Persoonlijk

De laatste kilometers van 2008

Oudejaarsdag, ik word wakker. Zo’n dag is altijd een moment om even stil te staan. Stil te staan bij wat er het afgelopen jaar allemaal is gebeurd. Hoogtepunten en dieptepunten. Ik besluit voor de laatste keer dit jaar mijn loopschoenen aan te trekken en kies voor een kort rondje van 4 kilometer. De laatste kilometers die dit jaar hardlopend worden afgelegd. Ik voel me een beetje melancholisch, vrolijk, maar ook verdrietig. Er is ook veel gebeurd dit jaar.

Op televisie zie je jaaroverzichten. Van kredietcrisis, tot presidentsverkiezingen. Van gesneuvelde militairen in Afghanistan, tot Nicky die de finale van Idols wint. De ene gebeurtenis treft je dieper dan de andere, maar feit blijft dat voor iemand, of meerdere mensen, het hele leven drastisch veranderd is.
Welke gebeurtenis heeft mij veranderd? Hardlopen loopt als een rode draad door het jaar heen. Voelde ik me goed, dan ging ik hardlopen. Voelde ik me slecht, dan ging ik ook hardlopen. Hardlopen heeft mij door mijn ups en downs heengeleid. En ik mag van geluk spreken dat ik in 2008 weinig downs heb gekend. Het was een goed jaar, op ieder vlak, maar vooral op het gebied van hardlopen. Zo liep ik in het najaar in 6 weken tijd 4 pr’s op verschillende afstanden, waarvan de meest opvallende toch wel de prverbetering op de halve marathon was met 13 minuten! Een gevoel van euforie, overwinning… op mezelf dan. Er liepen nog een paar 100 lopers voor me.
Een ander hoogtepunt was de enorme groei die ik dit jaar heb doorgemaakt, en die hopelijk ook in 2009 doorzet. Sinds april train ik nu, naast de zaterdagochtend, ook op de woensdagavond bij LGAS. En dat heeft voor veel progressie gezorgd.
De progressie heeft er ook voor gezorgd dat ik dit jaar een aantal keer een podiumplaats heb gelopen. Zo was ik snelste Woudenbergse 10 km in de Florijnwinterloop, werd ik 2e op het NK Veldloop gemeenten 9 km en Bunniks Mooiste 6 km, 3e in Veenendaal en Maarn en clubkampioen tijdens de Koploop in Amerongen.

Dieptepunten waren er ook. Doelen die niet bereikt werden. Zoals mijn streeftijd op de 4,2 km in Maarn in juni. Ook niet zo vreemd als je de avond ervoor een bruiloft hebt gehad en errrrrg veel hebt gedronken…
Ook de blessure was een dieptepunt, waardoor ik noodgedwongen moest rusten. De 4 pr’s in het najaar en de avondtrainingen op woensdag die van het bos naar de weg werden verplaatst bleken een toch wat te grote belasting. En dat resulteerde in een botvliesontsteking in de enkel. De rust heeft me wel even op de plaats gezet en me er van overtuigd dat luisteren naar het lichaam heel belangrijk is.

En zo luister ik nu ook. Ik moet lopen. Mijn lichaam wil dat. De laatste kilometers van dit jaar. Het zijn maar 4 kilometers. Maar in die 4 kilometers kan ik luisteren naar mijn lichaam en mijn gevoel. Ik kan het diepste dal van 2008, waar ik nu in zit, wat meer relativeren. Gelukkig heeft dat niets met lopen te maken. Lopen is nu het medicijn.

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!