Persoonlijk

Halfway Tennessee

Een donderdag eind juni. Ik loop met mijn blote voeten in het zand van Oostkappelle. Met Sofie ben ik na het werk naar Zeeland gereden. Een wilde uitspatting. Dat krijg je als je hersenen sudderen in een dikke 30 graden.

Bucketlist
Die weersomstandigheden waren ook eigenlijk de reden van dit uitstapje. Warm weer, weinig wind, een goede stroming en dan is er kans op zeevonk. Moet je natuurlijk wel ergens aan de kust zijn. Een partner in crime was snel gevonden. Noem ‘Zeeland’ en Sofie springt overeind. Zo zaten we dus om 17 uur in de auto richting Vrouwenpolder, waar we eerst onze buikjes vol aten bij Den Dam om vervolgens onze buiken nog voller te eten met ijs in Domburg. IJs is trouwens mijn gouden herstelformule de laatste twee maanden.

Halfway
Op naar het strand bij Oostkappelle, waar de ouders van Sofie toevallig een dagje aan het strand zaten met hondje Guusje. De zon zakte langzaam onder in de zee en ik… ik liep mijn kilometers waardoor ik vandaag uitkwam op exact halverwege mijn avontuur door Tennessee, the Great Virtual Run Across Tennessee 1000 kilometer. Nog 511 kilometer te gaan voordat ik mezelf een RAT mag noemen die de finish heeft gehaald.

De queeste
Deze hele tocht is een grote belevenis, één groot avontuur. Toen ik me inschreef had ik niet het idee de 1022 kilometer in vier maanden tijd te kunnen lopen. Sterker nog, mijn intentie om deel te nemen was puur om weer eens wat meer loopkilometers te gaan maken. Toen ik de 200 kilometer aantikte schreef ik al over mijn queeste die langzaam aan veranderde van ’zien waar het schip strand’ in ’finishen’. Nu ben ik twee maanden onderweg en lig ik nog keurig op schema om vóór 31 augustus de laatste kilometers weg te kunnen strepen. Mijn zelf-scepticisme heeft plaats gemaakt in een vertrouwen in mijn eigen kunnen en lichaam. Plus: ik geniet van de kilometers die ik maak, zowel wandelend als hardlopend. Ik ben het wandelen an sich ook meer gaan waarderen. Ik beleef mijn kilometers intenser, omdat ik een doel heb: mijn #gvrat1000k uitlopen. En met ijs als herstelformule na de lange afstanden heb ik ook nog eens een lekker vooruitzicht.
En de zeevonk? Die zagen we niet. Met nog een dikke 1,5 uur terug in de auto zou het wel heel laat worden als we zouden wachten tot het echt pikkedonker zou zijn om überhaupt zeevonk te kunnen zien… Die zeevonk… die blijft mooi op de bucketlist staan. Maar deze prachtige zonsondergang hebben we mooi wel in the pocket.

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!