I am a RAT! #GVRAT1000k

Ik loop in het donker. Rondjes om mijn huis. De laatste kilometer moet nog even vol gemaakt worden. De laatste kilometers van mij #GVRAT1000k. In totaal 1022 kilometer virtueel van het ene uiteinde naar het andere uiteinde van Tennessee in een tijdsbestek van vier maanden. Ik voel een traan prikken achter mijn ogen en slik hem weg. Wat een reis.

Ik had werkelijk waar geen idee waar ik aan begon toen ik op 1 mei mezelf inschreef voor wat in mijn ogen een onmogelijke opgave voor mij leek: the Great Virtual Run Across Tennessee. De dag ervoor zei ik nog tegen iemand ‘ja daaahaag, mij niet gezien, dit is idioot’. Om vervolgens giechelend de inschrijfknop in te drukken met de gedachte ‘nou… we zien wel waar het schip strand’. Die voer veilig de haven in op 22 augustus.

Herstelformule

Maar het schip strandde niet. Omgerekend moest ik gemiddeld 255 kilometer per maand, 56 kilometer per week, 8 kilometer per dag lopen. En doordat ik op dat moment lekker veel lange duurlopen deed en ook meer begon te wandelen, tikte ik in mei al 309 kilometer weg! Mijn insteek veranderde al de eerste maand van ‘ik zie wel’ in ‘ik denk dat ik die finish wel ga halen’. Coronakilo’s kwamen er bij niet aan. Sterker nog: ik was actiever dan vóór corona en was lekker veel buiten. Iets waar ik intens van kan genieten, zeker als het zulk heerlijk weer is waar we de afgelopen maanden van mochten genieten. En dat leidde er toe dat ik al snel een eigen herstelformule ontwikkelde: voor iedere gelopen 10 kilometer een bol ijs. Als je dan met Bevrijdingsdag een eigen route van Wageningen naar Woudenberg loopt, leverde dat al drie bollen op. En met die lange afstanden en hoge temperaturen waar we mee te maken kregen was ik een  hele goede in support your locals: de IJswinckel in het dorp zag me regelmatig bezweet en met een tomatenhoofd aankomen. Na een paar maanden kilometers (solo en met loopmaatjes) en ijsjes (ook solo en met loopmaatjes) verslinden en delen op social media heb ik bij menigeen een bijnaam gekregen…

Nooit alleen

Kilometers, kilometers, kilometers. Mijn weken draaiden om een weekgemiddelde van kilometers die ik hardlopend of wandelend aflegde. Door een goede planning was het voor mij ook mogelijk om even een keer een dag helemaal niet te lopen; in het weekend stond er vaak een lange duurloop in de planning. Eind juni kwam ik dan ook halverwege mijn persoonlijke queeste, wat gevierd werd met… ijs in Zeeland.
Ik vierde mijn mijlpalen niet alleen. Niet alleen met vrienden werden de avonturen gedeeld. De online community van de GVRAT was zo actief. Foto’s, filmpjes, persoonlijke verhalen, mijlpalen, slangen: alles werd met elkaar gedeeld. De één was al al zijn vierde keer op en neer bezig (de zongenaamde BRAT – Back Race Across Tennessee), terwijl er ook genoeg mensen waren die de buzzard op de hielen hadden en met zichzelf in gevecht waren om tijdig de finish te halen en zichzelf een RAT (Race Across Tennessee) te mogen noemen. We staken elkaar een hart onder de riem, motiveerden elkaar en ik wist niet dat een virtuele tocht door Tennessee zoveel afwisselende landschappen zou geven. Die overigens in de verste verte niet overeenkwamen met de digitale kaart waarop je jezelf kon terugvinden.

Ontdekkingstocht

Terugkijkend op vier maanden kilometers wegtikken. Zo veel kilometers, zo veel plekken om te lopen. Ik ontdekte nieuwe paadjes heel dicht bij huis, maar liep ook mooie routes verder weg. Van de Meet The Marines Chrashmove op een druilerige dag tot een 30 kilometer lange wandeltocht in het Ketelwald met bepakking bij 35 graden.
De meeste kilometers legde ik af in mijn ‘achtertuin’, de Utrechtse Heuvelrug, die nog steeds niet verveelt. Maar ik ontdekte ook de golfbaan om de hoek, mooie plekken op de Veluwe, zag zwijnen en ontelbaar veel reeën, genoot van de in bloei staande heide, huppelde over het strand van Noordwijk, nog meer ijsjes achteraf, op Longtermchallenge met Shiva in Beuningen, nam deel aan trainingen van Yu Man Race, de Spartan Workout Tour en Meet The Marines. Ik liep kilometers alleen, met loopmaatjes in groepjes en leerde zo mensen kennen en mensen beter kennen. Mezelf ook. Mijn reis was een ontdekkingstocht die ik voor geen goud had willen missen.

De fles is leeg

1021 kilometers trokken in die laatste paar 100 meter van mijn #GVRAT1000k aan me voorbij. 1021 kilometers waar ik voornamelijk van genoten heb, bij een aantal een beetje heb afgezien en een enkele waar ik op heb gemopperd (iets met bakken regen uit de lucht). 1021 kilometer waarvan ik op voorhand niet had gedacht dat ik die op deze wijze tot een goed eind zou brengen. Met een shot Tennessee whisky achter de kiezen en een buckle in het vooruitzicht ga ik mijn laatste rondje om het huis in.  22 augustus. 1022 kilometer gelopen, ik ben thuis.  En de fles is leeg.