Dag raar jaar!

En dan komt er toch een einde aan dit bizarre jaar.  Een jaar waarin vrijheid gevierd moest worden, maar we gevraagd werden solidair onze vrijheid in te perken. Een jaar waarin iedereen zich moest aanpassen en omdenken velen op de been hield.

Verandering

En mijn jaar? Dat veranderde ook. Heel erg.
Ik startte in januari met een reanimatie tijdens de Florijnwinterloop en met mijn nieuwe baan, kende mijn collega’s nog nauwelijks en zat vanaf maart thuis te werken. Tussen de lockdowns door werkten we één dag in de week op kantoor om zo toch ook eens mensen om je heen te hebben en een andere werkomgeving dan de vier muren van mijn huiskamer om me heen te hebben. Digitaal werken werd opnieuw uitgevonden, online meetings met ontbijt voor de camera gewoon en voor mij bleek dat thuiswerken eigenlijk veel efficiënter is dan werken op kantoor met de afleiding van collega’s. Maar het was wel stil en saai. Gelukkig konden wij nog naar buiten, in tegenstelling tot landen, waar je alleen naar buiten mocht voor noodzakelijke dingen. Met een briefje.

Buiten is beter

Die vrijheid om naar buiten te gaan was dit jaar mijn grootste goed. Niet alleen hardlopend, ik (her)ontdekte het wandelen. Mijn #GVRAT1000k avontuur liet me dik 1000 kilometer in 4 maanden afleggen. Iets wat me vooraf onmogelijk leek, maar waar ik met wandelkilometers gemakkelijk de afstand van het zuidwesten naar het noordoosten van Tennessee virtueel liep. Maar die kilometers liep ik vooral in mijn eigen omgeving. Ik ontdekte zelfs paden waar ik nog nooit eerder had gelopen en creëerde nieuwe routes. Die kleine dingetjes ben ik het afgelopen jaar zoveel meer gaan waarderen!

Run Andrea Run

Lopen was het. Dit jaar 1240 aan hardloopkilometers en 650 aan geregistreerde wandelkilometers. Ik liep 10 keer een halve marathon of meer, waarvan de uitspatting op Bevrijdingsdag met Pascal de langste afstand was met 31 kilometer. Virtueel brachten we het Bevrijdingsvuur van Wageningen naar Woudenberg via een route dwars over de Utrechtse Heuvelrug. Prachtig, maar wat een warmte! Het was dit jaar (gelukkig) veelvuldig mooi weer en om al die kilometers te verteren had ik een fantastische herstelformule ontwikkeld: voor iedere 10 kilometer een bol ijs van de ijssalon. Heerlijke motivatie om toch nog even een stukje verder te lopen.
Ook wandelend werd de 30 kilometer aangetikt. Met een nieuwe rugzak van Osprey om deze te testen, gevuld met zo’n 15 kilo aan onnodige bagage  (maar he als je moet testen moet je testen), in de warmste week van het jaar met dik 35 graden en de nodige hoogtemeters wandelde ik met Max in het Ketelwald tijdens een hele korte kampeervakantie in eigen land.

Events

Door corona vond er bijna geen event plaats. Alle Spartan races en reizen die ik in het begin van het jaar gepland hebben schrapte ik stuk voor stuk uit de agenda: de series van de UK en Italië, het EK in Tirol en het WK in Griekenland. In het begin nog met tranen in de ogen en vol ongeloof, maar uiteindelijk begint zelfs dat te wennen en was het voorspelbaar dat dit een jaar zonder races zou worden. Op eentje na. Eind september kon, met heel veel geluk, Race to Honor – Battle of Arnhem 1st edition doorgang vinden. Mijn eerste en laatste race van 2020, maar wel een heel bijzondere. Tijdens deze race kreeg je een weightvest aan en volgde je de voetsporen van de geallieerden. Niet alleen obstakels, maar ook historische vragen maakten deel uit van de race. Een hoogtepunt was het passeren van het huis waar Kate ter Horst honderden gewonde Britse soldaten verzorgde. Deze race stond dan ook in teken van deze engel van Arnhem.
Hoe jammer het ook was dat alle wedstrijden verder werden afgelast, er was nog wel ruimte voor virtuele events die als paddenstoelen uit de lucht schoten. Want aan een gebrek aan medailles was dit jaar geen sprake! Ik deed mee aan meerdere eventjes van Craftbeerrun Nederland, zoals de adventchallenge, maar ook ‘ren naar je favoriete brouwerij’, waar naast je medaille ook een biertje op je stond te wachten. Ilona en Valerie organiseerden hun eigen ‘Recht uit het hart’ run, waarbij het inschrijfgeld ten gunste kwam van de Wensambulance. Ook Spartan had alle afstanden als virtuele race, maar de online klassementen van mensen die in 5 minuten een Sprint (5 kilometer lopen en 20 oefeningen) afleggen verpesten hier aardig de lol van.
Maar de allerleukste virtuele events dit jaar waren voor mij die van Meet The Marines. 75 jaar vrijheid zullen we hoe dan ook vieren! Het eerste event deed ik met Kelly was de ‘Verzetsuitdaging’. Van huis uit, met een videoverbinding met de organisatie, voerden we opdrachten uit die we in enveloppen toegestuurd hadden gekregen. Van vluchten uit je vertrouwde omgeving, camoufleren en opgaan in je omgeving, tot vuurtje stoken, een duik in de plomp om je achtervolgers af te schudden en afsluitend een biertje te scoren in de middle of nowhere en de bevrijding te vieren. Geniaal! We hoefden dan ook niet lang na te denken om ons aan te melden voor het volgende event. Alleen bleek Kelly die nacht dienst te hebben en verwachtten we eigenlijk dat de start van het event al ergens in de nacht zou zijn. Dus Max to the rescue tijdens deze ‘Crashmove’! Om 5 uur werden we wakker gebeld, camoufleren en als een malle met bepakking naar het extractiepunt. Van daaruit kregen we via de telefoon steeds een volgende opdracht door, waarbij we moesten uitkijken dat we niet gespot zouden worden. Want twee keer de vijand tegen komen en je lag er uit! Via doorsluippaadjes, verborgen weggetjes en kampeerterreinen navigeerden we ons een breuk naar het eindpunt.

Community

Toch konden er ook nog een paar real life sportevents plaatsvinden. De Spartan Workout Tour in Zandvoort, Ede en Hoogeveen waren een succes, en ik beleefde heel veel lol en spierpijn van de 90 minutes workout van Meet The Marines. Vooral het weerzien met mijn vrienden deed me keer op keer zo veel goed! Ook al moest er een afstand blijven, ook al konden we maar met een beperkt aantal mensen zijn en hadden we ons te houden aan de maatregelen.
En wanneer events niet door konden gaan, stond ik buiten in de zon. Mijn tuin bouwde ik tijdens de eerste lockdown al om tot gardengym en ook de huiskamer bleef niet gespaard. Zo kon ik toch blijven trainen, met Huub via Zoom, als ik niet fysiek in Breda kon trainen.

Bring it on 2021!

Zo terugkijkend is 2020 een heel raar jaar geweest, waarbij ik vooral het reizen, racen en de Spartan community enorm heb gemist. En wat ik nog wel even zal moeten blijven missen… Aan de andere kant… Het continue op en neer reizen van wedstrijd naar wedstrijd, de wedstrijdspanning, de prestatiedruk die ik mezelf op leg heb ik dan eigenlijk weer niet gemist. Het afgelopen jaar heeft me ook rust gebracht en daardoor ook de tijd tot bezinning en reflectie gegeven. Ik denk dat 2020 de boeken in gaat als het jaar waarin grote veranderingen tot stand zijn gekomen of gestart zijn. Veranderingen waar ik nu mogelijk nog geen weet van heb of vat op heb, maar waar ik dit jaar al (onbewust) zaadjes voor geplant heb. Laat 2021 maar komen, met alle verrassingen. Voor nu wens ik je een hele fijne jaarwisseling!