Persoonlijk

Kreukels rechttrekken

Een lastig voetje. Wat moet je daar nou mee? Aangezien bij mij nog wel eens vaker botjes op een plek staan waar ze niet horen is er maar één oplossing: de manueel therapeut. Dat was al zo’n twee jaar geleden dat ik daar voor het laatst geweest was. Hoognodig!

[heading size=4 style=underline]In de revisie[/heading]In het verleden lag ik regelmatig op de pijnbank van de manueel. Ik keek daar nooit echt naar uit. Maar het is nodig. Ik zit namelijk een beetje vreemd in elkaar. Naast dat alles bij mij kraakt en verschuift, schiet er nog wel eens wat uit z’n voegen en door mijn werk (zittend kantoorwerk) en werkhouding gaat mijn rug helemaal op slot zitten. Met als gevolg dat ik sneller last heb van spierspanningshoofdpijn, trekkende spieren in de benen of gewoonweg beginnende blessures. En nu had ik dus ook al tijden lang last van mijn voet. Vandeweek was het zelfs zo erg dat ik ’s nachts (toen ik even moest plassen) maar met heel veel moeite naar beneden kon komen! Die voet stond helemaal vast! Dan is er maar 1 oplossing: kraken die handel! En das geen pretje.

[heading size=4 style=underline]It’s that time again[/heading]Dat kraken had ik al veel eerder moeten laten doen. Bij mij geldt: als ik ergens een pijntje begin te ontwikkelen, dan is het 9 van de 10 keer een botje dat scheef staat en gaat irriteren. Een bezoek aan de manueel is als een soort van onderhoudsbeurt. Zodra ik merk dat de rotatie in mijn rug niet meer zo soepeltjes loopt, of er weer eens een kuitbeen op een plek zit waar die niet hoort te zitten, dan is een afspraak zo gemaakt. Alleen had ik nu achilles klachten. Niet zo zeer een scheef zittend bot. Dacht ik. Totdat de fysio ontdekte dat mijn voet helemaal uit zijn voegen stond en mijn bekken ook scheef stond. Die voet kreeg ie los, maar dat bekken moest toch echt even met grove hand onder handen genomen worden. Gisteren mocht ik dus weer.

[heading size=4 style=underline]Onderstel[/heading]Eerst checkt de therapeut hoe scheef mijn bekken staat. Ik moet links, rechts en voorover buigen en een tel later lig ik al op de tafel. Dat was wel duidelijk: heel scheef. Om mijn bekken recht te zetten gooit de therapeut al zijn gewicht in de strijd (moet ook wel, want hij is ongeveer mijn lengte). Op mijn rug liggend moet ik dan mijn voet in de knieholte zetten, mijn onderlijf zijn kant opdraaien en mezelf bij de elleboog vasthouden, waarna hij met zijn volle gewicht mijn heup (die dus in de lucht steekt) dwars door de pijnbank heen duwt en mijn schouder de andere kant opdrukt. Als het goed is hoor ik 2 knakken en staat mijn bekken weer recht. Het waren er nu 4. Per kant… En dat deed zeer! Hij had er moeite mee ook: ik had wat meer spiermassa ontwikkeld in die paar jaar! Nu het bekken weer recht stond, was de spanning ook van het peesblad af, die aan het kuitbeen trekt. Oftewel, het kuitbeen kreeg weer ruimte. Met mijn been in de houtgreep en een beweging waarbij ik dacht dat mijn onderbeen de verkeerde kant op kwam te staan, was het kuitbeen weer los. Nog even een flinke sjor aan de voet en ook daar schoot het kuitbeen weer de goede kant op. In eens kon ik mijn voet weer alle kanten op wapperen!

[heading size=4 style=underline]Reanimatie[/heading]Vervolgens is het bovenlijf aan de beurt en worden de wervels stuk voor stuk nagegaan. Zonodig worden de spieren losgemasseerd en de bovenrug wordt hardhandig losgeduwd. Het is net reanimatie, maar dan op je rug. Alle lucht wordt uit de longen gedrukt, ademhalen lukt echt niet en de pijn is zo mogelijk nog erger dan in mijn bekken. Dit vind ik de meest vervelende kraken. Ze klinken niet alleen hard, maar gaan ook niet soepel. Mijn ribben ter hoogte van mijn linkerschouderblad willen ook met geen mogelijkheid loskomen! Vervolgens wordt gecheckt of ik weer soepeltjes draai en buig. Niet dus. Drastische maatregelen waren ook hier nodig. Met pen werd de vastzittende wervel op de rug gemarkeerd. Op mijn zij liggend legde hij zijn vuist onder die wervel en duwde toen mijn schouder richting de bank met zijn vuist onder mijn rug. Nog te volgen? Krakje! Maar nog steeds was het niet helemaal los. Heerlijk die hardnekkig vastzittende wervels, maar dan is er nog een mogelijkheid. Weer een soort van reanimatie, maar nu op het borstbeen. En maar vrolijk door babbelen en dan verwachten dat ik met horten en stoten nog een ant-wo-hoord-kan-ge-he-ven… humpfff…

[heading size=4 style=underline]Als je hoofd maar vast zit…[/heading]Als laatste wordt mijn nek onder handen genomen. Zittend op een kruk met de armen slap laten hangen moet ik me tegen zijn bovenbeen laten hangen, waarna mijn hoofd in een wurggreep word genomen en bijna los wordt getrokken van mijn romp. Mijn eerste reactie is om zijn armen vast te grijpen en me los te rukken, maar dat doe ik maar niet. Vooral omdat de knak zo dicht bij je gehoor zit vind ik dit een nare kraak. Vervolgens kan ik mijn hoofd bijna als een uil ronddraaien.

[heading size=4 style=underline]Delirium[/heading]Na een half uur sta ik weer buiten met het gevoel alsof ik afgebeuld ben in de sportschool. Met een zweep ofzo. Maar wat beweeg ik toch weer soepeltjes! Het lijkt of mijn ledematen zweven. Maar alles beweegt in eens zo soepel dat mijn motoriek er aardig onder te lijden heeft. Gooien kon ik toch al niet, maar nu lijkt het helemaal nergens meer naar. Mijn benen zijn net elastiekjes, ik wiebel en waggel alle kanten op. Van corestability lijk ik nog nooit gehoord te hebben. Als ik een stap maak, zwalkt mijn ruggengraat mee, als een wapperend vod achter mijn benen aan. Ik loop als een dronken vaatdoek naar de auto en thuis aangekomen ben ik bekaf. Blij dat ik de opdracht heb gekregen vandaag niet te sporten. Ik kan er in ieder geval weer even tegen aan. Dag therapeut, tot over 3 weken!

 

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!