Laat 2023 nu maar beginnen! • Run Andrea Run

Het is hier even stil geweest. Na mijn update over januari had ik weinig zin en energie om tijd achter de laptop te besteden. Maarrrr… ondertussen zijn er stappen gemaakt! Beter gezegd: mijn jaar kan nu pas echt beginnen!

Hersteld!

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: waar ik begin maart nog dacht dat dit een gebed zonder end was, heb ik in de afgelopen weken een enorme progressie gemaakt! Ik loop weer hard, de batterij loopt wat minder snel leeg en ik kan de energie beter doseren. Maar bovenal: ik ben (grotendeels) van die hele rits aan vage klachten af. En dat waren er nogal wat:

verhoogde rustpols (+20 slagen hoger dan normaal)
astmaklachten (vanaf begin november onophoudelijk hoesten, benauwd en piepende ademhaling)
hoofdpijn
heel weinig energie, vermoeidheid die je plots kan overvallen
slecht opladen ’s nachts door een te hoge hartslag, dus moe wakker worden
al bij lichte inspanning (slenteren) pijn op de longen, het gevoel dat mijn benen onder me wegzakken
brainfog
geen/slechte concentratie en focus
voedingsintoleranties en buikklachten
huidproblemen
het niet kunnen doen wat ik gewend ben leidde ook tot mentale shit

Afgelopen week heb ik dan ook de knoop doorgehakt. Ik ben het spuugzat en vanaf aanstaande maandag ben ik officieel ‘beter’ gemeld. Betekent nog wel dat ik op moet passen met wat ik doe, want volledig hersteld ben ik nog niet. Maar de klachten, zoals ze nu zijn, hinderen mij niet om mijn dagelijkse levensdingen weer enigszins normaal uit te kunnen voeren. En daar heeft de afgelopen maanden heel wat werk in gezeten! Een terugblik is dan wel op zijn plaats. Al is het maar om mijn verhaal te delen met andere long-covid mensen die hier wellicht iets uithalen wat hen kan helpen. Bij vragen mag je me altijd contacten!
Dat wil niet zeggen dat de stappen die ik genomen zijn dè oplossing zijn voor iedereen! Bij mij waren mijn stappen de meest logische, gezien de contacten die ik heb. Een nagenoeg onbekende therapie (maar google eens op PDTR en er wordt veel duidelijk) en geen arts die ook maar het woord microbioom in de mond neemt. Terwijl veel long-covid mensen, net als ik, een berg aan medicatie binnen hebben gekregen en te maken hebben met stressfactoren in het leven. Deze, voor mij logische eerste stappen, lijken we mijn oplossing te zijn. Als ik ook maar iemand met mijn verhaal kan helpen om het juiste spoor te vinden, ben ik blij!

PDTR

De hoop om eind februari de hardloopschoenen weer aan te kunnen trekken bleek een droom. Dat ging dus niet. Maar in februari heb ik wel belangrijke stappen gemaakt!
Mijn eerste stap was naar Huub gaan, waar ik eerst een aantal PDTR behandelingen heb ondergaan en licht een beetje heb getraind. Ook thuis kon ik met de gewichten weer een beetje aan de slag, al was het maar om mijn mobiliteit enigszins op orde te houden. Toch wel fijn zo’n homegym!
Het mooiste van de PDTR behandelingen: ik merkte vrijwel direct effect. De vagus nerve bleek aardig verstoord en behandelingen leidden tot een verlaging van de rustpols (ik had continue een veel te hoge rustpols) en een betere en makkelijkere ademhaling. Alsof ik ineens meer ruimte had en de ademhalingsspieren weer wisten wat ze moesten doen. Maar ook mijn hele spijsvertering bleek van a tot z verstoord te zijn. Daarop volgde het advies van Huub om mijn voeding (tijdelijk) drastisch aan te passen om mijn microbioom de kans te geven te herstellen. En laat een verstoord microbioom nou net al die vage klachten kunnen veroorzaken! Dezelfde klachten die ook worden toegeschreven aan post-covid. Ik ben er dus (en zeker nu een aantal weken later) van overtuigd dat bij mij alle problemen in het microbioom zijn ontstaan (waarover verderop meer).

Voeding

De grootste uitdaging de afgelopen maanden was om mijn voeding finaal aan te passen:

Alle suiker, alcohol en allergenen (lactose, gluten, soja, ei, etc) er (tijdelijk) uit. Ik bleek ineens overal gevoelig voor te zijn en had ook behoorlijk last van mijn buik. Het zoeken naar vervangende producten was een flinke opgave, omdat ik (door niet op te letten) in die producten dan ook weer allergenen zaten. Of suiker.
Alle histamine producten er zoveel mogelijk uit. En dat zijn er nogal wat. Zeker als je normaal gesproken veel paprika, spinazie, tomaten, avocado, kwark en weet ik wat nog meer eet. Daarnaast zijn er producten die histamine vrij maken, zoals koffie… En dàt was dus iets wat ik weigerde om aan te passen. Ik had net twee hele mooie potten koffieboontjes besteld en die bonen ging ik niet laten verpieteren! Dus bracht ik mijn koffie-inname terug naar één kop per dag… Concessies…
Met het histaminegedoe stootte ik dan ook regelmatig mijn hoofd. Na een glas versgeperste jus d’orange of een hertenbiefstuk lag ik er urenlang finaal af. Me daarna bedenkende dat die producten dus ook in het histaminelijstje stonden. Weer wat geleerd.
Eten volgens PHP: zes keer per dag een maaltijd en de koolhydraten splitsen van de vetten en eiwitten. Een enorme uitdaging, want je kan geen ‘gewone’ maaltijd meer eten. Alle hoofdmaaltijden en een avondsnack bestaan uit vetten en eiwitten en tussendoor twee keer een snack van koolhydraten. Dat was nog het makkelijkst met een banaan… Niet alleen moest ik recepten zoeken die te doen waren, ik moest ook nog eens rekening houden met de allergenen en histamine. De hoofdmaaltijden bestonden dan meestal uit groenden en vlees. En dan moesten de groenten ook nog eens bijna tot soep gaar gekookt zijn. Wat heb ik genóten van mijn maaltijden… (hoor de ironie).

Micriobioomtest

Ondertussen deed ik ook een microbioomtest. Nu was ik al een week of twee met mijn voedingaanpassingen bezig en is de test niet een gehele 0-meting geworden, maar de resultaten zijn interessant (voor zover ik ze kan begrijpen). Er is/was (voor zover het zich nog niet hersteld heeft) ‘iets’ met de histamine en een aantal bactierstammen zijn uit balans. Chantal van Basislifestyle heeft uitgebreid de tijd genomen om met mij mijn resultaten te bespreken. In een apart blog kom ik met een uitgebreidere uitleg over wat deze test nu precies is en wat ik er uit heb gehaald.

‘Sporten’

Dan het sporten, of bewegen, kan ik beter zeggen. Mijn doel in januari was nog om eind februari de hardloopschoenen aan te trekken. Nou, dat is gelukt. Ik had ze aan… En ik keek er naar. Maar er werd geen meter op gelopen. Dat ging nog totaal niet. Ik heb wel mijn wandelrondjes wat uit kunnen breiden maar begin maart lag ik na een recordwandeling van zes kilometer de rest van de dag uitgeteld en met knallende hoofdpijn op de bank. Iedere aerobe inspanning werd meteen afgestraft met hartkloppingen en een astma-aanval. En wandelen was voor mij een aerobe inspanning, omdat mijn hartslag hoger werd dan normaal tijdens een wandeling. Tijdens een rondje van 3 à 4 kilometer moest ik echt een rustpauze inlassen. Niet erg als de zon schijnt trouwens.
Alles moest ik op standje ‘ruuuusthaaag’ doen en dat is niet iets wat ik gewend ben. Maar ging ik als een malle met de stofzuiger door het huis, dan plukte ik daar vervolgens direct de wrange vruchten van.
Nadat ik bij Huub de eerste weken PDTR behandelingen heb gehad, begon ik ook de trainingen weer op te pakken. En het gekke was dus dat ik in kracht eigenlijk niets heb ingeleverd. Maar de training bestaat niet alleen uit wat gewichten optillen. Er wordt ook gesleept. En de eerste keer dat ik dat weer deed resulteerde dat weer in stom astma-gekuch, maar de week er op hetzelfde protocol volgend was dat kuchje weg!
Omdat boulderen steeds een korte krachtsinspanning is, begon ik dit ook weer op te pakken. De meeste keren met vrienden zodat ik ook weer wat sociaal contact had. Makkelijke routes gaan goed, maar zodra ik veel kracht moet gebruiken, net wat te krampachtig in de muur hang of te lang over een route doe, dan schiet de hartslag omhoog. Het fijne van boulderen: je bent ook zo weer uit de muur en het biedt de ideale mogelijkheid om verder te kletsen, terwijl je rust pakt!
Een fijne manier van de grenzen opzoeken, een beetje oprekken en rust pakken. Want ik heb ondertussen gemerkt door nèt over de grens te gaan ik er op dat moment wat last van kan hebben, maar de volgende keer dat ik het doe het goed gaat.
En toen werd ik half maart ingeloot voor een eventje van Mizuno om nieuwe schoenen te onderwerpen aan een looptest. Tja, een looptest. Dan moet je hardlopen. Op goed geluk er heen met het idee een beetje heen en weer te dribbelen en vooral de hartslag in de gaten te houden. Maar uiteindelijk hobbelde ik met de groep mee (beter gezegd: er achteraan) en liep ik in mijn normale duurlooptempo (ik dank dat aan de schoenen met carbonplaat waardoor ik sneller liep) de hele afstand mee! Na afloop werd er wat gekucht, maar verbaasde ik me vooral over dat de hartslag redelijk snel daalde. Dus afgelopen weken zette ik mijn hardloopavonturen nog even voort, want ik zat een weekje met mijn ouders in een huisje in Ootmarsum in een prachtige omgeving!
Zo blij dat ik weer wat kan rondhuppelen! En het gekke: iedere keer als ik een ‘nieuwe’ aerobe inspanning doe heb ik last van de astma, maar de keer er na niet meer. Ik noem dat progressie! De grenzen oprekken.

Ontspanning en no stress

Gek genoeg begon ik er ook een soort aan te wennen. Dat alles op standje ’traag’ stond en dat ik stress zoveel mogelijk vermeed. Dingen die ik normaal in een uurtje doe moest ik over de dag uitspreiden en wat mij erg hielp was om een to do lijstje bij te houden en daar ook op te zetten wat ik die dag had gedaan. Dan leek het in ieder geval nog of ik wat gedaan had die dag! Zelfs de kliko buitenzetten stond er op of mijn overnight oats maken. Maar ook meer omdat ik het anders zou vergeten. Mijn focus en spanningsboog waren ook niet echt ok en ik vergat van voren waar ik van achteren mee bezig was. Zo is lezen ook nog steeds een bijna onmogelijke opgave en kost werken me meer energie dan normaal door me te moeten focussen. Maar het lukte me wel om wat te freubelen. Zo bouwde ik mijn Lego Hogwarts kasteel af, zette ik een booknook in elkaar, puzzelde wat Jan van Haasteren puzzels en herontdekte ik een oude hobby: mineralen verzamelen. En dan wel het liefste minderalen die reageren op UV-licht. Zo bracht ik behoorlijk wat tijd door in mijn donkere kelderkast met een paar stenen en een shortwave of longwave lampje.
Ontspanning (vooral mentale ontspanning) was key en voor mij is dat bijvoorbeeld buiten op een bankje zitten in een slenterpauze (als het droog is), voor me uit staren naar één van de muren in huis, maar ook sociaal contact met vrienden en het beetje bewegen wat ik kon doen. Dat zorgde er wel voor dat mijn batterij sneller leeg trok, of voor hoofdpijn, maar dat was de moeite meer dan waard. Vooral het mentale aspect is me op momenten best zwaar gevallen.
Voor de hoofdpijn ontdekte ik ook iets simpels. Aangezien medicatie waarschijnlijk mede ten grondslag ligt aan alle ellende weiger ik nog een pijnstiller te nemen bij hoofdpijn. Ik liep toevallig tegen een spijkermatje aan. Niet alleen zorgen de puntjes voor afvoer van afvalstoffen via je parasympatische systeem, maar het werkt ook ontspannend op de spieren. Aangezien bij mij hoofdpijn meestal voortkomt uit spierspanning, zakte de hoofdpijn meestal na 10 minuten op het spijkermatje liggen redelijk goed weg.