Persoonlijk

Gladiatorrun vs. devilish mood

Ik had gehoopt dat ik hier een raceverslag had kunnen posten van de Gladiatorrun. Het liep alleen allemaal eventjes iets anders… Hoe een Gladiator in spe als duiveltje eindigt op de bank…

[heading size=4 style=underline]The black hole[/heading]Een maand geleden kwam ik, nog helemaal vol van de WK’s, terug uit de VS. Geen noemenswaardige blessures, alleen een gekrenkt ego, leek ik over gehouden te hebben van het WK OCR. En dan zie je een lege agenda. Dat was een bewuste keuze geweest, om na de WK’s even helemaal niets te plannen. Even een welverdiende rustmaand. Plus geen idee hoe ik terug zou komen namelijk. Geblesseerd (zoals vorig jaar) of niet of even helemaal klaar met obstacle running of niet. Ik wist het niet, dus ik zou wel zien. Maar ik kwam zo hyper terug, dat ik meteen op zoek ging naar leuke runs. Vorig jaar had ik de grootste lol in de modder tijdens de Gladiatorrun, dus dat zou het worden. En dit keer niet de 12 kilometer, maar de 24 kilometer Xtremerun. Want de mok van vorig jaar die we met de korte afstand kregen was leuk, maar ik wil de Xtreme medaille.

[heading size=4 style=underline]Smoesjes Xtreme[/heading]Maar hoe dichterbij de Gladiatorrun kwam, hoe minder zin ik er in kreeg… Normaal gesproken kijk ik er enorm naar uit, maar dit keer verliep het totaal anders. Mijn plan om zaterdagavond al die kant op te rijden en een hotel bij Brussel te pakken verdween met de verhoging van het dreigingsniveau in Brussel in de koelkast. Dat betekende dat ik zondagochtend zou moeten rijden. Heel vroeg… Een rit van ruim 2 uur in mijn uppie. En dat ook weer terug. Jeeeeeej… not. De weersvoorspellingen waren ook niet echt heel erg fijn voor iemand die een maand geleden nog onderkoeld was: lage temperaturen, regen/hagel/sneeuw, best wat wind, een nat pak. Bij de gedachte alleen al kreeg ik de rillingen. Tel daarbij op dat die elleboog me mateloos irriteert (letterlijk en figuurlijk) en een pak melk oppakken al zeer doet (terwijl ik dan wel weer pijnvrij een Oly-training kan doen… snap jij het nog?). En de hele week had ik al knallende koppijn. Ik had zo aan alle kanten ongelooflijk geen zin! Waarom zou ik überhaupt gaan? Die vraag kreeg ik van meerdere mensen in mijn omgeving. Ja waarom…? Alles in mijn lijf en hoofd schreeuwde naar me dat ik gewoon lekker thuis moest blijven. Dat ‘geen zin’ komt ergens vandaan. En was het deze maand niet zo dat ik niets moet en alles mag? Hallooooo, je hebt een rustmaand!

[heading size=4 style=underline]That little devil in me…[/heading]“Ha ik gooi mijn kont een keer in de krib!” Ik ga iets doen wat ik anders nooit doe. Ik ga gewoon niet van start! Ergens in me lachte het recalcitrante duiveltje en enerzijds voelde ik me rebels en anderzijds had ik ook de teleurstelling. Rebels omdat ik tegen ‘mijn eigen regels in’ es een keer niet deed wat ik van mezelf verwacht. Namelijk als een dolle mina maar doorgaan. Ik heb er immers voor betaald, dus dan moet ik gaan ook. Niet van start gaan is laf. Als ik eenmaal bezig ben vind ik het toch wel weer leuk. Ik ben niet van suiker, dus hou op met miepen. Dat duiveltje zag zichzelf al lekker uitslapen in een warm bedje en de rest van de dag lekker hangend op de bank doorbrengen met de pepernoten binnen handbereik. Maar dan komt de teleurstelling toch om de hoek kijken. Dat is dat strebertje in me. Want waarom heb ik nu totaal geen zin om van start te gaan? Waarom is mijn lijf zo moe en waarom blijft die elleboog maar pijn doen? Moet ik gewoon toegeven aan het feit dat ik niet superwoman ben, maar gewoon een mens? En dat mijn grens met de twee WK’s en de onderkoeling gewoon even bereikt is? Voor een marathon staat toch ook een hersteltijd van minimaal 6 weken. Dus waarom neem ik niet gewoon die hersteltijd in acht? O jaaaa… dat is toch precies de reden dat ik deze maand uitgeroepen heb als rustmaand. Dat heb ik bewust zo gepland omdat ik mezelf langer ken dan vandaag. Mijn innerlijke ikjes hebben al vaker onenigheid gehad en dat heeft niet altijd tot de juiste keuzes geleid…

[heading size=4 style=underline]Devil wins[/heading]En daarmee was de kous af. Heel leuk om mezelf dol van enthousiasme meteen weer in te schrijven voor een race maar soms ontbreekt me de realiteitszin. Daarom ben ik stiekem eigenlijk best wel trots dat ik naar mijn lijf en leden geluisterd heb en die innerlijke strijd eigenlijk op voorhand al de kop heb ingedrukt door de rustmaand in te lassen. Hoef ik mezelf tenminste niet schuldig te voelen over, dit keer, de juiste keuze. Het kostte me een startbewijs, maar het leverde me uiteindelijk een heerlijk relaxed dagje met toch nog spierpijn op. Helemaal niets doen is het te extreme andere uiterste. Werken aan de basis, de mobiliteit. Loaded Progressive Stretching is tegenwoordig zondag een vast onderdeel op de agenda als ik geen andere plannen heb. Zware stretches waarbij je al je spieren van je lijf gebruikt en vooral ook voelt. Ik zou bijna zeggen dat mylogenics er niets bij is… Stiekem vraag ik me toch af of ik de Gladiatorrun niet veel leuker had gevonden dan LPS…

 

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!