Een “echte” blessure
Deze week heb ik nog maar weinig getraind. Lopen zo wie zo niet. Vandaag ben ik naar Ronald geweest, de fysio. Hij denkt aan een stressfractuur of een botvliesontsteking. Gezien de ontwikkelingen in de afgelopen weken neigt hij meer naar het laatste. Hoe dan ook, deze week rust en vanaf half november langzaam weer opbouwen. In ieder geval een stukje minder ernstig dan die gebroken voet met gescheurde pezen en enkelbanden van een paar jaar geleden! Toen liep (strompelde) ik er wat anders bij. Dan is dit maar betrekkelijk. En een goede reden om eens lekker op mijn kont op de bank te mogen hangen en niet te hoeven trainen! Kom ik eindelijk (noodgedwongen) aan wat rust toe. Na ja… rust? Vandaag wel 2 uur in de sportschool rondgehangen. Dat kan dan gelukkig nog wel. Zolang het geen pijn doet, kan en mag ik alles. En aangezien ik alleen pijn heb als ik hard hol, kan ik dus nog veel.
Maar de komende weken dus even geen training op woensdagavond. Asfalt geeft wat te veel belasting. Volgende week ga ik eerst een keer op de loopband proberen en als dat goed gaat een keer het bos in. Nieuwe schoenen zitten ook in het verschiet, want op deze loop ik alweer 9 maanden. En dan gaat het best hard.
Het leuke lijstje met wedstrijden in de laatste 2 maanden van 2008 staat op cursief: eerst maar eens zien wanneer ik voldoende hersteld ben. Maar ik wil deze loopjes nog niet uit het zicht laten verdwijnen.
Ik heb me al wel alvast ingeschreven voor de Florijn Winterloop op 3 januari 2009: vaste prik om te lopen en hopelijk komend jaar voor de 7e keer snelste Woudenberger op de 10 km. Als ik na mijn blessure net zo loop als de laatste maanden, dan komt dat helemaal goed!
Eerste herstellen! Ik plof weer even op de bank!