maar de persoon bleef liggen. We wilden een stabiele zijligging toepassen, totdat iemand anders (een verpleegkundige die ook meeliep op de 5km) aangaf dat het niet goed was en we direct met reanimatie moesten beginnen. Op zo’n moment denk je niet na. Je doet wat je moet doen. Ik was maar wat blij dat van de mensen die hier toevallig aanwezig waren er meerderen verpleegkundigen bleken te zijn. Binnen een paar minuten was ook de EHBO met AED aanwezig en tegen de tijd dat de hulpdiensten er waren hadden we een hartslag en kwam de persoon langzaam weer bij. De ambulance nam de zorg over en we besloten gezamenlijk de laatste 1,5 naar de finish te lopen en te finishen. Dit was een heel vreemde gewaarwording. Ineens begint te landen wat er net is gebeurd en een mix aan emoties gaat door je heen. Blij en dankbaar dat we hebben kunnen helpen en de persoon een goede kans hebben kunnen geven, onwetend over wat er nu gebeurd, beseffend dat het leven ineens over kan zijn en je de dood recht in de ogen hebt gekeken. Ineens is alles betrekkelijk.

[heading size=4 style=underline]CPR is life[/heading]Wat werden we na de finish goed opgevangen door de EHBO en organisatie. Alle lof voor hoe zij met deze situatie, voor zowel de persoon in kwestie als ons zijn omgegaan. En zo blijkt ook des te meer dat het doen van een reanimatie en AED cursus zo belangrijk is… Al hoop je eigenlijk dat je die nooit hoeft toe te passen. Ik heb altijd gedacht dat dit een ver-van-mijn-bed-show was. Tot nu. Het gebeurt zo, recht voor je neus. En dan word je verrast. Hoe belangrijk is het dan dat er burgerhulpverleners zijn die hulp kunnen toepassen. Niet altijd zijn er toevallig verpleegkundigen aanwezig. Met de kennis die je opdoet ben je niet gelijk verpleegkundige en geen enkele geoefende situatie doet zich als geoefend voor in de praktijk. Maar je kunt wel het belangrijke verschil maken voor het slachtoffer.

Burgerhulpverlener worden? Check de site van de Hartstichting voor een cursus bij jou in de buurt en meld je aan als burgerhulpverlener.