Persoonlijk

Never lose the focus?

Over precies één week sta ik in het startvak van de Berlijn marathon. Wedstrijdspanning, startkak en wachtend totdat het startschot valt… Althans… dat hoop ik… Het suddert al enige weken, maar op dit moment weet ik gewoon niet wat ik moet doen. Ik kan niets doen. Dat is eigenlijk nog het ergste….

[heading size=4 style=underline]Schuldig[/heading]Terwijl ik dit schrijf biggelen tranen over mijn wangen. Ik voel me leeg, ben gestresst. Niet eens om de marathon, maar om iets totaal anders. De laatste voorbereidingen op een wedstrijd waar ik al een jaar naar uitkijk worden overschaduwd. Ik durf niet aan de marathon te denken, niet aan mijn scherp gestelde doel en al helemaal niet aan mijn weekje vakantie er na. Ik voel me schuldig als ik dat wel doe. Hoe kan ik aan zoiets denken terwijl het leven zich op zijn verschrikkelijkst aan mij toont? Of is het een teken dat ik juíst mijn dromen moet najagen, omdat je nooit weet wat er morgen gebeurd?

Dit filmpje van de Berlijn marathon van vorig jaar tovert toch weer een kleine glimlach op mijn gezicht. Het kriebelt weer. Ik kan niet in de toekomst kijken. Maar als ik daar over precies een week aan de start sta weet ik welk gevoel zal overheersen: dankbaarheid.

2 reacties

  • Elsa

    Kom op meid! Misschien is het helemaal niet zo verkeerd dat je het dan nú even rustig aan moet doen. Een stuk fietsen kan ook helpen. Rust in elk geval lekker uit en zet straks voor één dag al je zorgen aan de kant.
    Trouwens kippenvel en tranen in m’n ogen van het filmpje. Doet zo’n marathontraining ook iets met je emoties?
    Sterkte meid.

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!