Dare to be colourful

De mensen die mij een beetje kennen weten dat ik een nogal kleurrijk tiepje ben. Niet in de zin dat ik er een nogal flamboyante levensstijl op nahoud (helaas), wel in de zin dat ik niet snap dat er mensen zijn die kunnen leven in kamers met witte muren en dat ik niets fijner vind dan blogjes te tikken in een omgeving van rustgevend paars.

[heading size=4 style=underline]Colour me[/heading]Kleur is ik en ik ben kleur. Het is dan ook niet zo vreemd dat veel mensen mij herkennen aan mijn rode haren (die overigens door de jaren heen ook blond, bruin, zwart en met paarse strepen zijn geweest) en tijdens het lopen aan mijn bonte outfit. Wat je draagt is wie je bent. En dat ik met een shortje over een lange tight wellicht niet de meest aerodynamische loper ben, kan mij niet schelen. Liever een flitse schildpad dan een grijze muis. Scheelt ook met het terugzoeken van jezelf op wedstrijdfoto’s. Mijn outfit herken ik vaak uit duizenden.

[heading size=4 style=underline]Regenboogbike[/heading]Toen ik dus in mijn startende transformatie van tryatleet naar triatleet op zoek moest gaan naar een geschikte fiets, was het niet meer dan logisch dat de fiets die ik zocht als eerste voorwaarde op zijn minst voorzien moest zijn van íets van kleur. En dan het liefst natuurlijk niet gewoon een gekleurd streepje, stipje of logo op een verder geheel witte of zwarte fiets. Nee, het liefst een exemplaar waarbij je als voorbijganger spontaan het gevoel krijgt je zonnebril op te zetten, omdat er zoveel kleur vanaf straalt dat spontaan de zon gaat schijnen.
Moet te doen zijn toch? Helaas bleek het ‘shine-gehalte’ van mijn fiets toch nog wel een lastig puntje. Struinend op internet kwam ik genoeg geschikte, betaalbare en degelijke fietsen tegen, maar niks waarvan ik dacht ‘daar gaat mijn gekleurde hartje harder van kloppen.’
Totdat. Ineens. Zomaar. Plots. Dé fiets. Daar. Op Marktplaats. Verscheen.  Een geschikte, betaalbare, degelijke fiets, maar dan met een kleurpalet waar de gemiddelde schilder jaloers op zou zijn. Dit was míjn fiets! Een heuse, echte, bonte, gekleurde regenboogbike! Niet te missen! Echt, als er liefde op het eerste gezicht met fietsen kan zijn, dan was dit een gevalletje van head over heals. Zo mooi. Zo kleurrijk. Zo Sanne! Ik kon niet wachten om mijn eerste rondje te gaan maken!

[heading size=4 style=underline]Kekke klikschoen[/heading]Maar, dan moest ik wel eerst nog even kekke klikschoenen scoren. Anders kon ik de klik met mijn fiets alsnog vergeten.
Dacht ik echter dat het vinden van een regenboogfiets een bijna onbegonnen zaak was, probeer dan eens op zoek te gaan naar gekleurde fietsschoenen. Eén woord: ramp! En ja, natuurlijk begrijp ik ook wel dat fietsschoenen nou niet de meest noodzakelijke flitsende accessoires van je outfit zijn, maar toch, ik vind, als je het doet, doe het dan goed. Zo dacht ik monter.
Na uren en uren zoeken en niet verder te zijn gekomen dan witte schoenen met één streepje roze (één vraag: Waarom altijd roze?), was ik bijna op het punt aangekomen dat ik besloot mijn gekleurde handdoek in de ring te gooien. Totdat. Wederom. Zomaar. Ineens. Als bij toverslag. Dé schoenen. Daar. Stonden. Ik moest gewoon met mijn ogen knipperen zo mooi waren ze. Ze glommen, nee, ze spránkelden door het beeldscherm heen. Blauwe glitterbloemen! Degene die dit ontwerp heeft bedacht moet ergens onbewust aan mij hebben gedacht. Dat de klik tussen mij en de schoenen wederzijds was, dat voelde ik meteen het eerste moment dat ik ze aantrok. Ge-go-ten. Als het muiltje van Assepoester. Maar dan nóg mooier!

[heading size=4 style=underline]Up![/heading]Tja, en als je er dan op fiets zo fluoriscerend uitziet, dan wil je in het zwembad natuurlijk ook niet achterblijven. Tijd dus om mijn degelijke maar toch ietwat te saaie zwarte badpak aan te vullen met een exemplaar waarbij iedere zwemtraining spontaan een feestje wordt. Wat dacht je van een badpak met ballonnen? Héél veel ballonnen! Als ik met zo’n badpak niet door het water zweef, dan weet ik het ook niet meer! En het voordeel van zo mulicolored-birthdaysuit is, dat je er naar gelang van het kleurthema van het feestje ook steeds een andere badmuts bij aan kunt trekken. Ik heb zo’n voorgevoel dat dit wel eens het begin van een uitbundige badmutscollectie zou kunnen betekenen.

[heading size=4 style=underline]Next mission[/heading]Tot zover: colourful mission accomoplished.
Ware het niet dat ik nog met één ding zit waarvan ik me afvraag of het me überhaupt gaat lukken om er een Sanne-waardige versie van te vinden: Het wetsuit. Een badpak met ballonnen is natuurlijk leuk, maar als ik straks eind mei tijdens mijn eerste triatlon in het open water lig, dan is het zonder wetsuit echt geen feestje om te zwemmen. Blauw van de kou is dan misschien wel een kleur, maar niet eentje waar de wedstrijd mee ga shinen. Ik moet dus een wetsuit vinden. En dan het liefst niet eentje in de non-kleur zwart.

Nou, mocht je je eens een middag of avond vervelen, probeer dan eens een wetsuit te vinden die níet zwart is. Een triatlon-wetsuit that is. Toen ik op een gegeven moment namelijk heel enthousiast dacht: ‘Dit is hem! Dit wordt mijn wetsuit!’ Bleek het een surf-wetsuit te zijn en die zijn blijkbaar niet geschikt om in te zwemmen. Heb ik dat! Waarom mag je er als surfmeisje wel heel cool en colourful uitzien, maar moet je als triatleet saai en zwart in het water liggen? Ik bedoel, het lijkt me als triatleet juíst essentieel om in het water een beetje op te vallen. Zo kunnen je toeschouwers in ieder geval zien dat jíj die paarse dolfijn bent die daar voorop zo soepeltjes door het water glijdt.

[heading size=4 style=underline]Let it shine[/heading]Voorlopig ben ik echter bang dat ik mijn dromen van een paarse, groene of blauwe dolfijn nog even in dromenland moet laten. Tenzij iemand de ultieme tip heeft (of samen met mij een gekleurd-tri-wetsuit-bedrijf wil opzetten) ben ik bang dat ik mijn kleurrijke ambities moet verruilen voor een haalbaar doel als een zwart-met-kleuraccent-wetsuit. Tja, de zon kan niet altijd schijnen hè. Soms heb je een beetje regen nodig om een regenboog te kunnen maken.
Maar dat achter de wolken de zon schijnt, dat is één ding dat zeker is. Net zoals het feit dat ik er op de finishfoto in ieder geval gekleurd op zal staan. Hoe lijkbleek ik van vermoeidheid ook mag wezen!