Dobrý den Praha
Wat doe je als je een race in je hoofd hebt, die op het moment dat je wilt boeken (welgeteld twee weken van te voren) al zo goed als vol blijkt te zitten? Dan kijk je gewoon of er nog ergens anders een race is. Want als mijn hoofd staat op ‘ik wil een weekendje weg’, dan wil ik ook echt een weekendje weg. En racen.
[heading size=4 style=underline]Change of plans[/heading]Dus speurde ik de Spartan kalender af. Ik wist dat er in het geplande weekend nog elders Spartan races waren en zo kwam ik met een luide gil achter de laptop uit op…. Praag! Vliegtuigje boeken, een Airbnb appartementje boeken en een race ticket bestellen. Lucky me was er alleen nog plek in de elite startwave. Precies de wave die ik moest hebben. Maar WAAROM start de elite wave om 7.15 uur? Na ja, dat nam ik maar voor lief. Heb je nog wat aan je dag ook.
[heading size=4 style=underline]Early birds[/heading]En zo zat ik vrijdag met vriendlief in het vliegtuig, nadat ik me vlak voor de wekker van 3 uur had wakker gehoest. Niets fijners dan uit jezelf wakker worden in plaats van keihard gewekt te worden door de wekker, zal ik maar zeggen. Maar wakker was ik! Na een vlotte incheck, een onwijs kort vluchtje met een smooth landing zetten we, nog voordat de meeste mensen op hun werk waren, voet aan de grond van Praag. Met het ov ging het naar de stad, waar we om 9.30 bij ons appqartement aankwamen. De spullen even droppen en meteen de hort op. Ik kan op de plaats van bestemming met geen mogelijkheid stil zitten. Dat doe ik thuis wel weer. Allereerst gingen we het Spartan terrein bezoeken.
Te voet, want daar had ik het appartement op uitgezocht. Een groot deel van het parcours was al uitgezet en de obstakels zagen er niet al te woest uit. Sterker nog… ik verwachtte ergens een addertje onder het gras, want dit zag er echt vrij gemakkelijk uit… Afwachten maar, want zaterdag mocht ik los. Eerst de stad in!
[heading size=4 style=underline]Parcoursverkenning[/heading]Na een lekker tussendoor hapje bij de Narodni Galerie, een enorm grote kunsthal, verkenden we onze wijk en namen we de metro naar geen idee (de namen zijn echt totaal niet uit te spreken!). Na de nodige wandelkilometers, heerlijk pasta snaaien op de lokale farmersmarket, een blik op een paar toeristische hoogtepunten en een onwijs goeie pizza was het de eerste dag voorbij gevlogen. Mijn eerste indrukken van Praag zijn heel goed. Een vriendelijke, toegankelijke stad, maar o zo toeristisch. Ik verbaas me over het feit dat veel, heel veel mensen hier roken, de enorme meute aan toeristen en vooral de taal waar geen touw aan vast te knopen is. Engels wordt niet overal gesproken, dus dat leverde al wat hilarische momenten op. En chagrijnige gezichten. Of men is hier niet zo spraakzaam. Wie zal het zeggen.
De avond werd in rust in het appartement doorgebracht en de spullen voor de race werden bij elkaar gepakt. De wekker stond weer op een schribarende vroege tijd…