Liefde is…

Vandaag trouwt mijn vriendin met haar grote liefde. Een paar weken terug vierden we met een groepje vriendinnen haar vrijgezellenfeest, maar nu stapt ze dan toch echt in het liefdesbootje! Een beetje melancholisch en emotioneel voel ik me. Het is toch fantastische als je deze mooie stap maakt! *hint naar vriendlief*
Ik bedenk me dat het leven van een hardloper eigenlijk net een getrouwd leven is. Een leven met ups en downs, het delen van lief en leed, maar vooral genieten van het hardlopen en van wat het lopen mij iedere dag of training weer biedt. Een wederzijds vertrouwen en respect.

[heading size=4 style=underline]First date[/heading]De eerste kennismaking met hardlopen. Was het liefde op het eerste gezicht, of moest je hart eerst veroverd worden? Bij mij het tweede. Dat had er ook mee te maken dat ik tijdens de puberteit erg last had van mijn knieën en nog geen stap kon hardlopen zonder pijn in de knieën, die doortrok door mijn bovenbenen. Een kort sprintje naar de bus was daardoor al een hel. Van mijn gymleraar kreeg ik de tip om met fitness te starten, om zo de spieren in mijn benen sterker te maken. De beste tip die ik ooit heb gehad! Toen ik een tijdje aan het fitnessen was en de loopband toch stiekem stond te lonken naar me, gaf ik er uiteindelijk aan toe. Mijn eerste date was een feit. Na een uur op de loopband, zonder pijn in de benen, zonder problemen, precies 10 kilometer verder en met een ongelooflijk happy gevoel van vlindertjes in de buik, was ik verkocht! Sindsdien zijn hardlopen en ik onafscheidelijk.

[heading size=4 style=underline]Flying high…[/heading]De liefde moest wel verder groeien. Ik moest het hardlopen leren en leren kennen. Ik begon met een Start to Run cursus bij LGAS en stroomde door in 1 van de trainingsgroepen. Ik liep zo nu en dan een wedstrijdje en liep steeds een stukje verder. Ik werd nieuwsgierig naar andere facetten van het hardlopen, zoals langere afstanden, het lopen op de baan, in het bos, of waar dan ook en ik werd prestatiegerichter. De eerste keer op een podium staan, het euforische gevoel van je pr te verbeteren. Dat smaakte naar meer. Het was een proces van jaren, maar ik groeide in het hardlopen. Leerde mijn lijf en mogelijkheden kennen, maar vooral ook mijn grenzen. Een botvliesontsteking hier, een gebroken voetje daar. Dat waren tekenen om een pasje op de plaats te maken. Soms was daarvoor het ingrijpen door externen (ouders, artsen, of vrienden) voor nodig. Het waren problemen van tijdelijke aard, die me terug zetten op mijn plek. Mijn eerste halve marathon was een overwinning op mezelf. Mijn eerste marathon een overwinning op de wereld.

[heading size=4 style=underline]… and falling deep…[/heading]En toen stortte die wereld in. Ik had een hardnekkige blessure. Aan die knie. Waar alles mee begonnen was en waar ik onbewust altijd een beetje bang voor ben geweest. Een ontwricht kuitbeen leidde tot een slijmbeursontsteking in de knie. Het duurde bijna 2 jaar voordat ik weer helemaal blessurevrij was en zonder pijn in de knie mezelf kon voort bewegen. Maar de angst heeft nog tijdenlang mijn trainingen en wedstrijden beheerst. En ook nu is het een hobbel, die ik regelmatig tegen kom en die ik iedere keer moet overwinnen. Ik heb moeten vechten om het plezier in hardlopen te behouden, om mijn passie niet te verliezen. Hoe vaak heb ik wel niet gedacht om er mee te stoppen? Dit was niets voor mij. Ik was er helemaal klaar mee…

[heading size=4 style=underline]…maar liefde overwint alles![/heading]Maar door deze depressie heb ik me geslagen. Ik heb gevochten voor het hardlopen en voor mezelf. Nu is mijn relatie met hardlopen sterker dan ooit. Ik loop meer dan ooit: mijn trainingsomvang is nooit groter geweest dan dit jaar. Ik loop harder dan ooit: de ene na de andere pr gaat er aan. Maar bovenal geniet ik steeds meer van het hardlopen. Ik heb mijn balans in deze relatie gevonden. Hardlopen en ik zijn voor het leven aan elkaar verbonden. Ik zal lopen tot ik er bij neerval, tot de dood ons scheidt? Als ik mensen van een zekere leeftijd zie hardlopen kan ik alleen maar denken: ik hoop dat ik dat op die leeftijd ook met dat zelfde plezier mag meemaken.

Hardlopen en ik, voor het leven aan elkaar verbonden.
Lieve Ludy en Jan Maarten, ik wens jullie een fantastisch mooi en gelukkig huwelijk toe. Geniet van alle mooie, maar ook mindere momenten. Jullie liefde kan alleen maar groeien!